Af salmonellu og sígarettum

Ég gef nú ekki mikið fyrir þessa nóróveiru, sem veldur einhverri nauðaómerkilegri gubbupest og skitu. Nei, ó, nei, ég er nú forframaðri en svo,  því ég hef fengið alvöru salmonellusýkingu og það inniliggjandi á sjúkrahúsi.
Það var ljóta andskotans uppákoman. Hitinn rauk upp í 41 stig og ég eyddi svo miklum tíma á klósettinu að það lá við að ég dveldi þar viðstöðulaust nótt sem nýtan dag í fimm sólarhringa, samfleytt,  með bullandi niðurgang.
Við lágum þarna tvær dömur á stofunni, nær dauða en lífi af ólgandi salmonellu.   En það eina sem komst að í hausnum á okkar aðþrengdu og innantómu skrokkum,  þegar smáhlé varð á klósettrápinu,  var hugsunin um unaðslega langan og góðan smók.

Við höfðum enga trú á því að okkur yrði hleypt út af stofunni til að reykja,  svo nú voru góð ráð dýr. Ættum við að opna gluggana upp á gátt og reykja bara í rúminu eins og dræsur?  Spurði ég vongóð. En stofufélaga mínum leist ekkert á þá hugmynd.  Ertu vitlaus manneskja, við gætum drepist úr lungnabólgu, með svona rosalegan hita,  svaraði hún hneyksluð. Nú við erum hvort sem er hálfdauðar,  tautaði ég í barm mér,  hundfúl.  Jú, ekki gat hún neitað því.
Okey,  það skiptir kannski ekki máli út af hverju,  við geispum golunni,  en það verður allt bandbrjálað ef það kemst upp um okkur,  bætti hún 

Því varð það úr að við hringdum bjöllunni til þess að bera upp þá frómu ósk,  að fá að reykja inni á sjúkrastofunni,  með galopna gluggana,  auðvitað.  Við vorum vongóðar um að ganga ekki bónleiðar til búðar,  því við vorum bara tvær sem lágum þarna inni og báðar þessir líka forhertu stromparnir og svo ofboðslega veikar að okkar hinsta ósk hlyti að verða uppfyllt. 

En heraginn sem ríkir á  sjúkrahúsum lætur ekki nauðaómerkilega sjúklinga snúa uppá sig. Því var okkur hent út af deildinni með retturnar okkar og vísað á dyr,  sem lágu út í norðangarrann.
Þar máttum við svo húka skjálfandi á beinunum,  með eins háan hita í kroppnum og ríkir í Dead Valley í Amríku,  eingöngu standandi á löppunum vegna einnar sígarettu.

 

Nóróveiran leggur Íslendinga

Hjarnið lá yfir hrauninu eins og hrímhvít blúndusæng

Ég sit hérna með Tító minn í kjöltunni við tölvuna og blogga. Úti er allt á kafi í snjó og spáð er miklu frosti í Reykjavík á næstunni. Maður verður þá bara að búa sig vel svo kuldaboli bíti mann ekki alltof fast.

Það er enn einu sinni búið að breyta tímanum á sýningunni minni, af því að fyrir misskilning var tvíbókað í sýningarplássið. Ég fæ þá ekki húsið fyrr en í fyrsta lagi 14. apríl. En það er bara betra. Farið að vora og fleira fólk á ferli í bænum.

Ég get þá slappað betur af við að klára myndirnar mínar svo þær verði frambærilegar. Og gefið Tító og Gosa meiri tíma. Burstað þá og leikið við þá. Þeir voru eiginlega lagstir í andleg áföll vegna þess að ég skipti mér of lítið af þeim. Alltaf að mála og svoleiðis.
Ég var meira að segja farin að halda að Tító ætti ekki langt eftir ólifað. Hann lá alltaf í bælinu sínu og kom varla þó að ég kallaði á hann.  Hann hefur líka horast þó nokkuð.
Svo í dag eftir að ég vissi að ég hefði nógan tíma fram að sýningunni tók ég mér ærlegt tak og dekraði við vini mína í bak og fyrir. Burstaði þá og lék við þá og hélt á þeim í fanginu til þess að leyfa þeim að kíkja út um gluggann á snjókornin sem flögruðu hjá eins og hvítu fiðrildin.

Það var eins og við manninn mælt að  Tító hresstist allur við og hafði mjög gaman af að leika sér að pípuhreinsaranum sem ég dinglaði fyrir framan nefið á honum og allt í kringum hann. Það var eins og hann gengi í endurnýjun æsku sinnar 63 ára gamall kötturinn.

Og ég áttaði mig á því að í fánýtum eltingaleik mínum við glæstar vonir um framabraut,  hafði ég gleymt mínum bestu vinum, sem ekki einu sinni geta séð af mér þegar ég fer á klósettið.  

Ég ætla svo sannarlega að láta mér þetta að kenningu verða framvegis. 

Sem gimsteinar í kórónu landsins

Við dóttir mín brugðum okkur í bæinn á laugardaginn. Kíktum fyrst inn í flottu hönnunarbúðinni baka til í elsta húsi Reykjavíkur við Aðalstræti. Skórnir sem mig langaði svo í og kostuðu einar litlar 35 þúsund krónur voru seldir. Ekki svo að það skipti neinu mál, ég hefði aldrei haft efni á að kaupa þá hvort sem er Svo hefði ég heldur aldrei tímt að ganga í þeim, heldur sett þá upp á hillu sem stofuskraut.

Þar sem við erum þarna að skoða vörurnar, kemur ein afgreiðslustúlkan sem við höfðum talað mest við til okkar og segir. 'Fyrirgefðu, en ég get ekki annað en dáðst að þessari kápu sem þú ert í, má ég spyrja hvar þú fékkst hana'?  Ég áttaði mig í snarheitum á því að stúlkan átti ekki við mig, því ég var bara í gömlu leðurúlpunni minni. Það var dóttir mín sem var þessa heiðurs aðnjótandi að hljóta aðdáun afgreiðslustúlkunnar, enda kom upp úr dúrnum að hún var í kápu eftir einhvern frægan íslenskan fatahönnuð.
Ég hafði ekki hugmynd um að stelpan væri svona fín í tauinu þennan dag, hélt að hún væri bara í venjulegri mosagrænni 'popplín' stuttkápu. En popplín kápur voru mjög eftirsóttar þegar ég var ung og falleg.

Svo skelltum við okkur í Geysis húsið til þess að skoða sýningaraðstöðuna sem ég fæ á vegum Art-Iceland. Mér leist ekkert á þetta, það var dimmt og drungalegt þarna inni, enda er þetta veitingarstaður. Og það var bara einn ljóskastari sem lýstu upp stærstu myndina en hinar voru allar hjúpaðar hálfrökkri. Stóra upplýsta myndin var líka seld, en ekki sá ég fleiri seldar myndir.

 Ég kallaði í framreiðslustúlkuna og spurði hana um eigandann, en hann var ekki við. Ég sagði við stúlkuna að ég væri að fara að sýna þarna á staðnum í mars og mér litist illa á ljósleysið. 

Stúlkan var hin almennilegasta og lét mig hafa miða með gemsanúmeri eigandans og sagði að ég gæti hringt í hann á mánudaginn.  Ég vona bara til guðs að ég fái leyfi til að settar varði upp fleiri kastarar á myndirnar mínar.
Dimman þarna inni hafði svo þau áhrif á mig að ég er búin að liggja í svartsýniskasti í bælinu í allan dag. En ég kláraði þó að mála eina stóra mynd seint í gærkvöldi af snjóflóði.
Ég er svona að pæla í að setja þá mynd á upplýsta staðinn í sýningarplássinu, ef svo illa fer að ég fæ ekki fleiri kastara. En ég krossa bara fingurna.

Stórmál

Aðalmálið er
að hafa eitthvað
til málanna að leggja

og það er mitt hjartans mál
að ekki verði mikið mál
að leysa vandamál
varðandi málefni
og stefnumál
flokksins

eða máls málanna
sem er bundið mál

því tók ég til máls
um mál málanna
meðal málsmetandi manna

gerður var góður rómur
að máli mínu
enda er ég rómuð fyrir
að vera vel máli farin
og hafa sannfærandi málróm

kvisast hefur út orðrómur um það
að málið sé í höfn
enda er það málið

er það mál manna
að ég hafi alfarið tekið málin
í mínar hendur

og þar með leyst málið

- sem er mjög gott mál

Ég yrði ekki hissa á því þó að næsta númer í þessari nördapólitík hér á Íslandi

verði það, að gert verði að skyldu, að við þurfum ætíð að hafa, að minnsta kosti,  þrjá borgarstjóra starfandi í Reykjavík á sama tíma. Og að sjálfsögðu á fullum launum.
Næsta skref yrði svo auðvitað að færa þessa gloríu upp metorðastigann þannig að það verði einnig mjög brýnt og algjörlega bráðnauðsynlegt að þrír forsætisráðherrar sitji í einu á sama valdastóli. Síðast en ekki síst má svo nefna að flott væri að geta státað af tveimur til þremur forsetum trónandi saman á toppi heldrimanna pýramýdans.
En hver á svo að borga?  Laun t.d. og auðvitað fatakostnaðinn? Kannski Framsókn?

Þrír þiggja laun borgarstjóra

Uss, ég er fyrir löngu síðan....

búin að skrifa mína minningargrein. Best að hafa vaðið fyrir neðan sig þó að maður sé ekki frægur eins og Britney.  Það er líka handhægt fyrir ættingjana að ég sé hafi drifið í þessu sjálf og þannig get ég  líka verið viss um að aðalminningargreinin verði ekki full af einhverri bölvaðri vitleysu, eins og t.d.
'Hún bjó manni sínum fagurt heimili ' Eða þá. 'Henni féll aldrei verk úr hendi.'
Ég sem tilkynnti mínum fyrrverandi það,  um leið og við kynntumst,  að ég ætlaði mér það ekki að ævistarfi,  að verða húsmóðir.
Enda þótt ég hafi verið neydd út í það, því hann var aldrei heima, alltaf að  burðast við að vinna einhvern andskotann, úti á landi. Svo þegar hann kom í bæinn var eins og það væru komin jól og jólasveinninn væri sestur upp á heimilinu í tvo daga til þess að láta stjana í kringum sig.  Börnin alveg bandbrjáluð úr spenningi og allt heimilið á háa Céinu.
Fussum svei og ég sem hafði verið svo undurfögur skosk aðalsmær í fyrra lífi, einhvers staðar í Hálöndunum. Auðvitað sprakk allt heila klabbið með miklum hvelli í háa loft, enda ekki við öðru að búast þegar ung og fögur greifynja og stígvélaþræll hennar taka saman.
Já, minningargreinin mín verður bara hrein og bein skýrsla um mína einstöku ævi og ekkert nema skraufþurrar staðreyndir. Ekkert, 'Allt eins og blómstrið eina', þar, eða svoleiðis sko.

Minningargreinin um Britney tilbúin

Ég vona að þeir verði heimaskítsmát með þetta bull

Hvernig í ósköpunum stendur á þeirri fáránlegu hugmynd að fara að grafa Bobby Fischer á Þingvöllum?  Við hlið 'listaskáldsins góða',  ef það er þá örugglega hann?  Mér skilst að í kirkjugarðinum þar sem Jónas var fyrst jarðsettur og seinna grafinn upp aftur,  hafi líki verið plantað ofan á lík í árhundruði og að það hafi enginn verið kvæt sjúr á því,  hvers bein,  voru Jónasar,  nema þá kannski annar fót- leggurinn hans,  brotni?
Það mál fannst mér vera skandall,  en að jarðsetja,  'útlægan´ Ameríkana á Þingvöllum, jafnvel þó hann hafi verið kominn með íslenskan ríkisborgararétt,  já og líka þó að hann hafi verið heimsmeistari í skák,  finnst mér  vera sýnu verri skandall.
Við eigum ekkert í Bobby Fischer,  ekki einu sinni fótlegg af honum,  hvað þá meir.
Hann telfdi hérna skák, fyrir ca. 'hundrað árum' og þess vegna varð hann auðvitað 'Íslandsvinurinn góði.' Og þegar hann kom sér í vandræði í sinni eiginn heimabyggð vorum við Íslendingar svo góðir við hann á móti,  að bjóða honum að verða bara alvöru Íslendingur, sjálfur.

Einvígi aldarinnar og allt það,  en að hann eigi heima á Þingvöllum, þegar hann er dauður ,  er í mínum augum ekkert annað en misskilin íslensk þjóðremba í einni sinni lúmskustu mynd.
Því þetta er ekkert annað en auglýsingabrellla fyrir Ísland,  of course,  nákæmlega eins og ríkisborgararéttur manngreysins var.

Hugsið ykkur nú bara,  að gædinn muni geta sagt gapandi túrhestunum á Þingvöllum,  andaktugur frá því,  að þarna í kirkjugarðinum liggi þeir hlið við hlið Íslendingarnir og sómarjómi þjóðarinnar, Jónas Hallgrímsson, höfuðskáld Íslands og Bobby Fischer, höfuðverkur Bandaríkjanna.

Hvernig væri nú að slappa aðeins af og spyrja kærustuna hans Bobbys,  hvar hún vilji láta útför hans fara fram? 

'Drottinn gef þeim dauðu ró, en hinum líkn er lifa.' 

Fischer grafinn á Þingvöllum?

Allt á leiðinni til andskotans!

Allt á leiðinni til andskotans!

Ég er komin með bloggstíflu

 Er  eins og  galtóm tunna, sem ekki bylur hátt í.

Fyrir 'hnífaburð'?

Var manngreyið dæmt fyrir það,  að burðast við , að bera hnífa til og frá?  Ég hefði skilið það ef hann hefði verið dæmdur fyrir vopnaburð.  Þetta hlýtur að vera eitthvað nýyrði,  hnífaburður í staðinn fyrir vopnaburður.  Ef þetta hefði verið í fornöld hefði kallinn þá sem sagt verið dæmdur fyrir spjótaburð en ekki vopnaburð. Og ef þetta hins vegar,  hefði verið byssubófi,  hefði hann  þá farið í fangelsi fyrir byssuburð?
Hvað ætli maðurinn hafi annars verið með marga hnífa á sér við þennan hnífaburð? Já, það er satt hann var með hníf í fórum sínum segir í fréttinni, en ekki hnífa. En þarna verður einn hnífur að mörgum hnífum. Þessi frétt er svolítið út í hróa finnst mér.

Fangelsi fyrir hnífaburð