þegar haustar að sækja mýsnar í hús

 

      Gildran

Þau sækja á hug minn
svörtu augun
er spegluðu ótta
og angist dauðans.

Svo þreytt var hún orðin
og þjökuð af hræðslu
þó reyndi hún að synda
því hún elskaði lífið
og óttaðist dauðann.

Ég var tólf ára telpa
sem trúði á hið góða.

- Í sveit þetta sumar.

Hún synti til dauða
þó svörtu augun
mig sárbændu um líf.
En ég mátti ekki hjálpa.

Þau sækja á hug minn svörtu augun
- Svörtu litlu músaraugun.

Við fjallavötnin fagurblá. Þrykk og málað ofan í með þynntum prentlitum. Hluti af mynd.

Við fjallavötnin fagurblá

er friður, tign og ró;

í flötinn mæna fjöllin há

með fannir, klappir, skóg.


Þar líða álftir langt í geim

með ljúfum söngvaklið,

og lindir ótal ljóða glatt

í ljósrar nætur frið.

 

 (Hulda)

Því leiðir skildu á lífsins braut

þín lá um hafsins strauma.

En  ég sat  heima  og  bað

og  beið

í bríma ástar drauma.

Skopparajól Saga handa börnum

Ég er á síðasta snúningi
fyrir þessi andsk.. jól
æpti skopparakringlan
um leið og hún skoppaðist
út um gluggann.
Asnalegt, muldraði asninn
sem asnast hafði
til þess að glápa á eftir
henni niður til Andskotans.

Hún hefur andast,
sagði hann með
öndina í hálsinum
við öndina sem stóð á öndinni
af andnauð og andarteppu.

Andstyggilegt, andvörpuðu þau
andagtug í kór
- andartaki seinna.

Ást Ljóð um minn besta lífsförunaut

Er það nokkuð undarlegt að elska
yndisfögru bláu augun þín.
Ég á þig og mun þig ætíð annast
elsku hjartans blómadýrðin mín.
Úr augum þínum les ég ást og ábyrgð
sem aldrei bregst á meðan lífs þú ert.
Og ef að illir draumar að mér sækja
þú undurblítt minn vanga strýkur létt.
Ég var í sorg er Guð þig til mín sendi
svo ofboðs litla písl með augun dökk.
Þú ert mín ást í þessu skrýtna lífi
- hve ótrúlegt að elska heitast - kött.

Breiddu verndar væng yfir vinu þína

Og nóttin kom til mín
í stjörnubjörtum
draumi
eins og ljósvængjaður
engill
hinna löngu liðnu daga.

Milda nótt,
engill í alheimsgeimi,
breiddu verndar væng
yfir vinu þína.

 

Sól rís sól sest ' Góða nótt'

       
Góða nótt


Dagurinn kveður,

mánans bjarta brá

blikar í skýjasundi.

Lokkar í blænum,

leiftur augum frá,

loforð um endur fundi.


Góða nótt, góða nótt,

gamanið líður fljótt,

brosin þín bíða mín,

er birtan úr austri skín.

Dreymi þig sólskin og sumarfrið,

syngjandi fugla og lækjarnið.

Allt er hljótt,  ástin mín, góða nótt.

 

Ég held að þetta ljóð sé eftir Ása í bæ,sáluga, samlanda minn úr Eyjum, sem mér veittist sá heiður að kynnast aðeins í lifenda lífi. Hann var skyldur mér í móðurætt og eitt sinn er ég hitti hann og við bæði við skál, sagði hann að ég væri með nornaaugu. 

Fæðing gyðjunnar, ort undir áhrifum af myndinni, Venus eftir Bottichelli.

 
Ég gleymi því aldrei þegar ég stóð fyrir framana þessa heimsfrægu mynd eftir Bottichelli. Ég var blátt áfram uppnumin. Löngu seinna reyndi ég að koma tilfinningunni sem ég varð fyrir á blað og úr varð lítið ljóð sem á fátæklegan máta túlkaði stemninguna sem ég las út úr þessu mikla listaverki, ljóðið, Fæðing gyðjunnar.

     Fæðing gyðjunnar

 

Í safírblárri nóttinni
hljómar söngur vindanna
rósbleik hörpuskel ristir
blíðlega flauelsmjúkt haf

marbárur rísa og hníga
í örum hjartslætti sjávarins

röðulglóð lýsir hauður og haf
er lofnargyðjan stígur fullsköpuð
úr skínandi djúpinu
getin af sævi, borin af perlumóður.

Nývöknuð veröldin nýtur í fyrsta sinni
- ástar gyðjunnar.

HOFMÓÐUR

                                                              Á
                                                            MEL
                                                             NU
                                                              M
                                                              M
                                                              Á
                                                              T
                                                              T
                                                              I
                                                              S
                                                              J
                                                              Á
                                                              P
                                                              U
                                                              N
                                                              T
                                                              S
                                                              T
                                                              R
                                                              Á
                                                              S
                                                              E
                                                              M
                                                              S
                                                              T
                                                              Ó
                                                              Ð
                                                              Á
                                                              Þ
                                                              V
                                                              Í                                                                                                                           F
                                                              A
                                                              S
                                                              T
                                                              A
                                                              R
                                                              E
                                                              N
                                                              R
                                                              Ó
                                                              T
                                                              U
                                                              N
                                                              U
                                                              M
                                                              A
                                                              Ð
                                                              Þ
                                                              A
                                                              Ð
                                                              N
                                                              Æ
                                                              M
                                                               I
                                                VIÐ SJÁLFAN HIMININN!

'Bráðum koma blessuð jólin'

Fyrsta jólaauglýsingin var í sjónvarpinu í gær. Og mikið óskaplega hlakka ég til að glápa á allar þessar endalausu sjónvarpsauglýsingarnar sem koma í kjölfarið.

Fáðu þér nýtt eldhús fyrir jólin, parketleggðu stofuna fyrir jól, málaðu íbúðina fyrir jól, nýr bíll er nú nauðsynlegur fyrir jólin, - við lánum þér, flísaleggðu baðherbergið fyrir jól, kauptu þér nýja íbúð fyrir jól, eða bara hreinlega  nýtt hús, fáðu þér nýjan eiginmann fyrir jól, helst alveg nýja fjölskyldu. Æ, æ, æ, er ég nú alveg komin út fyrir efnið eða kannski bara alveg yfir um? 'Ég fer alltaf yfir um jólin', söng Laddi.

Hvað ætli það fari annars margir 'yfir' um jólin? Á krítarkortinu eða yfir strikið svona yfirleitt? Og þá meina ég bæði andlega og líkamlega.
Af hverju höldum við jólin á þann veg að minnast fæðingar Jesú með óhóflegri eyðslu og óheyrilegum munaði á alla kanta?
Hversu langt er merking jólanna ekki komin frá uppruna sínum. Hún er eins og afvegaleitt barn, á villigötum.
Ljósið í myrkrinu er orðið að eyðandi eldi sem æðir yfir lönd og höf og eirir engu því sem á vegi þess verður.
Skógareldur, sinueldur, sálareldur. Eitthvað sem við ráðum ekki við lengur. Árviss atburður sem margir kvíða, í stað þess að hlakka til. Því tómleikinn ræður ríkjum, Friðurinn er farinn, horfinn í flóðbylgju stjórnlausra innkaupaferða og óhóflegra átveisla.
Og í kjölfarið kemur óttinn, óttinn við það að vera ekki maður til þess að borga það, sem þú keyptir uppá krít, fyrir þessa heilögu hátíð kristinna manna.

Jólin eru liðin undir lok eins og Rómaveldi forðum, allavega hjá flestum þeim, sem hafa næstum því gleymt, hvers vegna við höldum jól. Og að lokum munum við ekki vita hvers vegna við höldum eiginlega jól, eða er það kannski þegar orðið þannig??

 

               Jól 

 

Ert þú - í raun og veru
- sonur Guðs?
Spyr fréttamaðurinn
í sjónvarpinu, Jesúm Krist.

Það eru þín orð,
svarar Frelsarinn, með bros á vör.

Jólatréð er sofnað,
það hallast ískyggilega á aðra hliðina
og mér flýgur í hug
- hvort það -
hafi líka stolist í sherryið
sem var falið í þvottavélinni
á jólanótt.

Rauð könguló er snyrtilega bundin
um topp þess
en gulir götuvitar lýsa dauflega
á slútandi greinum.

Úti sitja hrafnar á ljósastaurunum
krunkandi eftir feita hangikjötinu
sem við hentum í ruslið á aðfangadagskvöld.

Á svörtum himni skín einmana,
- óljós - stjarna??