'Á enda veraldar' Ljóð dagsins 6.desember á Ljóð.is

Þótt ég villtist
út á enda veraldar
og yrði að dúsa þar
til dauðadags,
þá skiptir það ekki máli,
þrátt fyrir allt,
því ég hef fengið,
að elska þig.

 Ég var að fletta í gegnum Ljóð.is og rakst þá alveg óvænt á það, að þetta ljóð mitt hafði verið kosið ljóð dagsins 6.des. sl.
En ég læt líka fljóta hér með, eitt annað ljóð eftir mig, það er jólaljóð sem ég held mikið uppá og sem var á sínum tíma líka kosið ljóð dagsins á Ljóð.is

          Jól

Ert þú -í raun og veru - sonur Guðs?
Spyr fréttamaðurinn í sjónvarpinu
Jesúm Krist.
Það eru þín orð, svarar Frelsarinn,
með bros á vör.
Jólatréð er sofnað,
það hallast ískyggilega á aðra hliðina
og mér flýgur í hug
- hvort það hafi líka stolist í sherryið
sem var falið í þvottavélinni
á jólanótt.

Rauð könguló
er snyrtilega bundin um topp þess
en gulir götuvitar lýsa dauflega
á slútandi greinum.

Úti sitja hrafnar á ljósastaurunum
krunkandi eftir feita hangikjötinu
sem við hentum í ruslið á aðfangadagskvöld.

Á svörtum himni skín einmana
- óljós - stjarna?

Lungnabólga í jólagjöf

Lucky me, eða hitt þó heldur, komin með bullandi lungnabólgu. Læknirinn var að fara frá mér. Spurning um hvort ég verði lögð inn ef ég þoli ekki sýklalyfin í magann frekar enn venjulega. Ég vissi þetta alveg, því undanfarna daga hef ég varla mátt hreyfa mig án þess að það bogaði af mér svitinn.
Svo byrjaði takið í lungunum í gær. Og ég sem er búin að vera reyklaus í rúma 14 mánuði.
En læknirinn sagði að lungun væru lengi að jafna sig eftir svona langvarandi reykingar eins og voru í mínu tilfelli. Svo hættið að reykja, þið sem reykið!! Þegar ég fékk lungnabólgu síðast fyrir rúmum 14 mánuðum þurfti ég að fá súrefni á sjúkrahúsinu, því súrefnismettunin var komin niður fyrir 85 % og eftir það hætti ég loksins að reykja. Já, var ég búin að segja það? Hættið að reykja, þið sem reykið!!
Annars er ég hrædd um að þetta geti alllt eins verið út frá hjartanu, því verkurinn er ekki bundinn eingöngu við öndunina og hann eykst ef ég hreyfi mig eitthvað. Mér finnst nefnilega svolítið skrýtið að Elísa 6 ára ömmustelpan mín, sagði við mig um daginn. 'Þú verður dauð fyrir 20. maí'! Vá maður, ef stelpan skyldi nú vera skyggn eða með dulræna hæfileika eins og ég. amman.
En einkennilegt að ég skuli þá ekki líka hafa fengið fyrirfram vitneskju um væntanlegan eigin dauðdaga. það hlýtur að þýða það að ég sé ekkert feig og þetta sé bara bull í Elísu. Alla vega vona ég það.

Ég óska ykkur öllum gleðilegra jóla með þakklæti fyrir liðið ár

        Gleðileg jól

María, Jósef og Jesúeggið 

Ég hló mig máttlausa...

yfir auglýsingunni frá Brunamálastofnun um manninn sem er að elda jólamatinn í góðum gír og allt í lagi með það og kjaftar á meðan á honum hver tuska við konuna sína í símann. Þetta er sko karl í krapinu sem getur allt í einu. Talað í símtækið, meðan olían hitnar á pönnunni og sett á sig jólabindið í forbifarten.
Slær svo út öryggin í húsinu þegar kviknar í jólaseríunni og gripur þá til þess bragðs að lýsa sér, með kveikjara til að sjá á reykskynjarann. En missir þá kveikjarann ofan á gæruskinnið á gólfinu fyrir neðan, sem fuðrar náttúrulega upp á  einu augabragði.
Þegar hann kemur svo  fram í eldhús skíðlogar olían á pönnunni og hann bætir þá gráu ofan á svart með því að skvetta vatni á eldinn.
Auglýsingin endar svo á því því, að honum er bjargað af svölununum á húsinu sem stendur þá í björtu báli.
En kallkrúttið heldur samt alltan tímann talsambandi við konuna, sína, auðvitað, alveg sallarólegur, þó að hún sé í rauninni orsakavaldur að eldsvoðanum með málæðinuí símtólið.
Segir svo ekki eitt einasta styggðaryrði við kellinguna, þar sem hún tekur á móti honum, sótsvörtum í framan, þegar hann stígur út úr björgunarkörfu slökkviliðsmannanna.
Svona eiga karlmenn að vera, æðrulausir fram í rauðan dauðann og láta sér hvergi bregða, þó kellingin kjafti frá þeim allt vit.

Horft af bjargbrúnnni á brimrótið

Ég er að fara að steypa mér niður í  brimrótið í enn eitt atvinnuviðtalið klukkan tólf á hádegi í dag. Í þetta sinn er það starf móttökuritara hjá Barna og unglingageðdeildinni á Dalbraut. Ég er nú orðin ansi þreytt á þessu atvinnuleysi. Bráðum búin að vera atvinnulaus í heilt ár. En það er ljós punktur í myrkrinu að ég hef aldrei verið virkari við að mála og er með tvær sýningar framundan á næsta ári. Please wish me luck with the job? 

'Umberðu annmarkana'

'Ég hef ekki enn kynnst kröfuharðri manneskju sem býr yfir innri sálarró. Fullkomnunaráráttan og þrá eftir innri ró geta ekki farið saman. Í hvert sinn sem við erum ákveðin í að eitthvað geti aðeins verið eins og við höfum hugsað okkur það og helst betra en það er fyrir, er baráttan í raun fyrirfram töpuð. Í stað þess að þakka fyrir það sem við höfum og sætta okkur við það, einblínum við á annmarkana og þörf okkar til að lagfæra þá. Þegar við höfum einskorðað okkur við það sem er að, hljótum við að verða óánægð og vansæl.
Hvort sem við eigum sjálf í hlut (óreiðan í skápnum, rispa í bílflakinu, eitthvað sem okkur tókst ekki að koma í verk, fáein aukakíló), eða, 'vankantar', annarra ,(útlit hegðun eða lífsmáti), færir það eitt að einblína á annmarkana okkur frá markmiðinu um að vera hugulsöm og nærgætin. Með þessari aðferð er ekki verið að fá fólk til að hætta að gera sitt besta, heldur að hætta því, að vera með hugann við það sem miður fer.
Í henni felst að þrátt fyrir, að alltaf sé hægt að gera betur, hafi það ekki í för með sér að við getum ekki notið hlutanna eins og þeir eru. Lausnin felst í því að standa sjálfan sig að verki þegar maður fellur í þá gömlu gryfju, að krefjast þess að hlutirnir séu öðruvísi en þeir eru. Minni ykkur hæversklega á að tilveran er alveg ágæt einmitt eins  og hún er núna. Allt verður  betra ef þið hættið í sífellu að fella yfir því dóma. Og um leið og þið komist uppá lagið með að draga úr fullkomnunaráráttunni á öllum sviðum lífsins uppgötvið þið líka smám saman hversu stórkostlegt lífið er í sjálfu sér'.

(Gömul færsla birt á ný) Ljóðið 'Náinn', sagan á bak við ljóðið og lag eftir tónlistarmanninn Halldór Guðjónsson, við ljóðið 'Náinn' Æskuástin mín heita og söngvakeppnin í kvöld

Í tilefni þess að ég fékk leyfi til þess hjá Halldóri Guðjónssyni lagahöfundi til þess að birta lagið sem hann samdi við ljóðið mitt 'Náinn´ sem er hér í tónlistarspilaranum á síðunni minni, birti ég hér gamla færslu á ný. Halldór sem er búinn að gera fjögur lög við ljóð eftir mig sagðist hafa gert nokkur lög í viðbót við ljóð mín. Hann sagðist ekki mega sjá ljóð þá kæmu lög.

 

Hann sendi mér líka jólalag eftir sig 'Jólabærinn' af plötunni 'Jól á ný' við texta eftir Íris Kristinsdóttur.

 

Svona leit ég út sautján ára gömul þegar við hittumst fyrst æskuástin mín og ég.

 

Halldór bað mig að teikna mynd af sér og textahöfundinum sem hann vinnur með og heitir hann Kerst og býr í Illinois. Ég á að hafa þá saman á myndinni, sem þeir ætla að nota í auglýsingaskyni eða framan á diska, en það er enginn mynd til af þeim saman. 
Ég er með tengil inn á MySpace síðuna hans Halldórs hérna á blogginu mínu. Endilega kíkið á hana. Halldór er góður lagahöfundur

 

Náinn

 

Brástjörnur bláar man ég
blika mót sjónum mínum.
Bros likt og ljómuðu perlur
leiftraði á vörum þínum.


Þín nálægð var neistandi elding
er nam ég frá verund þinni.
Þitt nafn eins og ómfagur söngur
yljar enn sálu minni

 

 Æskuástin mín heita

 

Ég horfði á söngvakeppnina í kvöld og þegar ljóshærði
strákurinn söng, mig minnir að hann hafi verið annar í
röðinni þá fékk ég sting í hjartað. Hann minnti mig svo
á æskuástina mína sem ég fékk aldrei að njóta, að
hluta til vegna eigin heimsku en einnig vegna þess að
hann lést þegar hann var aðeins átján ára gamall.

Hann var fimmtán ára og ég sautján þegar við hittumst fyrst á sveitaballi og það var ást við fyrstu sýn hjá okkur báðum. Hann var svo fallegur með ljósa hárið sitt og bláu augun en þó var það brosið hans sem prýddi hann mest, því þegar hann brosti þá ljómaði hann upp og tennurnar hans voru eins og röð af mjallahvítum perlum.

En við vorum bæði svo feimin að illa gekk fyrir okkur að ná saman. Við vönguðum samt öðru hvoru á böllum þegar hann þorði að bjóða mér upp en þegar dansinn var á enda var vandræðagangurinn á okkur svo mikill að hvorugt þorði að fylgja hinu, eftir að síðasta dansinum lauk. En á endanum mannaði hann sig þó upp í að biðja mig að hitta sig eitt föstudagskvöldið niðri á gamla Hressó. En ég þetta erkifífl sem ég var hegðaði mér óafsakanlega illa og ég skil ekki enn þann dag í dag af hverju.

Ég sveik hann og mætti ekki niðrá Hressó, því í einhverju bríaríi vangaði ég annan strák á balli í millitíðinni og ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að fara á stefnumótið við vin minn.
Já ég var svo sannarlega ung og vitlaus. Enda gat hann ekki fyrirgefið mér í tvö löng ár.
En þó vissum við bæði að við vorum ástfangin af hvort öðru upp fyrir haus. En ég var of huglaus til biðja hann fyrirgefningar og hélt líka að það myndi ekki þýða neitt fyrir mig.
Hann hefndi sín líka rækilega á mér og sló sér upp með bestu vinkonum mínum, beint fyrir framan nefið á mér og horfði þá oft storkandi á mig.
Ég reyndi að láta hann halda að mér stæði á sama og borgaði í sömu mynt og daðraði við vini hans. En oft mættust augu okkar úti á dansgólfinu þegar við vorum í fangi einvers annars eða annarrar.

Það var ekki fyrr en ég hitti minn tilvonandi eiginmann að ég jafnaði mig á þessu, að ég hélt.
Við kærastinn héldum okkur mikið út af fyrir okkur og fórum lítið út í marga mánuði
daginn sem við trúlofuðum okkur fórum við á ball um kvöldið.
Meðan kærastinn var að kaupa okkur drykki kom vinurinn minn fyrrverandi. Hann gekk beint strik til mín þar sem ég sat í sófa við barinn og bauð mér upp í dans. Ég var svo hissa að ég var sem lömuð og þegar ég dansaði við hann fann ég sömu töfrana á ný sem enn neistuðu á milli okkar.
Hann hvíslaði í eyra mér. 'Hvar hefurðu verið allan þennan tíma'? En ég gat með engu móti svarað því ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð lengur, svo lauk þessum alltof stutta dansi og hann fylgdi mér til baka til sætis í sófanum, en stóð sjálfur þar sem ekki var pláss fyrir fleiri.

Kærastinn minn var ekki enn kominn til baka með drykkina okkar og strákurinn sem sat við hliðina á mér í sófanum fór að gera sér dælt við mig og lagði handlegginn utan um mig axlir mér. Þetta þoldi vinurinn minn ekki, hann rauk upp og hrópaði á strákinn. ´Láttu hana vera, hún er mín'!!
Þá stóð ég upp og gekk á brott, gekk í burtu með blæðandi hjarta, frá honum sem ég fann að ég elskaði heitt, en ég elskaði líka kærastann minn.

Þetta eina ár sem leið frá þessu kvöldi og þar til vinurinn minn dó, hittumst við oft fyrir tilviljun, ég var þá með kærastanum mínum, en hann með einhverri annarri stúlku og í hvert skipti áttum við erfitt með að slíta augun hvort af öðru. Augu okkar leituðu ætíð uppi augu hvors annars eins og seglar og alltaf var jafn sárt að sjá hann með annarri stúlku og sífellt nagaði efinn mig svo nístandi sár.

Það stendur mér enn ljóslifandi fyrir hugskotssjónum kvöldið sem mér var sagt að vinurinn minn væri dáinn, það var verslunarmannahelgi og hann hefði fundist látinn uppi í brekku í Þórsmörk. Hann varð aðeins átján ára gamall, elsku æskuástin mín
Ég var svo frosin að ég gat ekki grátið en ég man að ég hugsaði, þetta átti að fara svona, hann var ekki ætlaður mér í þessum heimi.

Í dag er ég löngu skilin við manninn minn því hjónabandið var ekki hamingjusamt en þessi leið var mér ætluð og ég þakka Guði fyrir börnin mín þrjú og barnabörnin fjögur.
Enn ennþá minnist ég æskuástarinnar minnr heitu og ég trúi því að við hittumst aftur hinu megin við gröf og dauða.

Tvær myndlistarsýningar á einum degi

Við Katrín vinkona skelltum okkur á tvær myndlistarsýningar í dag. Fyrst fórum við á opnun hjá 'Kaffi' Berg Thorberg sem sýnir í Art-Iceland á Skólavörðustig. Þar var rosa stuð og ég rauk á Berg og kyssti hann á kinnina til að óska honum til hamingju með sýninguna sem var hin glæsilegasta. Hann galt í sömu mynt á sinn riddaralega hátt með því að kyssa á hönd mér með glæsibrag.
Kormákur vinur hans var að spila og syngja fyrir gesti við góðar undirtektir. Svo gerði Bergur sér lítið fyrir þegar Kormákur fór í reykpásu og tók við gítarnum og hóf upp raust sína og söng elginn texta, en lagið veit ég ekkert um hver átti.
Álfheiður eigandi galleríisins skenkti okkur Katrínu hvítvín og við skáluðum fyrir sýningunni og Berg að sjálfsögðu. Bergur sýndi okkur svo hvernig hann blandar akrýl saman við kaffið til þess að geta látið það fljóta léttilega á strigann. Reyndar sagðist hann hafa byrjað að mála með kaffi fyrir einskæra slysni. Hann hefði verið að teikna með bleki og óvart hellt úr fullum kaffibolla yfir teikninguna. Honum fannst útkoman svo skemmtileg að síðan hefur hann haldið sig við að mála eingöngu með kaffinu.
Hann seldi eina af flottustu myndunum sínum, meðan við vorum þarna og kaupandinn borgaði út í hönd eins og ekkert væri. Ég talaði við Álfheiði og spurði hana hvort hún ætti teikningar af galleríinu svo ég gæti áttað mig á plássinu sem ég kem til með að hafa sjálf í febrúarlok. En ekki átti hún þær en sagði að mér væri velkomið að koma með tommustokk og mæla rýmið sjálf upp, sem ég ætla að gera þegar líður að sýningunni minni.
Svo kvöddum við alla með virktum og löbbuðum niður ljósum prýddan Skólavörðustíginn og Bankastrætið til að fara á sýninguna hennar Katrínar Snæhólm í Aðalstræti. Það var svo mikil jólastemning í bænum og þetta fína veður og bara gaman að labba þetta í góða veðrinu.

Þegar ég kom inn í Uppsali á Hótel Reykjavík tók kona á móti mér sem mér fannst ég þekkja þó ég hefði aldrei séð hana fyrr. Það var náttúrulega Katrín Snæhólm sjálf lifandi komin og ég sagði við han að hún væri alveg auðþekkt af myndinni sem hún er með á blogginu sínu í staðinn fyrir mynd af sjáfri sér. Svo kyssti ég hana á kinnina og óskaði henni til hamingju með sýninguna.
Myndirnar hennar Katrínar voru mjög fallegar og það var gaman að sjá þær með eigin augum en ekki bara á blogginu hennar.
Svo komu þarna tvær konur sem mér fannst ég kannast  eitthvað við og gekk til þeirra og kynnti mig. þá voru þetta Guðný Anna bloggvinkona mín og Marta smarta bloggvinkona mín. Þær buðu okkur að setjast við borðið hjá sér og við Katrín vinkona fengum okkur auðvitað jólaglögg og ljúffengar piparkökur.
Börnin og barnabörnin hennar Katrínar Snæhólm voru þarna líka og ég sá litlu fallegu Alice Þórhildi í eigin persónu í fanginu á mömmu sinni dóttur Katrínar. Alice Þórhildur er rosalega mikil dúlla.

Við áttum þarna skemmtileg stund en svo var mér orðið svo heitt af jólaglögginu og Katrínu vinkonu líka að við ákváðum að láta þetta gott heita og halda heim á leið.

Katrín kom aðeins inn með mér heima hjá mér og skoðaði myndirnar mínar og við spáðum og spekúleruðum í þeim fram og til baka. það eru myndir og málningardót út um alla borðstofu hjá mér því þó ég hafi þrjú önnur herbergi finnst mér best að vinna bara í stofunni. Kisurnar verða líka alveg brjálaðar ef ég loka mig inni í herbergi til þess að vinna. Þær þurfa að fylgjast með öllu sem ég er að gera og halda að þær séu ómissandi.

Við Katrín ákváðum svo að fara í bíó fljótlega og sjá American Gangster með sjarmatröllinu Russel Grove. 

Dagur er að kvöldi kominn og á morgun verða bakaðar piparkökur með ömmubörnunum. 

Mig langar svo á deit með dauðum djákna, eða bara einhverjum...

 

Djákni á deiti 

 

Inni í holu brjósti
mínu
hef ég dúkað borð fyrir þig
Garún, Garún -fyrir þig.

Rauðvín í glösum
þar sem rosabaugur skín
sérðu ekki hvítan blett
í hnakka mínum
Garún, Garún?
Þar sem rosabaugur skín.

 

Það er einhver óeirð í mér. Mig langar að fara eitthvað út að skemmta mér, dansa og svoleiðis, þó ég verði nú örugglega hölt eftir kvöldið. Ég hef ekki farið á skemmtistað í óratíma. Er alltaf svo blönk. Fer bara í bíó og á myndlistarsýningar.
Ætla að kíkja á tvær opnanir á morgun. þá fyrri hjá honum Berg Thorberg kaffimálara bloggvini mínum. Hann verður að sýna í Art-Iceland, þar sem meiningin er að ég sýni sjálf í febrúarlok og hin opnunin er hjá Katrínu bloggvinkonu minni sem opnar sýningu í Uppsölum á  Hótel Reykjavík.
Það verður örugglega gaman að kíkja til þeirra. 

Annars er ég búin að vera með einhverja ólukku í maganum undanfarið, hreina og beina ælupest bara. Ég hef verið eitthvað vangæf í meltingarfærunum síðastliðna mánuði. Þegar ég er komin upp í rúm á kvöldin og er að sofna, hrekk ég oft upp við svo mikinn verk undir bringspölunum.
Það er svo sárt að það er eins og mér sé gefið rosalegt högg undir bringspalirnar svo ég æpi oft upp yfir mig. Stundum æpi ég uppúr svefninum þegar ég fæ þessi högg

Ég hef löngum verið léleg í maganum. Hef tvisvar fengið alvarleg magasár og eyddi í bæði skiptin tveimur vetrum á sjúkrahúsum. Síðan hef ég stanslaust verið með magabólgur og er orðin hundleið á þessu.  Svo kannski maður hafi ekki svo mikið að gera við að fara á deit eða ball svona yfirleitt.

Annars skellti ég mér í sund um daginn en synti samt ekki neitt. Gerði bara sundæfingarnar mínar eins og í leiðslu og lét mig svo fljóta á bakinu og ímyndaði mér að ég svifi þyngdarlaus um úti í geimnum. Ég slappaði svo vel af að bara blá nefbroddurinn stóð uppúr vatninu og ég var komin í sæluvímu. En svo hrökk ég óþyrmilega útúr þessu ástandi þegar nebbakúlan fór óvart á bólakaf og vatnið fossaði inní  nasirnar á mér og ofan í lungu.
Ég hóstaði einhver ósköp og fannst ég vera að drukkna.  Þetta var ekki beint glæsilegt. Satt að segja held ég að ég hafi verið ákaflega hallærisleg að sjá. Eins og ég hef hingað til alltaf verið klár í því að láta mig fljóta svona á bakinu. En svo bregðast krosstré sem önnur tré.

Á sunnudaginn er meiningin að ömmubörnin Elísa Marie 6 ára og Daníel 5 ára komi og baki með mér piparkökur og ég þarf að kaupa matarlit, rauðan og grænan svo þau geti málað á kökurnar með  lituðum glassúr. Við ætlum að hafa það kósý og spila jólalög á meðan við stöndum í bakstrinum.

Umhugsunarverð dæmisaga

Dag nokkurn tók mjög efnaður maður son sinn með sér í ferð út á land í þeim tilgangi að sýna honum hvernig fátækt fólk býr.
Þeir dvöldu tvo daga og nætur á sveitabýli sem myndi teljast fátæklegt. Á leiðinni til baka spurði faðirinn son sinn hvernig honum hafi þótt ferðin. "Hún var frábær Pabbi."
"Sástu hvernig fátækt fólk býr?" spurði faðirinn. "Ó já," sagði sonurinn. "Jæja, segðu mér, hvað lærðir þú af þessari ferð?" spurði faðirinn.
Sonurinn svaraði: "Ég sá að við eigum bara einn hund en þau eiga fjóra. Við eigum sundlaug sem nær útí miðjan garð en þau eiga læk sem engan enda tekur.
Við erum með innflutt ljósker í garðinum en þau hafa milljón stjörnur á næturnar. Veröndin okkar nær alveg að framgarðinum en þau hafa allan sjóndeildarhringinn.
Við eigum smá blett til að búa á en þau eiga akra sem ná eins langt og augað eygir. Við höfum þjónustufólk sem þjónar okkur en þau þjóna öðrum.
Við þurfum að kaupa okkar mat en þau rækta sinn. Við erum með háa girðingu til að verja okkur en þau eru umkringd vinum sem verja þau. "
Faðir drengsins var orðlaus. Þá bætti sonurinn við: "Takk Pabbi, fyrir að sýna mér hve fátæk VIÐ erum."