Ég er að pæla í einu....

hvað notuðu þær til að pissa í og gera stórt? Vonandi hafa þær verið svo heppnar að hafa verið með skúringaföturnar með sér... Annars er ég svosem skíthrædd við allar lyftur og hef alltaf verið og vildi ekki hafa verið í þeirra sporum.

Fastar í lyftu í 2 sólarhringa

Ég er sjúr á því að Jenny Marsey skrökvar

því að hún hafi keypt nærbrækurnar hjá Marks og Spencer. Hún hefur örugglega bara stolið þeim frá Bridget Jones.

Eldur slökktur með stórum nærbrókum

Ég hló mig máttlausa...

yfir auglýsingunni frá Brunamálastofnun um manninn sem er að elda jólamatinn í góðum gír og allt í lagi með það og kjaftar á meðan á honum hver tuska við konuna sína í símann. Þetta er sko karl í krapinu sem getur allt í einu. Talað í símtækið, meðan olían hitnar á pönnunni og sett á sig jólabindið í forbifarten.
Slær svo út öryggin í húsinu þegar kviknar í jólaseríunni og gripur þá til þess bragðs að lýsa sér, með kveikjara til að sjá á reykskynjarann. En missir þá kveikjarann ofan á gæruskinnið á gólfinu fyrir neðan, sem fuðrar náttúrulega upp á  einu augabragði.
Þegar hann kemur svo  fram í eldhús skíðlogar olían á pönnunni og hann bætir þá gráu ofan á svart með því að skvetta vatni á eldinn.
Auglýsingin endar svo á því því, að honum er bjargað af svölununum á húsinu sem stendur þá í björtu báli.
En kallkrúttið heldur samt alltan tímann talsambandi við konuna, sína, auðvitað, alveg sallarólegur, þó að hún sé í rauninni orsakavaldur að eldsvoðanum með málæðinuí símtólið.
Segir svo ekki eitt einasta styggðaryrði við kellinguna, þar sem hún tekur á móti honum, sótsvörtum í framan, þegar hann stígur út úr björgunarkörfu slökkviliðsmannanna.
Svona eiga karlmenn að vera, æðrulausir fram í rauðan dauðann og láta sér hvergi bregða, þó kellingin kjafti frá þeim allt vit.

Ég stóð í stórræðum vegna roksins í nótt

Ég var komin upp í rúm í gærkvöldi og gat ómögulega sofnað fyrir öskrandi vindinum fyrir utan gluggann. Það var eins og húsið væri að fjúka í sundur í  frumeindir sínar í mestu hviðunum.
Okkur þremur, mér Tító og Gosa var ekki rótt og mér varð ósjálfrátt hugsað til úlfsins sem blés hús gríslinganna  þriggja um koll, þar sem við  kúrðum þarna skjálfandi af hræðslu í rúminu.
Gosi var auðvitað taugaveiklaðastur af okkur þremur,  hann er alltaf svo mikil veimiltíta, blessaður. Hann mjálmaði öðru hvoru í hræðslutón og var alltaf að koma upp að andlitinu á mér til að tékka á því hvort ég væri nú alveg róleg, því hann treystir á mig. Og ef að ég er alveg sallaróleg þá finnst honum auðvitað að allt hljóti að vera í lagi.
Þetta er svona svipað og með lítil börn sem treysta alfarið á mömmu sína. Ég var annars ekkert okey inni í mér þó ég léti sem ekkert væri til að hræða ekki blessuð börnin, eða kattarskammirnar eins og ég kalla þá stundum. Mér var satt að segja um og ó og kettirnir urðu æ órólegri, þar til Gosi þoldi ekki álagið lengur (að ég hélt) og rak upp ramakvein eitt mikið og þaut eins og byssubrenndur fram úr rúminu.
Ég kallaði á hann en Gosi lét sér ekki segjast heldur gólaði eins og brjálæðingur frammi í stofu. Svo ég skreiddist fram úr rúminu til að ná í kattarkvikindið. En Gosi lét ekki ná sér heldur hljóp beint  að svaladyrunum. þá sá ég hvers kyns var og að Gosi litli vissi svo sannarlega hvað hann söng. Svalaglugginn tvöfaldi sem er opnanlegur í miðjunni hafði fokið upp og úti á svölum var hreint og beint fárviðri.
Ég var bara á nærbuxunum og í stuttum bol en lét það ekki aftra mér og reyndi að loka glugganum. Það gekk vægast sagt illa, en eftir mikla raun tókst mér að setja gluggana í falsið.
En ég sá að það myndi ekki lengi duga, því gluggarnir svignuðu inn á víð og hristust eins og lauf í vindi. Allt hafði fokið um koll úti á svölunum, pálmatréð lá á hliðinni og kattaklóru standurinn hafði dottið og brotnað í tvennt. Þess utan flóði allt  svalagólfið í vatni svo ég var rennblaut í lappirnar og líka niður ringd svo hárið og  fötin límdust við mig og mér var skítkalt.
Ég hringdi  í  112 titrandi á beinunum.  Já,  sagði  þurrleg  karlmannsrödd.' Getið þið komið hingað heim til mín, einn glugginn á svölunum opnaðist og allt er fokið um koll og...' , sagði ég óðamála.  Ertu búin að loka glugganum´? greip röddin þurrlega fram í fyrir mér. 'Já, en hann svignar allur og opnast örugglega aftur.....' Heldur hann?, spurði röddin en þurrari en áður. ' Já, í augnablikinu en það þarf örugglega að halda honum svo hann fjúki ekki upp aftur.'  'Og á ég að standa hérna úti á svölum  í alla nótt, til að halda við gluggann'?  ' Ja. hver á að gera það' ?, svaraði röddin. '
Ég vil ekki vera dónalegur fröken, (vá hann kallaði mig fröken) en þú verður að gera þér grein fyrir því að það er óveður um allt land og þú verður bara að gera þetta' sjálf'
Svo lagði hann á. 'Jesús minn hvað á ég að gera'!   'Og helvítis löggan alltaf'!, Var það fyrsta sem kom upp i æstan hug minn eftir þetta snubbótta samtal sem snerist um ógn við líf mitt og katta- krakkana minna tveggja.
En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst. Því skyndilega laust því eins og eldingu niður í huga mér að ég  átti kúst og tvær moppur inni í þvottahúsi. Kannski væri hægt að skorða þetta einhvern veginn þannig að það héldi andsk... glugganum?
Það tók mig óratíma að skorða kústinn og moppurnar þannig að  þetta  virkaði,  en til  öryggis  setti ég tvo stóla ofan á hvor annan og skorðaði þá  líka undir handföngunum á gluggunum.
Ég þorði samt ekki fyrir mitt litla líf, að fara strax að sofa, heldur fylgdist með ástandinu í  smátíma áður en ég skreið skjálfandi, en ekkert smástolt yfir dugnaði mínum, aftur upp í rúm með köttunum mínum, sem nú voru orðnir rólegri.
Gosi fékk knús og kjass fyrir að hafa gert viðvart um ástandið á svölunum. Og svo steinsofnuðum við öll þrjú, dauðþreytt eftir hamaganginn.

Rúður brotnuðu í 11 bílum

Það er af sem áður var, það má ekki blaka við börnunum, varla að það megi líta á þau.

Óttalegur óhemjugangur er í  þessum börnum nú til dags. Ekki var mér fylgt til tannlæknis þó ég væri bara sjö ára gömul. í þá daga voru gömlu borarnir notaðir og maður var ekki deyfður.
Það tók því ekki að deyfa þessa krakkagrislinga var viðhorfið.
Enda svo ég víki nú að öðru, þá man ég enn eftir mér þriggja ára gamalli standandi á gólfinu hjá háls nef og eyrnalækni sem gerði sér allt í einu lítið fyrir og stakk á hljóðhimnunni á vinstra eyranu á mér, þar sem ég stóð þarna glaðvakandi og grunlaus með öllu. En mikill ígerð var í eyranu.
Ég hef aldrei á ævi minni fundið eins til. Og þó, einu sinn, þegar ég var 10 ára, þá sat ég í tannlæknastól og tannsi að bora með hæggenga bornum.
Það var hryllilega sárt, en samt var engin mamma til að halda í höndina á mér. Og það fór ekki vel í það sinnið, því skyndilega varð sársaukinn svo óbærilegur þegar borinn snerti rótina í tönninni, að það steinleið  yfir mig.
Ég man ekkert hvað gerðist eftir það, hvort tannsi hélt eins áfram þar sem frá var horfið, þegar ég raknaði úr rotinu eða deyfði mig á eftir og hélt svo áfram.Ég man bara nístandi sársaukann og óminnið sem kom yfir mig þegar ég lognaðist útaf inn í myrkrið.
Þegar ég sagði svo  mömmu frá þessu atviki, þótti henni það ekkert tiltökumál, því hún hafði látið draga  úr sér allar tennurnar í  den, ódeyfð, til þess að spara pening.

Ég var líka slegin utan undir af kennaranum mínum, blásaklaus í 1. bekk, aðeins 7 ára gömul smáhnáta. Kennararnir voru strangir í þá daga og þar sem það voru einhver ólæti í bekknum, gerði kennarinn sér lítið fyrir og rak þeim nemenda sem næstur honum var rokna kinnhest. Og það var ég, ég sem alltaf var svo stillt og prúð.
Samt man ég að einu sinni hafði þessi sami kennari slegið mig með reglustiku á fingurna og þá átti ég það víst skilið. En í þetta sinn var ég algjörlega höfð fyrir rangri sök og mér leið ekki vel. Og ég held að kennarinn hafi tekið eftir því og séð hálfpartinn eftir kinnhestinum. Því undir lok tímans þegar ég stundi því upp með mjóróma röddu. hvort ég mætti fá frí, því mér væri svo illt í munninum þar sem ég  væri að taka endajaxla, þá leyfði hann mér umsvifalaust að fara heim.

En endajaxlarnir létu bíða eftir sér þar til ég var orðin tvítug. 

Ég er ekki að mæla þessum barsmíðum á börnum bót, allavega ekki ef þau eru saklaus. En getur það kannski verið tilfellið, að agaleysið sem ræður ríkjum hjá börnum og unglingum nú til dags, sé til komið vegna þess, að það má ekki ekki sinni skella létt á bossann á þeim?

Tannlæknir rassskellti sjúkling

Ég er að springa úr piparkökuáti. Í DJÚPINU mixed media.

 

 

Það var mikið stuð hjá mér og barnabörnunum Elísu Marie og Daníel í dag. Við hnoðuðum piparkökudeig og flöttum það út og gerðum svo kalla og kellingar, stjörnur og hjörtu og allt mögulegt.
Svo sungum við af hjartan lyst við baksturinn, hvert jólalagið á fætur öðru og Tító tók undir og gólaði eins og vitleysingur. Honum leist ekkert á þessi læti, greinilega.
Það var gaman að sjá hvað þessi litlu skott 6 ára og 5 ára voru dugleg og áhugasöm við baksturinn. Þau voru eiginlega klárari en ég. Svo skreyttum við piparkökurnar með rauðum og grænum glassúr. Ég hafði sett jólalagadisk á, rétt áður en börnin komu, með Frostrósum . Diskurinnn var eitthvað bilaður svo við hlustuðum á sama lagið klukkutímum saman, en við vorum svo önnum kafin að við nenntum ekkert að vera að hafa fyrir því að skipta um disk enda heyrðist varla neitt í laginu fyrir söngnum í okkur sjálfum.
Ég hafði líka kveikt ljósin á litla jólaþorpinu sem ég hafði útbúið ofan á kommóðunni í andyrinu og það var rosa jólastemning sem sveif yfir vötnunum.
En köttunum þeim Tító og Gosa fannst ekki neitt gaman. Þeir voru skíthræddir við börnin og hávaðann í okkur. Tító sat og spangólaði eins og hundur, við svefnherbergis dyrnar mínar og vildi komast þangað inn og fela sig, en Gosi faldi sig eins og venjulega undir kommóðunni í ganginum, þar sem jólaþorpið var. Greyinu leið ekki vel að troða sér þarna undir lága kommóðuna. Svo voru börnin öðru hvoru að koma að kommóðunni og dást að jólaþorpinu og hann hefur séð fæturnar á þeim alveg upp við trýnið á sér þar sem hann lá eins og skata í felum.
Svo kom Guðjón sonur minn með yngsta barnið Jónatan til að sækja bakarana sína og Jónatan var mjög hrifinn af piparkökunum og spændi þær í sig eins og við hin, sérstaklega ég.
Guðjón sonur minn var að flýta sér þar sem hann er önnum kafinn við að lesa undir próf í viðskiptafræðinni, en gaf sér samt tíma til þess að bjóða mér á jólaball með barnabörnunum hjá ÍR þann 7.des.
En þau Elísa Marie og Daníel æfa þar og eiga að koma þar fram og sýna dans og íþróttir.
Eftir að börnin voru farin með afgangsdeigið og eitthvað að piparkökunum horfði ég yfir eldhúsið mitt. það var algerlega í rúst. Deig út um allt gólf og glassúr uppum alla veggi. En eg yppti bara öxlum og hugsaði: , þetta var vel þess virði.
Svo fleygði ég mér í stofusófann og fékk mér smálúr með Tító og Gosa sem voru búnir að taka gleði sína að nýju.
Rafn sonur minn hafði komið fyrr um daginn og tekið fyrir mig myndir af nýjustu verkunum mínum og ég ætla að setja eina hér inn. Hún heitir 'Í Djúpinu' Að lokum ætla ég að benda ykkur á þennan link hér fyrir neðan,þar er þarft málefni á ferðinni. Góða nótt elskurnar mínar og sofið rótt.
http://hross.blog.is/blog/hross/entry/380019/#comments

Það var mikið!! Ráðfrúr og sendifrúr í stað ráðherra og sendiherra.

Þetta er einmitt það mál sem ég hef tíðum tæpt á hér á blogginu, með nákvæmlega sömu rökum og Steinunn Valdís.
Konur geta ekki verið herrar eins og Steinunn Valdís bendir svo réttilega á í fréttinni og það hef ég einnig margsagt.
Það var ekki svo lítið rifist um það þegar ég skrifaði smápistil á bloggið  hér um árið,  varðandi það, að fáránlegt væri að í frétt nokkurri hefði verið sagt frá því að 'kven utanríkisráðherrar' funduðu einhvers staðar í fjáranum. 'Kven utanríkisráðherrar.'  Þær eða þeir hljóta þá að hafa verið tvíkynja, þar sem þær eða þeir voru bæði herrar sem er eingöngu notað um karlmenn og samt voru þessar tvíkynja verur líka kvenkenndar. Sem sagt þetta voru einhvers konar karlakonur.
Ég sagði þá og segi það enn og stend við það, að halda mætti að kven utanríkisráðherrar væru ráðherrar í einhverju ríki sem væri algjörlega og eingöngu byggt af karlmönnum,
þ.e. kvenutan ríkisráðherrar. Konurnar væru að sjálfsögðu löngu flúnar úr ríkinu undan ofríki karlanna og þess vegna væri ríkið kallað kvenutan ríki.
Svo gaukaði Rabbus nokkur,  einnig að merkilegri speki í kommenti hjá mér,  sem mér finnst ansi umhugsunarverð. Sem sagt, að orðið 'kvenutan' gæti allt eins verið mjög neikvætt orð. 'Voðalega ertu eitthvað kvenutan við þig maður.'
Svona verður nú vitleysan allsráðandi, þegar konur eru karlkenndar á þennan frámunalega hallærislega máta.
Hvaða karlmaður skyldi svo sem vilja láta titla sig karl ráðfrú?  En þannig væri dæmið í dag ef að konur hefðu ætíð verið ráðandi kynið og skipað æðstu embætti þjóðarinnar frá aldaöðli.
Hugsið út í það karlar mínir og nú viljum við fá nýtt orði yfir fólk sem hefur verið kallað ráðherrar hingað til.

Ég sting uppá orðunum þingráðsmaður og þingráðsfrú, eða bara ráðunautur sem gæti gilt fyrir bæði kynin og hananú! 

Vill nýtt starfsheiti fyrir ráðherra

Þú varst stormur...

Þú varst stormur
sem geisaði um nótt.
Þú varst hvirfilbyls
hringiðudans.
Þú varst skýfall
með ástríðuþrótt.

-Þú varst ástin
í líkingu manns.

Búist við stormi fram á nótt

Ég segi nú eins og fleiri, hvað eru þeir að rífast við ASÍ?

Auðvitað eiga þeir að rífast við toppkallana í ríkisstjórninni og fá þá til að tengja örorkubæturnar aftur við launavísitöluna.
En eins og allir vita var það Bubbi kóngur, alias Dabbi, sem sleit örorkubætur úr öllu sambandi við launavísitöluna. Hann hefur engan og hafði aldrei neinn skilning á málefnum öryrkja.
Hann var svo önnum kafinn við að hækka sín eigin laun og koma á þessum alræmdu eftirlauna eða lífeyrislögum fyrir sjálfan sig.
Eins er um stjórnina í dag. Fjöryrkjar eða öryrkjar skulu stéttvísir vera og láta sig ekki dreyma um að komast upp úr sinni stétt þ. e. hinni alræmdu stéttlausu stétt sem einnig mun vera til á Indlandi.

Öryrkjabandalagið lýsir furðu á yfirlýsingu ASÍ

Á þetta virkilega líka við um Ísland?

'Samdráttur í framleiðslu skýrist hins vegar af versnandi veðurfarsaðstæðum, vöntun á landi til matvælaframleiðslu og að vatnsforði jarðar fer óðum minnkandi. Óhjákvæmilega mun því verð halda áfram að hækka og það á við um Ísland ekki síður en önnur lönd.´

Er ekki lambakjötið nógu andskoti dýrt, eða hvað? Og hvers vegna er það svona dýrt, ganga ekki lömbin sjálfala á íslenskum gróðursælum heiðum, fyrir utan það að lifa einnig á móðurmjólkinni?
Það þarf því ekki að borga fóðrið ofan í þau þetta eina sumar sem þau lifa. Nóg vatn hafa þau líka til drykkjar í silfurtærum fjallalækjum, svo ekki hrjáir þau vatnsskorturinn.
Svo hefur heyjast ágætlega á Íslandi undanfarin góðviðrisár svo búpeningurinn hefur nóg að éta þann tíma ársins, sem hann er lokaður inni í fjárhúsum eða fjósum og vatnið sem við höfum eins og allir vita nóg af er leitt heim í peningshúsin í tugþúsunda lítratali.

Kjúklingarnir sem aldrei koma undir bert loft og lifa inni í stórum skemmum frá útungun til slátrunar er varla hægt að segja um að skorti mikið landrými. Og þeir hafa líka nóg af vatni.

Svo veit ég ekki betur en bændum sé borgað fyrir það af almannafé að halda búum sínum gangandi. Það er asnalegt að almenningur borgi bændastéttinni stórfé fyrir að framleiða ofan í sig fæðu sem ekki stendur undir kostnaði og punga svo út með fleiri þúsund krónur í viðbót ef bara er keypt eitt andskotans lambalæri.

Hvar liggur hundurinn grafinn með leyfi, var hann e.t.v. heygður í bónusvinnu fyrir krónu á tímann? 

Maturinn dýrari á morgun