Taktu ekki lífið of nærri þér - Ljóð dagsins á Ljóð.is 18. nóvember

Taktu ekki lífið of nærri þér, það lifir það hvort sem er enginn af.

Þessi örfáu ár

Ef ég ætti aðeins örfá ár
eftir af lífi mínu í samvistum við þig
eða langa ævi framundan án þín
þá kysi ég svo miklu frekar
þessi örfáu ár.

Eldurinn

Á miðjum veggnum yfir sófanum í stofunni hékk fallegt gat í gylltum ramma.
Í gatinu stóð tóm dós undan grænum baunum frá Ora.
Börnunum á heimilinu fannst gatið einstaklega áhugavert en foreldrar þeirra harðbönnuðu þeim að koma nálægt því þar sem það væri þeirra dýrmætasta listaverk.

En þegar móðir barnanna var önnum kafin eldhúsinu notuðu börnin oftast tækifærið.

Hvert á fætur öðru tóku þau tilhlaup á stofugólfinu og stukku upp í gatið.
Síðan renndu þau sér beinustu leið niður á botninn á baunadósinni.

Þar niðri tóku á móti þeim iðjagrænir vellir svo langt sem augað eygði og í skógivöxnum hæðunum út við sjóndeildarhringinn bjuggu vinir þeirra indíánarnir sem buðu börnin ætíð jafn velkomin að eldstæði sínu.
Indíánarnir slógu nefnilega alltaf upp veglegri veislu þegar börnin komu í heimsókn og þegar máltíðinni lauk var hverju og einu þeirra fengið spjót í hendur til þess að þau gætu tekið þátt í stríðsdansinum kringum logandi bálið.

Þau dönsuðu alsnakin eins og indíánarnir. Sveifluðu spjótunum og sungu með þeim undarlega seiðandi söngva um löngu horfna tíma þegar allir menn áttu sér aðsetur við elda sem veittu þeim skjól fyrir nístandi kuldanum um nætur.Eldurinn bægði einnig rándýrunum frá og við hann voru sagðar sögur af hatrömmum bardögum og frækilegum veiðiferðum og þar var villibráðin sömuleiðis matreidd og borin fram.

Þegar dansinum lauk og börnin og indíánarnir sátu þægilega þreytt við deyjandi bálið og hvíldu spjótin á nöktum lærum sér brást það aldrei að rödd úr öðrum heimi rauf þessa friðsælu stund.

'Krakkar hvað á það eiginlega að þýða að sitja þarna allsber á gólfinu?' 'Og enn og aftur eruð þið búin að stela kústsköftunum og stönginni af teppahreinsarnum!' 'Skammist ykkar og klæðið ykkur og komið svo að borða eins og skot!!'

Enginn og allir

Enginn er eins og þó eru allir eins og þeir sjálfir.

Jól

Ert þú
-í raun og veru - sonur Guðs?
Spyr fréttamaðurinn í sjónvarpinu
Jesúm Krist.
Það eru þín orð, svarar Frelsarinn,
með bros á vör.

Jólatréð er sofnað,
það hallast ískyggilega
á aðra hliðina
og mér flýgur í hug
- hvort það
hafi líka stolist í sherryið
sem var falið í þvottavélinni
á jólanótt.
Rauð könguló
er snyrtilega bundin um topp þess
en gulir götuvitar
lýsa dauflega á slútandi greinum.

Úti sitja hrafnar
á ljósastaurunum
krunkandi
eftir feita hangikjötinu
sem við hentum í ruslið
á aðfangadagskvöld.

Á svörtum himni
skín einmana- óljós
- stjarna?

The Hope and He

Do you know
that the hope stays a wake
in the darkness
outside
the hard locked doors
of your room?

In the dimmest night
she is always,- so nearby,
to bring grace and peace
-to you.

Listen!- Can´t you
hear the banging,
when she exhausted
knocks on your door?

Would not you,- please!
open them,- my dearest,
-for the hope- and Me?

Höfundur Guðný Svava Strandberg.

'Sumri hallar hausta fer'

Haustvísa

Sumri hallar, hausta fer,

heyrið snjallir ýtar,

hafa fjallahnjúkarnir

húfur mjallahvítar.

                     'Vetur'. Vatnslitir.

 Það hefur haustað snögglega hérna á Landinu okkar góða undanfarið og það í tvennum skilningi . Laufin hafa visnað og fallið af trjánum og verðgildi krónunnar og hlutabréfin hafa visnað enn hraðar og fallið líka. Og fall þeirra var mikið.

Nú getum við aðeins vonað og treyst því, að líkt og vorið kemur til okkar aftur og trén skarta enn á ný grænum laufum, muni jafnframt fjárhagur lands og lýðs vænkast og grænka til samræmis við það. 

Kreppuljóð

Mér kemur það ekkert á óvart lengur
þegar ég opna eggið,
sem mér er ætlað í morgunverð,
að það sé aðeins skurnin tóm.

Huggun

Þú kemur til mín
ósköp hægt og hljótt
er húmið dökka
sest, um sefa minn.
Í hjarta mér
þá helköld ríkir nótt
en heit mín tár
sem falla´ á fölva kinn.
Þá lýsa mér
þín augu blíð og blá.
Svo björt og hrein
þar skín mér, ástin þín.
Sem glæðir aftur
gleymda von og þrá.
Þú göfga litla
hjartans, kisan mín.

Dettifoss, (brot)

 Mér er þetta brot úr kvæði Kritjáns Jónssonar fjallaskálds,
(sem ég á reyndar ættir að rekja til), eitthvað svo hugleikið í dag.

 

Stormarnir hvína, stráin sölna
stórvaxin alda rís á sæ,
á rjóðum kinnum rósir fölna
í regin-köldum harma-blæ,
brennandi tár um bleikan vanga
boga, því hjartað vantar ró
- en alltaf jafnt um ævi langa
aldan í þínu djúpi hló.

Kristján Jónsson 1842 - 1869.