Snjóblómaandlitin Þrykk og olía. Og heimsókn til ömmubarnanna.

 

Ég er búin að vera að dunda mér við að mála í dag. Breytti þessari mynd af snjóblómaandlitunum og mér finnst hún vera betri svona. Já, ég er bara sátt við hana.
Dóttir mín kom aldrei á sunnudaginn í heimsókn því útidyralásinn var bilaður hjá henni og hún gat því ekki farið að heiman. Eins og ég hlakkaði til að sjá hana, en hún kemur þá bara seinna.

Ég fór að heimsækja tengdadóttur mína og barnabörnin þrjú seinnipartinn í gær, eftir að ég var búin í sjúkraþjálfun. Elísa Marie, sex ára ömmustelpa var að teikna ballerínur þegar ég kom og fór svo að dansa ballett sjálf úti á gólfi. Stóð á tánum og mér fannst hún rosa flott.
Ég sagði Elísu að ballerínurnar hennar væru voða flott teiknaðar og að listamaður sem hét Degas hefði teiknað mikið af ballerínum . Af hverju teiknaði hann þær? Spurði hún. En svaraði sér svo sjálf. Var það  út af hreyfingunni? Fannst honum þær svo flott?  Já, sagði ég, einmitt, honum fannst hreyfingarnar svo fallegar hjá ballerínunum.
Þá stóð hún upp og sneri sér í marga hringi og spurði svo. Er ég líka flott núna þegar ég dansa svona á tánum? Já sagði ég, þú ert alveg eins og alvöru ballerína og Elísa var svo ánægð með sig og var eins og lítil prinsessa í bleika bolnum og pilsinu sem hún var í.

Daníel fimm ára var líka að teikna og klippa pappír eins og Elísa. En svo fengu þau leið á listamannaleiknum og náðu sér í stórt teppi sem þau hentu yfir sig. Svo þeyttust þau æpandi og skrækjandi um alla stofuna og þóttust vera draugar og ég var alveg svakalega hrædd við þau. 

Jónatan litli Davíð, sem er að verða þriggja ára og er með Downs heilkenni er orðinn svo duglegur að tala og hann notar líka táknmál. Ég dró tvo fingur yfir ennið og sagði 'amma' um leið. Þá brosti hann út að eyrum svo andlitið ljómaði upp. Hann hefur svo fallegt bros hann Jónatan. 

Svo vildu Elísa og Daníel endilega syngja fyrir mig Meistari Jakob á frönsku, þau lærðu vísuna í leikskólanum og  í skólanum, sögðu þau. Þetta lag er svo einkennilega sjarmerandi þegar það er sungið á frönsku. Ég hjó eftir orðunum 'dormi vu'? í textanum, eða sefur þú? Og ég sagði krökkunum að orðið að dorma væri líka notað í íslensku yfir það að sofa. Það fannst þeim vera afskaplega merkilegt. 

Það er ekki amalegt að eiga svona sprenglærð barnabörn sem syngja á frönsku og tala þess utan þrjú tungumál. Ég er viss um að þau verða algjörir prófessorar þegar þau verða stór.

Clarivelle tengdadóttir spurði hvort ég væri svöng og sagði mér að láta bara eins og heima hjá mér og fá mér eitthvað að borða. Svo ég fékk mér ristað brauð með osti og mjólk.

Á leiðinni heim kom ég við í nýju pólsku búðinni  í hverfinu og keypti í matinn. Já maður býr svo sannarlega í fjölþjóðlegu samfélagi  nú orðið og mér finnst það bara fínt. 

Það er annað en þegar ég var á mínum yngri árum þegar allir sneru sér við á götu og gláptu eins og naut á nývirki, ef að hörundsdökkum manni sást bregða fyrir einhvers staðar. 

Hvusslags uppátæki, var þetta, Eiginlega ?

Getur verið að viðskiptavinurinn hafi verið eitthvað dónalegur við blessaða stúlkuna og hún ætlað að skrúbba hann ærlega að innan með skúringaleginum??

Dýrkeyptur brandari barþjónsins

'Umbrot undir jökli' og ástamál manna og katta

 

Ég er búin að vera að rolast ein í dag við að ganga frá myndum og standa í  öðru smádútli. Smærri myndir sem ég vinn á gljákarton sprayja ég lími aftan á úti á svölum og bíð svo i 20 sec þangað til ég skelli þeim á kartonið. Ég var komin með hausverk af límlyktinni þó ég hefði gluggann opinn uppá gátt.

Ég harðbannaði köttunum að stíga fæti sínum út á svalir meðan úðamökkurinn réði þar ríkjum. Þeir komust ekki einu sinni á klósettið, en það var mesta furða hvað þeir gátu haldið í sér greyin.

Tító er allur að hressast af sýklalyfjagjöfinni eftir að ég tvöfaldaði skammtinn samkvæmt ráði dýralæknisins. Hann var meira að segja að leika sér í dag og í gærkvöldi var svo hátt uppi á honum typpið þegar hann var kominn uppí rúm hjá mér að hann rak Gosa framúr rúminu með harðri kló og var alveg öskuþreifandi illur.

Það hefur líklega verið búin að safnast fyrir í honum reiðin út í Gosa.  Því  meðan Tító var sem slappastur varnaði Gosi honum þess að komast á kattaklósettið með því að ráðast á hann og riðlaðist svo á honum þess á milli, til þess að sýna hver væri nú húsbóndinn á heimilinu. Svo reyndi hann að einoka mig og leyfði Tító varla að koma nálægt mér.

Annars er Tító ekki eins leitt og hann lætur,  því í þessum pikkuðum orðum leyfir hann Gosa að skakast á sér, liggjandi á púða við fætur mér, þar sem ég sit við tölvuna.

Já, hún er skrýtin þessi ást milli katta og manna svona yfirleitt. Ég bý með tveimur hommum og er ástfangin af ungum manni sem dó fyrir áratugum síðan, því mín forna ást blossaði uppá ný eftir að ég fékk sent lagið við ljóðið mitt um æskuástina mína sálugu, sem aldrei fékk að blómstra. 

Svei mér þá, þetta er bara ekki hægt að vera svona rugluð eins og ég er í þessu máli. Ég verð  að hætta að lifa svona í fortíðinni og fara og finna mér einhvern gaur sem er ennþá á lífi. 

En hvar ég finn hann er stóra spurningin, því ég vinn við að kenna smábörnum á leikskóla og fer frekar litið út. Annars er ég strax orðin skotin í einum litlum polla á leikskólanum,  sem heitir Jói. Hann er svo mikið krútt og allir á leikskólanum elska hann eins og ég. 

Jæja, ég verð víst að fara að sofa því ég er orðin ansi þreytt eftir daginn. Á morgun ætlar dóttir mín að koma í heimsókn og ég hlakka til að sjá hana. 

Góða nótt öll sömul og sofið rótt. 

Auðvitað er þetta karlremba og ekkert annað

Mér hefur ávallt fundist þessi siður ferlega fornaldarlegur, að feður fylgi dætrum sínum upp að altarinu, svona álíka eins og þegar unnustinn þurfti að biðja föðurinn um hönd dótturinnar.
Þetta er arfur frá feðraveldinu í einni sinni lúmskustu mynd, en samkvæmt því átti eiginmaðurinn ekki  einungis konu sína heldur réði hann einnig yfir dætrum sínum .

Og ekki nóg með það, bændur fyrr á öldum eignuðu sér oftast nær vinnukonurnar á heimilinu líka,  (sér til yndisauka.)  Og ef þær urðu barnshafandi voru þær gefnar einhverjum vinnumanninum, sem var mútað til þess  að taka þær að sér, með því að fá til eignar smájarðarskika upp til afdala.
Þess vegna eru óteljandi Íslendingar rangfeðraðir eins og allir vita.
Þess voru meira að segja dæmi, að ef systir húsfreyjunnar var til heimilis hjá hjónum, að húsbóndinn slægi eign sinni á hana líka og eignaðist með henni börn til jafns við eiginkonu sína.

Svo ráðstöfuðu þeir hjónabandi dætranna og ákváðu hverjum þær ættu að giftast. Einfaldlega vegna þess að þeir áttu þær með húð og hári, þar til þeir gáfu þær frá sér, verðandi eiginmanni þeirra til eignar og yfirráða eftir giftinguna.

Nú og ef að kallinn var dauður, voru það synir hans, bræður dætra hans sem tóku við völdum yfir systrum sínum einfaldlega vegna þess að þeir voru karlkyns.

Konum var ekki treyst fyrir sjálfum sér, þær voru einungis leiksoppar karlaveldisins. Ef þær áttu einhverjar eignir fyrir giftingu sína, töpuðu þær þeim alfarið til eiginmanns síns,  um leið og þær voru komnar í hnapphelduna. Og ekki nóg með það, heldur þurfti að gefa með þeim svo þær gengu betur út, svokallaðan  heimamund,  til þess að einhver almennilegur maður liti nú við þeim .

Húsbóndi þeirra og herra, eiginmaðurinn, eignaðist því ekki aðeins konu þegar hann kvæntist, konu sem var skyldug til þess að uppfylla hjónabandskyldur sínar, hvenær sem hennar æðri helmingi þóknaðist, hvort sem henni líkaði betur eða verr, heldur einnig allan hennar veraldlega auð, ef einhver var. Og þar eftir réðu hún akkúrat engu um fjármál sín og varð að biðja bónda sinn um leyfi ef hana langaði í einhvern bölvaðan óþarfa að hans mati. Og jafnvel þurfti hún að taka .því sem sjálfsögðum hlut að eiginmaðurinn snoppungaði hana, ef honum mislíkaði eitthvað við hana og þótti það ekkert tiltökumál.

Það var fjöldi annarra kvaða sem fylgdu því að vera gift kona. Það hefði t.d. verið óhugsandi hér á öldum áður, að konur sem voru í hjónabandi ferðuðust eitthvað að ráði án fylgdar karlmanns sér til halds og trausts og helst þurfti önnur kona að vera með í för til þess að fyllsta siðgæðis væri nú gætt.
Giftar konur máttu ennfremur ekki ganga með slegið hár og ef þær fóru í kirkju urðu þær að hylja hár sitt.
Þær máttu heldur ekki dansa á skemmtunum nema við sinn karl, með þeirri undantekningu þó, að einhver annar karlmaður bæði eiginmanninn um leyfi til þess að mega stíga dans við eiginkonuna .

Konur máttu eigi heldur kjósa í aldaraðir. Í raun voru konur almennt litlu rétthærri en þrælar.  Þær voru eiginlega bara eins og eitt af húsgögnunum á heimilinu. Húsgagn sem þjónaði herra sínum til borðs og sængur í bókstaflegri merkingu þess orðs og þrifu síðan skítinn eftir hann og alla aðra á heimilinu, fyrir nú utan það að neyðast kannski til þess, að þurfa að hlaða niður allt að 14 til 17 börnum. 

Þessir gömlu siðir minna óþægilega á stöðu múslímskra kvenna í heiminum í dag. Og því miður eru nokkrir  þessara siða enn viðhafðir í sumum ógæfu- hjónaböndum, þar sem eiginmaðurinn beitir konu sína andlegu og líkamlegu ofbeldi.
Það var einmitt sýnt viðtal í Kastljósi um daginn,  við tvo sálfræðinga þar sem þeir ræddu um afleiðingar, gjörða,  þessara  varmáttugu karla, á allt líf kvenna þeirra og barna.

Konur sem berjast fyrir jafnrétti á öllum sviðum og sem vita hvað liggur að baki þessum sið, að faðirinn fylgi dóttur sinni upp að altarinu, ættu að leggja hann niður hið snarasta, þ.e.a.s. ef þær vilja vera samkvæmar sjálfri sér.

 

Karlremba að feður fylgi dætrum að altarinu?

Það er eins gott að þessir sleppi ekki úr landi

eins og ofurnauðgarinn sem fór í skemmtiferð til útlanda áður en dómur féll íí Hæstarétti og sést líklega ekki meir. En það er víst engin hætta á því að fíkniefnagenginu verði sleppt lausu. Þeir eru líklega taldir sekir um svo miklu grófara brot, því hvað er einn kvenmannsbelgur hjá svona alvöru máli??

Samt skrýtið að Europól eða alríkislögregla hvar sem er í heiminum skuli ekki starfa saman að því að finna þennan nauðgara,  eða hvað ???

Sakborningar fluttir til Reykjavíkur

Hafgúan

 

 

                                     

 

 

       
 

Skemmtilegur eftirmiðdagur

 

                  

                   Eftirminnileg heimsókn

 

 

Katrín Karls vinkona mín og fyrrum samkennari hjá Fjölmennt kom hér í dag til að taka ljósmyndir af nokkrum stóru myndunum mínum. 

Katrín er listagóður ljósmyndari fyrir utan það að vera líka myndlistarkona og kennari og leirlistamaður og fl. Hún var með stærðarinnar myndavél á þrífæti með sér og það voru miklar tilfæringar við myndatökuna.

Ég náði í trönurnar inn í vinnustofu og stillti myndunum upp á þær frammi í stofu. Svo lagfærðum við kastarann og drógum loks sófaborðið sem næst myndunum og þar  kom hún vélinni fyrir á fætinum . Svo klifraði hún sjálf upp á borðið og smellti af í gríð og erg.

Ég var alveg á nálum og  dauðhrædd um að hún myndi steypast á hausinn niður af borðinu þa´og þegar.  En  Katrín stóð þarna  föstum fótum enda alvön að  klifra  upp  um fjöll  og  firnindi  til þess að ná  góðum myndum.

Katrín er frábær ljósmyndari og sýnir myndirnar sínar á flickr.com. Það er linkur á síðunni minni á myndirnar hennar þar.

Ég sá eitt sinn ljósmynd eftir hana, sem hún hafði tekið nálægt hraunyfirborði, eða það hélt ég, þar til hún upplýsti mig um það að þetta væri nú bara steikarfeiti á pönnu.

Við spjölluðum heillengi og drukkum te eins og enskar hefðarfrúr á meðan,  eftir að myndatökunni lauk og m.a. bar tilvist Guðs á góma og fleiri háheimspekileg efni.

Hommarnir Tító og Gosi voru voða hrifnir af Katrínu og Tító flaðraði upp um hana eins og hundur, en Gosi var dálítið feiminn eins og venjulega.

Rétt áður en hún fór tók hún myndir af þeim félögunum þar sem þeir kúrðu sitt í hvoru lagi í sófasettinu og myndirnar eru vægast sagt þrumugóðar.

Það er ekki amalegt að eiga svona vini.






 

 

 

 

 

 

 

 

Mali litli og fleira merkilegt

Ég fór að heimsækja Sigga bróður í gær til þess að skoða nýjasta fjölskyldumeðliminn, hann Mala litla.
Siggi var svo upprifinn yfir unganum að það komst ekkert annað að,  en nýjustu uppátæki barnsins, eins og hann kallaði Malakútinn. 

Hann hafði farið með hann í sprautu og ormahreinsun hjá dýralækni þennan dag og þeir voru nýkomnir heim feðgarnir, þegar ég bankaði uppá.

Mali litli þefaði mikið af fótunum á mér, hefur vafalaust fundið þar lyktina af frændum sínum, þeim Tító og Gosa. En hann undi ekki lengi við það, því leikgleðin var alveg að fara með hann og hann þyrlaðist eins og svarthvítur stormsveipur um alla íbúðina. Svo loks var hann orðinn svo þreyttur af öllum látunum að hann lagði sig til svefns og auðvitað í uppáhaldsstað húsbónda síns, stofusófann.

Við Siggi spjölluðum saman yfir kaffi og skoðuðum gamlar myndir eftir Matz Vibe Lund af Vestmannaeyjum. Þær voru teknar fyrir stríð og þær sýndu vel hve Eyjarnar voru miklu fallegri áður en nýja hraunið rann. Á myndunum voru Eyjarnar einna líkastar því sem væru þær smaragðar í safírsænum allt um  kring. Og í baksýn uppi á fastalandinu,  trónaði hvítur skalli Eyjafjallajökuls, Hekla og fleiri myndarleg fjöll.

Þegar ég kom heim neyddist ég til þess að drepa geitung, því Gosi ætlaði að veiða hann og ég var hrædd um að geitungurinn myndi stinga Gosa. Ég hefði líklega sett krukku yfir geitungsbjánann, ef hann hefði verið á svalaglugganum, rennt svo pappír undir og hent honum svo út, eins og ég geri við allar hunangsflugurnar sem villast inn í blómadýrðina á svölunum. En því miður var þetta ekki hægt þar sem geitungurinn sat á dyrakarminum svo ég lamdi hann í klessu með dagblaði. Mér fannst verst að hann drapst ekki við fyrsta högg, heldur þurfti ég nánast að murka lífið úr kvikindinu með hverju högginu á fætur öðru.

Svo þegar hann var loksins dauður, lá við að ég tárfelldi þegar ég horfði á litla líkamann sundurkraminn.  En svo bað ég Guð í hljóði að taka við sál þessa litla skordýrs og henti því svo í ruslafötuna og hugsaði með mér að hann hefði hvort sem er drepist úti í náttúrunni, þar sem það er komið haust. 

Svo þegar ég fór á netið uppgötvaði ég mér til mikillar ánægju að það var búið að senda mer 'æðisleg' lag við ljóðið 'Náinn' sem ég birti hér á blogginu mínu. Svo ég sat eftir það í leiðslu við tölvuna og hlustaði á lagið og endurlifði gamla tíma með æskuástinni minni sálugu, meðan tárin trítluðu niður kinnarnar. Þetta lag er besta gjöf sem ég hef fengið á ævinni Það er alveg yndislegt.

En svo dreymdi mig í nótt að risageitungur væri búinn að festa sig í annan augnkrókinn á mér og svo stakk hann mig. Þetta var örugglega geitungurinn sem ég drap, afturgenginn til þess að hefna harma sinna. Ómægod ! Hvað ég var fegin þegar ég vaknaði.

Svanavatnið á Reykjavíkurtjörn Gagnrýni

Reykvísku álftirnar sýndu ballettinn Svanavatnið á Reykjavíkurtjörn s.l. sunnudag .
Hlutu þær góðar undirtektir áhorfenda sem voru mestmegnis fólk að gefa öndunum brauð.
Má því með sanni segja,að álftirnar hafi komið mönnum þægilega á óvart með þessum óvænta 'performance'.

Með eðlislægum þokka og óaðfinnanlegri tækni lyftu þessir tignarlegu fuglar verkinu í sínar hæstu hæðir svo unum var á að horfa. Tónlistin við verkið var í höndum lúðra lögreglubifreiða í bland við flaututóna strætisvagnanna og stöku hljóma í Dómkirkjuklukkunni.

Helblár himinninn og grámóskuleg rigningin mynduðu síðan hina fullkomnu umgjörð um þetta sígilda meistaraverk.

Hæstaréttardómur yfir nauðgara til skammar ! ' Til eru fræ sem fengu þennan dóm'

Fimm hæstaréttardómarar:, Gunnlaugur Claessen, Garðar Gíslason, Markús Sigurbjörnsson, Ingibjörg Benediktsdóttir og Ólafur Börkur Þorvaldsson, milduðu dóm Héraðsdóms yfir nauðgara úr fjórum árum niður í þrjú og hálft ár og lækkuðu miskabætur verulegar.
Konur og börn eru léttvæg fundin hjá dómstólum landsins. Ef að karlmaður hefði orðið fyrir svona hrottalegu ofbeldi og nauðgun er ég viss um að dómurinn hefði orðið þyngri. Ég tala nú ekki um ef að fórnarlambið hefði verið hæstaréttarlögmaður, eða þá barn einhvers af þessum dómurum sem kváðu upp þennan óforskammaða dóm.
Hvað þarf til, til þess að opna augu dómarana fyrir alvarleika nauðgana og afleiðingum þeirra??? Kannski að fórnarlambið láti lífið vegna áverkana sem það hlýtur?
Annars má til sanns vegar færa að fórnarlömb nauðgana láti lífið við nauðgunina, því ævi þeirra verður aldrei söm.
þolendur nauðgana þurfa að berjast fyrir lífi sínu bæði andlega og líkamlega, eftir svona hryllilega árás og niðurlægingu á líkama þeirra og sál allt sitt líf.
Við fólkið, almenningur í þessu landi, þurfum að koma skýrum skilaboðum til dómstóla landsins um að svona skammaleg vinnubrögð verði ekki liðin framvegis.

           

             Til eru fræ

 

Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von sem hefur vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.

Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn.

 
  Davíð Stefánsson frá  Fagraskógi