'Bráðum kemur betri tíð með blóm í haga'

Þrykkmynd        

 Ég hlakka svo til þegar vorgyðjan kemur dansandi yfir stræti og torg og kyssir trén í borginni svo brenn heitum kossi að þau opna feimnislega litlu brumhnappana og skrýðast sínum fegursta skrúða.

Og blómin sem hafa sofið á sitt græna eyra undir ís og snjó vakna af löngum vetrardvala, teygja höfuð sín upp úr moldinni, gul og rauð og blá, mót gullnum geislum sólarinnar og blómstra hvort í kapp við annað.
Og vorgyðjan brosir til þeirra,  beygir sig niður og segir. Sæl þið litfögru blóm! Eruð þið komin til að fagna mér? 

Hún dáist að umbúðunum en hirðir ekki um innihaldið

Þetta er nú meiri yfirborðsmennskan Jennifer Lopes dáist mjög að stíl og tískuskyni Viktoríu Beckham en minnist ekki einu orði á útlit hennar að öðru leyti. 

 Hvað þá það sem undir býr eða sálartetrið eins og mannkosti eða hvort hún hafi eitthvert vit inni í sínum 'hárlengda-kolli', en slíkt skiptir víst minnstu máli hvort eð er hjá 'stjörnunum.' í Hollywood.
þessi orð Jennifer´s  segja annars allt sem segja þarf um útlitsdýrkunina sem tröllríður ekki bara Hollywood heldur einnig öllum heiminum.  

Mér finnst það svo sem fínt að líta sæmilega út og vera þokkalega til fara. En að það teldist mér helst til tekna að vera einhver glansfígúra myndi mér finnast vera þungur áfellisdómur.
Ég vil vera metin fyrir hvers konar persónu ég hef að geyma en ekki fyrir ytri umbúðir.
Það verður enginn ánægður við morgunverðar borðið þegar hann kemst að því að eggið hans er bara skurnin tóm.  

JLo bætist í hóp aðdáenda Beckham-hjónanna

Sindrandi neistar frá Guðanna sól

Mér er gleði í huga því litla ljósið hann Jónatan Davíð sonarsonur minn varð tveggja ára í dag.
Fjölskylda og vinir voru samankomnir í afmælinu til þess að fagna þessum merkis áfanga og allir sungu afmælissönginn tvisvar áður en Jónatan Davíð blés á kertin með hjálp pabba síns.
Elísa Marie systir hans 5 ára, fékk líka gjöf þó hún ætti ekki afmæli og Daníel bróðir hennar 4 ára sömuleiðis.
Elísa Marie var í bleikum kjól og dansaði um allt gólfið í stofunni eins og balletdansmær. Hún æfir íþróttir og er orðin svo liðug að hún kemst bæði í splitt og spíkat.
Langt er orðið síðan ég gat sýnt svona snilldartakta.
Ég hef náttúrulega mikinn metnað fyrir Elísu Maries hönd og ég sé hana í anda dansa á sviði í Þjóðleikhúsinu þegar hún hefur aldur til sem primaballerina. Svo söng hún líka afmælissönginn eins og engill. Hún gæti þessvegna allt eins orðið óperu díva.
Daníel settist í sófann hjá mér og sýndi mér stoltur machintos bílaflotann sinn, alls 5 bíla sem hann keyrði fram og til baka og upp og niður sófabakið í allskonar beygjum og krókaleiðum á hvínandi hraða.
Hann verður örugglega heimsfræg kappaksturshetja og vinnur stóra sigra. Kannski hann verði næsti heimsmeistari í kappakstri.
Jónatan Davíð afmælisbarnið vildi koma til ömmu og sannaði að hann er klókur í því að raða misstórum plasthringjum í næstum því réttri röð upp á staut. Svo klappaði hann saman lófunum af hreykni yfir dugnaði sínum.
Mamma hans sagði mér að hann hefði meira að segja nefnt Elísu Marie systur sína með nafni um daginn.
Ég er klár á því að Jónatan Davíð er snillingur þó hann sé fæddur með Downs heilkenni. Og svo er hann lítill engill líka.
Jónatan Davíð verður ef til vill ekki kappaksturshetja eða ballettdansari en ég trúi því að  hann verði samt sem áður þarfur þjóðfélagsþegn á einhverju sviði.
Og eitt er pottþétt og mikilvægast. Ég veit að hann verður alltaf hamingjusamari en flestir aðrir. 
Samt olli fæðing hans, sem átti að verða okkur öllum í fjölskyldunni gleðiefni, sorg á sínum tíma.
Var eiginlega hálfgert reiðarslag. Sérstaklega þó fyrir móður hans og föður en þau eiga samt, Guði sé lof, tvö heilbrigð börn fyrir.
En við trúum því að hver einstaklingur sem fæðist hér á jörð hafi fyrirfram ákveðið hlutverk og þjóni sérstökum tilgangi. 
Sorgin yfir fæðingu Jónatans Davíðs snerist því upp í gleði og sátt í hjörtum okkar.  
Sátt við lífið sem birtist okkur í svo margvíslegan myndum líkt og sindrandi neistar frá Guðanna sól og lýsa okkur leiðina heim.

Æ ég veit það ekki...

Maður er bara orðin svo þreyttur á svona fréttum!!

Og svei mér þá, ég held bara að eina ráðið sé að hverfa aftur til miðaldarefsinga gegn þessum barnaníðingum

og þess vegna sé best að setja svona menn berrassaða í gapastokk.
Svo getur hver og einn valið um það hvort hann vilji gefa þeim þrumuskot í rassgatið eða  einn velútilátinn 'gúmoren' á greppitrýnið.
Einnig mætti vel splæsa spældum fúleggjum á smettið á þeim eða þá ofþroskuðum út tútnuðum tómötum ef ekki vill betur til. 
Láta þá dúsa svona í viku minnst og stinga þeim svo inn í þúúúúsund ár.   

                                                                                                                          

800 ára fangelsi fyrir kynferðislegar misþyrmingar á þrem börnum

'Þar sem jökulinn ber við loft'

Þar sem jökulinn ber við loft hættir landið að vera jarðneskt, en jörðin fær hlutdeild í himninum, þar búa ekki framar neinar sorgir og þessvegna er gleðin ekki nauðsynleg''Þar ríkir fegurðin ein ofar hverri kröfu'

Þessi orð skáldsins Halldórs Laxness komu upp í huga mér í dag þegar ég var að velta fyrir mér öllum þessum neikvæðu og sorglegu fréttum sem dynja á okkur í fjölmiðlum og ég nota þessa vatnslitamynd mína til þess að tjá hið fyrirheitna land.

Hverstu langur tími ætli líði uns maðurinn þarf ekki lengur að búa við neinar sorgir og þess vegna verði gleðin honum  ekki nauðsynleg?
Ætli það verði nokkurn tíma meðan hann býr á þessari jörð? Ætli við þurfum ekki fyrst að ganga á fjallið (jökulinn) og finna þar Guð okkar áður en hin harðneskjulega jörð sem við höfum skapað okkur sjálf með verkum okkar getur líka fengið hlutdeild í himninum með fegurð og  friði meðal okkar jarðar barna.

Bölmóður og barningur kalkaða einbúans

Íbúðin mín er nánast í niðurníðslu því það er svo er margt sem þarf að laga og dytta að.
Til dæmis hefur þvottahúsið mitt ekki borið sitt barr síðan Albanirnir á neðstu hæðinni stungu barkanum á þurrkaranum sínum í samband við loftræstikerfið.
Og þeir þurfa sko svo sannarlega að þvo því þeir búa þarna þrettán saman í fjögurra herbergja íbúð, bæði karlar, konur og börn.
Ég vildi óska að ég ætti svona stóra fjölskyldu þá kæmist kannski eitthvað í verk á mínu heimili.  
því það gerir mig eitthvað svo lata að búa svona ein og svo veitir mér heldur ekkert af smáhjálp með alla mína krankleika. 
Ég var einmitt að þvo sjálf þegar Albanirnir fengu þá hugljómun að loftræstiopið á þvottahúsinu hjá þeim væri sérhannað til þess að sía burt raka úr þvotta-þurrkurum
þessvegna var allt fullt af raka í mínu þvottahúsi, þegar drullan úr loftræstikerfinu puðraðist út og lak svo niður nýmálaða veggina og yfir allt draslið á hillunum í  brúnum leðjutaumum.  
Ég hefði þurft að fá áfallahjálp, ég sé það núna eftirá, þegar ég snemma morguninn eftir opnaði dyrnar til að líta eftir þvottinum.
Ég reyndi að tala við Albanina um þetta mál. Spurði hvort þeir væru ekki með tryggingu og svoleiðis.
En hvort sem tungumála erfiðleikum var um að kenna eða þrjósku beggja aðila, þá var ég gerð afturreka fyrir fullt og allt með erindi mitt, í þriðja skiptið sem ég dirfðist að banka uppá hjá þeim.
Sonur minn var svo vinsamlegur að taka niður veggföstu hillurnar og þvottasnúrurnar mínar.

Ég hringdi svo í málara og spurði hógværlega hversu mikið hann tæki fyrir að mála eitt ponsulítið þvottahús. Þrjátíu þúsund svaraði málarinn fyrir utan undirbúningsvinnu.
Mér var ekki lítið brugðið maður grípur ekki þrjátíu þúsund krónur upp af götu sinni, fyrir málun á einu þvottahúsi, sem var rétt nýbúið að mála.

Svo ég bar allt draslið úr þvottahúsinu, þvottakörfurnar og fleira dót sem þar hafði dagað uppi inní stofu. Svo fór ég að þrífa undir nýja málun á þvottahúsinu, alein og yfirgefin og kettirnir horfðu á, auðvitað, þeir þrífa ekkert nema sjálfa sig.

En þar sem ég er með kölkun í baki og mænuþrengsl hafa þrifin ekki gengið sem skyldi. Já og ég gleymdi að minnast á það að ég var líka svo óheppin að fá drep í sár á fæti sem er nú nýlega gróið eftir sjö mánaða sýklalyfjagjöf.
En hvað með það þetta gengur bara alls ekki nógu vel hjá mér.
þó er ég löngu búin að rífa burt gólflistann í þvottahúsinu svo hægt sé að skipta um gólfdúk. En þá kom í ljós að þar undir var fullt af lími sem ég er búin að vera að dunda mér við í rólegheitum að skrapa af og bursta svo flötinn á eftir með stálbursta.
Steinrykið var ekki beint heppilegt fyrir lungun mín þar sem ég er nýbúin að vera á spítala með lungnabólgu en það verður bara að hafa það. Bakið heimtaði líka alltaf sterk verkjalyf eftir hverja törn. 

Og enn sé ég ekki fyrir endan á þvottahúsinu. það á eftir að þrífa meira, mála, festa hillur, festa lítið borð, skera til og líma á gólfdúk, setja nýja gólflista og nýjan vask.
Og alltaf er draslið úr þvottahúsinu mér til ama í stofunni því ég nenni ekki að vera að bera það sífellt fram og til baka.
En ef allt gengur að óskum verð ég kannski búin að þessu fyrir næstu jól, hver veit?

Svo kom að því að það þurfti nauðsynlega að olíubera parketið í stofunni og alrýminu. En það hefur ekki enn komist í verk þar sem ég þekki engan sem getur borið húsgögnin inn í eitt herbergið á meðan.
En parketið er farið að springa eftir endilöngu af ofþornun, meira að segja yfir þröskuldana.
Ég er svona að hugleiða að leigja mér búslóðaflutningamenn til þess að flytja til húsgögnin fyrir mig.

 

                           Ég er farin að kalka bæði hausnum í og hrygg
                           því húki mest í bælinu og þar eins og skata ligg.
                           Hugsanirnar út og suður hringla í kolli mér.
                           Þó held ég-að mitt nafn sé-Svava og sendi kveðju þér.
                                            

Þetta er ekkert nýmæli myndi Hrói Höttur segja

Ég veit ekki betur en að Hrói Höttur og allt hans lið hafi verið í sokkabuxum, að vísu voru þær grænar. En hver veit nema við eigum eftir að sjá karlana spranga um göturnar í lauf-grænum sokkabuxum. Ég er viss um að það verður næsta  'trendið.' Og þá er bara eftir að koma fjaðrahöttum í tísku líka og við munum sjá Hróana út um allar trissur. Vonandi samt ekki rænandi og ruplandi.

Sokkabuxur fyrir karlmenn

Enn um Tító

Tító er aðeins farinn að taka við sér af sprautunum en hann er samt öðruvísi en hann á að sér að vera. Það er eins og öll gleði sé horfin úr augunum hans. Hann borðar sama og ekkert og þegar ég reyni að leika við hann sýnir hann lítinn áhuga.

Mér fannst í dag eins og ég gæti ekki meir og var eitthvað svo pirruð á öllu. Mig langaði að garga.
Ég skammaðist mín fyrir þennan pirring og fannst eins og ég væri vond manneskja.
En svo reyndi ég að standa með sjálfri mér og sagði við sjálfa mig  'Svava þú ert búin að þola þessi hryllilegu veikindi hans Títós bráðum í níu ár og þú hefur bara staðið þig vel miðað við þessar aðstæður.'  'Það kemur líka sá tími hjá öllum að þeim finnst þeir ekki geta meir.'

Tító er að deyja,  hægt og hægt verða nýrun hans æ verr á sig komin og næst þegar honum hrakar enn meir ætla ég að kalla á dýralækninn heim og biðja hana að svæfa Tító svefninum langa. 
Ég læt hann liggja í kjöltu minni og klappa honum og tala blíðlega við hann. Dýralæknirinn á svo að setjast við hliðina á okkur og strjúka Tító líka og spjalla við  hann áður en hún sprautar hann með kæruleysissprautunni sem hann fær áður en hún gefur honum dauðasprautuna.

Guð minn góður ég verð að vera dugleg og gera þetta svo Tító getið dáið með reisn. þá þarf hann ekki lengur að berjast við ógleðina og uppköstin og hræðsluna við Gosa sem er byrjaður að leggja hann í einelti af því að hann finnur að hann er veikur fyrir. Náttúran er oft svo grimm.

Tító veinar oft af hræðslu þegar Gosi stekkur á eftir honum Áður var Tító kóngurinn sem réði yfir Gosa, en hann var aldrei vondur við hann samt.
Nú er hann Tító minn orðinn eins og lítið barn sem eltir mig vælandi um allt og leitar skjóls hjá mér titrandi á beinunum ef Gosi er í banastuði.
 
Ég veit að þegar Tító er dáinn verð ég í mikilli sorg og mun ekki síst sakna hans þegar ég fer að sofa. Þá mun mig vanta Tító minn upp við brjóstið mitt með aðra framlöppina um hálsinn á mér.
Ég mun sakna malsins hans og ég mun sakna litlu loppunnar hans á kinn minni þegar hann er að endurgjalda blíðuhót mín. 

En mest af öllu mun ég þó sakna þess að geta ekki lengur horft í þessi ótrúlega safírbláu augu og séð ástina sem skín úr þeim né strokið flauelsmjúka feldinn hans sem eins og fílabein að lit roðagulli slegið.
Síðast en ekki síst mun ég sakna huggunarinnar sem hann veitir mér þegar mér líður eitthvað illa,því þá kemur hann alltaf til mín og leggst í fang mér.

 

                                      Huggun

                Þú kemur til mín ósköp hægt og hljótt
                    er húmið dökka sest um sefa minn.
                    Í hjarta mér þá helköld ríkir nótt
                    en heit mín tár sem falla á fölva kinn.
                    Þá lýsa mér þín augu blíð og blá
                    svo björt og hrein þar skín mér ástin þín
                    sem glæðir aftur gleymda von og þrá.
                    Þú göfga litla, hjartans kisan mín.

Hún hefur bara verið algjörlega 'út úr heiminum'

Þetta minnir mig á eina af sögunum úr Þúsund og einni nótt um manninn sem stakk höfðinu ofan í þvottaskálina eitt augnablik, til þess að skola almennilega af sér skítinn.
En á þessu augnabliki með hausinn oní skálinni afrekaði hann að kvænast þar góðri konu, koma sér upp arðbæru verslunar fyrirtæki, eignast fjöldann allan af börnum og deyja svo á endanum í hárri elli á sömu stundu og hann kom með höfuðið úr kafi.

Tók vitlausa rútu og tafðist um 25 ár

Tító veikur eftir allt saman.

Ég minntist á það hér um daginn á blogginu að Tító hefði snúið á Dauðann og mig. Ég hefði haldið hann vera veikan en svo hefði ekkert verið að honum.
Þetta var ekki allskostar rétt hjá mér því Tító var orðinn veikur í alvöru daginn eftir.
Ég fór með hann upp á Dýraspítala í morgun og dýralæknirinn sagði að svona balinese kettir yrðu í mesta lagi 9 - 13 ára gamlir en Tító verður einmitt 9 ára í nóvember næstkomandi.
Ég sagði m. a. við  dýralækninn þegar hann var að skoða Tító að mér hefði verið gefinn hann sem kettlingur, af konu sem tók hann og systkini hans að sér þegar átti að farga þeim öllum í einu lagi.
Ég hefði samt aldrei hugsað út í það fyrr en nú að það hefði verið eitthvað undarlegt við það að farga heilu goti af rándýrum kettlingum.
Dýralæknirinn varð hálfskrýtinn á svipinn við þessi orð mín,  en sagði svo undirfurðulega.  'Ætli þetta hafi ekki verið systkingot?' 
Þá rann upp fyrir mér ljós, auðvitað! þarna var hún loksins komin, skýringin á erfðagallanum í nýrunum og endalausu veikindunum hans Títós!
Fyrst fann ég fyrir mikilli reiði í garð konunnar sem gaf mér Tító á sínum tíma og hugsaði með mér að þarna hefði hún gert mér Bjarnargreiða. 
En mér rann fljótlega reiðin þegar ég fór að hugsa málin og nú sé ég ekki eftir neinu.
Ekki því að vaka oft heilu næturnar yfir Tító veikum, öllum áhyggjunum,  né þeim háu fjárhæðum sem ég hef pungað út vegna heilsufars hans.
Tító hefur nefnilega gefið mér svo miklu meira en hann hefur kostað mig. Hann hefur gefið mér skilyrðislausa ást.
Nú er Tító kominn á 6 daga sprautukúr og ég sprauta hann sjálf einu sinni á dag.
Dýralæknirinn sagði að ef hann lagast ekki að þeim tíma liðnum,  yrðum við kannski að fara búa okkur undir það,  'að taka til annarra ráða'. 
Men,  þangað til hugsa ég bara - 'Den tid den sorg.'