Gljúfrið Vatnslitir

Markar þessi mynd tímamót á Íslandi?

Þetta eru einhverjar þær bestu fréttir sem ég hef fengið lengi. Mynd sem byggð er á bók Thelmu 'Sagan af Pabba' á svo sannarlega erindi til umheimsins.
En eins og flestir vita er þar sagt frá óheyrilegum hryllingi sem heltók þjóðina á sínum tíma. Allir sem vettlingi gátu valdið fundu hvöt hjá sér til þess að tjá sig um þessa bók, sem fyrir c.a. tuttugu árum hefði verið óhugsandi að gefa út.
Sifjaspell voru þá enn nánast tabú hjá mörgum. En þó var hópur fólks tekin að vakna til vitundarvakningar um það að svona lagaðir hlutir gerast víða og á fleiri heimilum en nokkurn grunar.
Sifjaspell hafa löngum lifað með þessarri þjóð eins og flestum öðrum þjóðum í skjóli bannhelginnar.
En fyrr á tímum þegar karlmenn voru nánast einvaldar á sínum heimilum, ekki síst til sveita, gerðist einnig ýmislegt annað innan veggja bæjanna sem ekki myndi þola dagsljósið nú til dags.
Húsbændurnir áttu oft börn ekki aðeins með konu sinni, þeir gátu allt eins barnað systur konunnar ef hún var búsett á sama heimili og það jafnvel hvað eftir annað.
Ég veit dæmi þess að svona lagaðir hlutir áttu sér stað fram á tuttugustu öld.

Vinnukonurnar voru heldur ekki óhultar og hitt hef ég fjarskyldan ættingja minn sem aftur í ættir var rangfeðraður af prestinum föður sínum. Móðir hans var gefin einum vinnumannana á prestsetrinu sem fékk smájarðarskika upp til afdala í laun fyrir greiðann.
Karlmenn virðast því miður oft hafa átt í erfiðleikum með að hafa hemil á kynhvöt sinni enda komust þeir upp með flest allt hér áður fyrr.
En allt er þetta þó aðeins hjóm á móti því að leggjast á sínar eigin dætur oft barnungar.

En mér hefur stundum flogið í hug þegar ég les hina fárálega léttu dóma yfir barnaníðingum nú upp á síðkastið hvort þar eimi enn eftir af fyrri alda hefðum karlaveldisins.
Þess karlaveldis sem hélt hlífiskildi yfir gerendum sem börnuðu barnungar vinnukonur sem síðan var refsað fyrir vikið á einn eða annan hátt.  Og á öldum áður jafnvel drekkt, það er að segja ef þær ekki björguðu sér með því eina ráði sem þá var til, að neyðast til þess að bera út barnið sitt.

Karlmönnum virðast vera nauðgunar og níðingsskapur léttvægur fundinn enn þann dag í dag,  enda eru það oftast karlmenn sem eru dómarar.
Margur vonaði í kjölfarið af útkomu bókar Thelmu Ásdísardóttur að dómar yfir barnaníðingum myndu þyngjast en því miður hefur sú von farið fyrir lítið. Er þar skemmst að minnast dómsins yfir manninum sem misnotaði fimm litlar stúlkur.

Stundum hefur hvarflað að mér hvað þurfi að gerast til þess að snúa þessum, mér liggur við að segja 'vilhöllu' dómurum. Ef til vill svo hryllilegt dæmi að ellefu til þrettán ára telpa verði ófrísk eftir bananíðing sem kannski einnig er faðir hennar? 
Við skulum vona að til þess þurfi ekki að koma og að dómskerfi þessa lands taki við sér áður en í algjört óefni stefnir.
Ef til vill mun þessi kvikmynd einmitt marka þau tímamót sem á þurfa að komast í þessum málum, hér á Íslandi og kannski víðar. 

Samið um sögu Thelmu

Huldufólk á fjöllum Vatnslitir

Langlífur kínverji vegna skírlífis

hann er allavegana ekki útlifaður..

Langlífur vegna skírlífis?

Ingibjörg Sólrún kvenforsætisráðherra, nei!

Ályktun sem samþykkt var á ársþingi kvennahreyfingar Samfylkingarinnar segir að nú gefist Íslendingum sögulegt tækifæri til þess að kjósa fyrsta kvenforsætisráðherra Íslands.
Slíkt og þvílíkt bull vil ég ekki heyra á minnst!

Nei brjótum nú rækilega blað í sögunni og ýtum alfarið út úr málinu þessum úreltu karlkenningum á öllum störfum háum jafnt sem lágum enda löngu kominn tími til.
Við skulum því öll kjósa Ingibjörgu Sólrúnu fyrstu forsætisráðfrú landsins. Ég veit að hún mun bera þann titil með sóma og gegna því starfi af stakri kvenprýði og med glimt í öjet eins og þegar ég hitti hana á hlaupum á samsýningunni í Ráðhúsinu um árið.  

Ísland sjálft er jú kona, Fjallkonan fríða fanna skautar faldi háum.......... Því er mál til komið að kona komist loks til valda á æðsta ráðfrúrstól. 
Við skulum ekki heldur gleyma því að Fjallkonan, landið okkar, hefur aldrei verið við neinn fjallkall kennd og því væri það sannur riddaraskapur að losa hana við þessa karla sem sífellt vilja ráða yfir henni.

Og svona að síðustu að ef í fjarlægri framtíð löngu eftir þessa tímamótakosningu henti það hræðilega slys að karl yrði kosinn í æðsta ráðastól fyrir einskæran klaufaskap myndi hann að sjálfsögðu verða titlaður karlráðfrú. Skiljú??? 

Segir sögulegt tækifæri gefast

Elsku hjartasta blómadýrðin mín! Þrykk og blek

Elsku hjartasta blómadýrðin mín! Sagði gamall og góður vinur minn oft við mig þegar vel lá á honum.
Nú er hann alfarinn austur á land og kannski sé ég hann ekki oft héðan í frá því hann er orðinn gamall maður.
En það væri gaman að heimsækja hann. Hann sagði jú að ég væri alltaf velkomin.

Móðgunargirni

Það er meira hvað sterarnir fara illa í hann Tító. Hann er orðinn eitthvað svo taugaveiklaður og móðgunargjarn.

Ég þarf meira að segja að dekstra hann til þess að snúa sér að mér þegar við erum komin upp í rúm. Hann liggur alltaf út á ystu brún á rúmstokknum og snýr bakinu í mig og maður sér það alveg á baksvipnum hvað hann er ákveðinn í að sýna mér að hann sé illur út í mig.

Svei mér þá ef við værum í hjónabandi myndi ég halda að við ættum við alvarlegan vanda að stríða . Eyrun á honum vísa alltaf beint aftur eins og hann leggi kollhúfur og skottið sveiflast fram og til baka af þessum líka fítonskrafti. Hann er ekki neitt slappur í því þessi skrattakollur þó hann sé á lyfjum. 

Stundum langar mig mest til að klípa hann í þetta loðna skott sitt. En ég stilli mig alltaf um það því hann er nú einu sinni ástarpungurinn minn þó hann sé þessi fýlupoki.  Þess vegna passa ég mig á því að tala alltaf blíðlega til hans og spyr hvort það sé ekki allt í lagi með hann og svoleiðis. En hann þykist aldrei heyra í mér og virðir mig ekki viðlits frekar en ég veit ekki hvað.

Kannski hann sé orðinn heyrnarlaus líka. Hann er allavega orðinn það gamall að hann gæti verið farinn að missa heyrn kominn á sextugasta og fimmta aldursár ef hann væri maður en ekki köttur. 
En þetta endar alltaf með því að ég læt í minni pokann og dreg hann ósköp varfærnislega að mér og klappa honum í bak og fyrir í leiðinni meðan ég hjala við hann í gælutón.

Og haldiði ekki að kattarskömmin mali svo hástöfum eftir allan leikaraskapinn þegar hann er búinn að koma sér fyrir með aðra framlöppina um hálsinn á mér.

Segiði svo að kettir séu ekki klókir.

 

Klámráðstefnan Málið í hnotskurn - með örfáum orðum

Driebergen - The Netherlands; 22 February 2007

Blablablabla...............

  Eftirtektarverð orð sem segja allt sem segja þarf. Tekin beint úr yfirlýsingu Snowgatering ráðstefnunnar.

A country that seems to care more about adult women taking their clothes off - by their own choice, without any pressure or threat

Nafnið

'en orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.'

Hún lá endilöng á gangstéttinni í Bankastræti og skrifaði nafnið sitt á grasið við götukantinn.
Hún skrifaði með rauðu bleki svo nafnið væri vel sjáanlegt á grænu grasinu. Hún var ekki í neinum fötum en hafði vafið gamalli sæng utan um sig til þess að hylja nekt sína.
Hún var hálfhrædd um að einhver myndi amast við henni, þar sem hún lá á maganum þvert yfir gangveginn, eða saka hana um að fremja skemmdarverk með því að pára svona á grasið. En fólkið virtist ekki taka eftir henni, heldur steig hiklaust ofan á hana á hraðferð sinnni upp eða niður götuna
Hana var farið að verkja í bakið af því að vera svona fótum troðin en lét sig hafa það. Hún vissi sem var að hún varð að gera allt fyrir nafnið.
Þegar hún hafði lokið við að skrifa hálfa leið frá kvennaklósettinu niður að Lækjargötu tók hún sér smáhvíld og kveikti sér í sígarettu.
Hún saug áfergjulega að sér reykinn og leit yfir verk sitt.
Við augum hennar blasti kraftaverk og henni varð ljóst að Guð hafði stýrt hendi hennar, því á hverjum þeim stað sem hún hafði skrifað nafnið sitt uxu nú rauðar rósir.
Hún drap í sígarettunni og fleygði henni umhugsunarlaust í göturæsið. Svo hélt hún áfram að skrifa.
En nú þurfti hún að skrifa mun hraðar en áður því sólin var horfin, dökkir kólgubakkar voru að hrannast upp á himninum og það leit út fyrir rigningu.
Hún varð að ljúka verkinu áður en það byrjaði að rigna því líklega myndi gamla sængin sem hún notaði sem yfirhöfn gegnblotna ef það kæmi væta á hana.
Að lokum skrifaði hún síðasta stafinn. Verkið var fullkomnað og hún lagði frá sér pennann sigrihrósandi.
En þar sem hún sat þarna var hún skyndilega lostin skelfilegri hugsun, sem fyllti hana smátt og smátt nagandi óvissu.
Hún hafði ekki hugmynd um hvort rauða blekið sem hún hafði skrifað með væri vatnsekta.

Ein er upp til fjalla ... þrykk og blek

                                                  yli húsa fjær....