Í minningu dýrs Elsku Tító minn dó í gær. Hann var svæfður hér heima.

Hérna megin við himnaríki er staður sem heitir regnbogabrúin. Þetta er fagur staður með græn grös á túni, fjöll og dali.
Þegar besti vinur okkar deyr, eitthvert dýr sem var okkur mjög náið, fer það að Regnbogabrúnni. Þar er alltaf ...nóg af mat, vatni og sólskini, vinir okkar hlaupa um, leika sér og hafa það mjög gott.
Öll dýrin sem voru að veik eða gömul, eru aftur orðin ung og hraust, eins og í minningu okkar, frá okkar bestu stundum.

Þarna eru allir hamingjusamir og ánægðir með lífið. Eitthvað skyggir þó á.
Hvert og eitt þeirra saknar besta vinar síns, sem þótti vænt um þau og gætti þeirra þegar þau voru á jörðinni, en varð að vera eftir um sinn.

Hvern dag leika vinir okkar sér og hlaupa um, þar til dagurinn rennur upp. Snögglega hættir eitt þeirra að leika sér og lítur upp!
Hnusar út í loftið!
Sperrir eyrun!
Augun athugul!
Líkaminn titrar af spenningi!
Hann hleypur hratt frá hópnum!
Þýtur yfir grænan völlinn, hleypur hraðar og hraðar!
Það hefur verið beðið eftir þér!
Loksins þegar þú og besti vinur þinn hittist aftur tekur þú hann í fang þér, knúsar hann innilega og þið gleðjist yfir endurfundinum.

Aldrei aftur aðskilin.

 

Gleðikossum rignir á andlit þitt, þú strýkur ástkært höfuð hans, þú lítur aftur í traustvekjandi augu vinar þíns, svo löngu farin þér frá, en aldrei úr hjarta þínu.
Að lokum farið þið yfir regnbogabrúna....saman að eilífu.

 

                                                                          Höf: ókunnur
                                                                     Tekið af www.hvuttar.net

 

Huggun

Þú kemur til mín
ósköp hægt og hljótt
er húmið dökka
sest um sefa minn.
Í hjarta mér
þá helköld ríkir nótt
en heit mín tár
sem falla á fölva kinn.
Þá lýsa mér
þín augu blíð og blá.
Svo björt og hrein
þar skín mér ástin þín.
Sem glæðir aftur
gleymda von og þrá.
Þú göfga litla
hjartans kisan mín.

Sjá  Demo af  lagi Halldórs Guðjónssonar við ljóð mitt um  Huggun, um Tító hér til hliðar.