Balinese kettir eru tryggastir og greindastir allra kattategunda og bestu vinir sem hægt er að hugsa sér

                           TRADITIONAL BALINESE CAT TEMPERAMENT AND HISTORY

 

Titó minn, sem er creme point,  tilheyrir balinese afbrigði sem kallast javeneese
Litir eins og red tabby, blue tortie, cinnamon, favn, smoke, silver og aðrir litir voru skráðir sem javeneese frá árinu 1961 en seal point, blue point, chocholate point og lilac point eru upprunalegu litirnir á balineese köttunum. 

 The Traditional Balinese (aka Applehead Balinese) cat combines the unique personality and intelligence, robust body type, pointed coloring, and the minimal shedding of the Traditional Siamese, with a softer voice and a silky coat.
They are extremely intelligent, curious and loving. Their behavior and loyalty often resembles what most people expect of a dog more than a cat, as they follow their owners about, sleeping outside of the door of any room you occupy, that they cannot enter, and amusing themselves with a toy until they can once again be on your lap.

Agile, swift, muscular and extremely intelligent, they love to play fetch or to make up other games. They get along easily with other cats and with dogs and yet are independent enough to adjust to periods of being alone.
While they still 'talk' like their Siamese cousins, their voices are far softer and they speak only when they have something they feel is important to say. As such, they grow up to make delightful 'watch-cats' often alerting their family when strangers approach or when something seems 'wrong'.
They are very alert to their owners and surroundings, but not a hyperactive cat. Rather, they maintain an easy balance of playing and napping depending on the circumstances.

HISTORY OF THE TRADITIONAL BALINESE The early history of the Traditional Balinese is the same as the history of the Traditional Siamese. The Siamese is considered by many to be a 'natural' breed - that is to say, one that developed without the intervention of man.
The first Siamese cats appeared in the West in the mid-to-late 1800s. Photographs from the late 1880s of some of the first cats to be imported from Siam show the thick, round heads and solid, muscular bodies that distinguish the Traditional Siamese from today's modern Siamese that dominate the modern show-ring.

Many say that Balinese kittens have always appeared now and again in purebred Siamese litters. Some attribute a pure Siamese appearing with a longer coat to be a simple mutation and say there are examples of early drawings that depict pointed cats with what seems longer fur. Another opinion is that it was an outgrowth of the domestication of the Palas cat (Felis Manul) who originated in western China and has a very dense coat which comes in a wide variety of colors

. Others say that the longer coat is a result of the early British breeders crossing them with the then popular Angora or Turkish Angora, a cat with a tremendous history as a companion cat. The Turkish Angora was first introduced to Europe in the 14th century when the crusaders brought Turkish Angoras back home in their saddle bags .

The truth may be a bit of both.
The long-haired trait persisted however, and a long-hair Siamese was registered with C.F.F. in 1928. They were not bred in earnest however until 1955 when a woman named Marion Dorsey of California began breeding and showing the longer-haired variety. It turned out the Balinese bred 'true' meaning that when a Balinese was bred to another Balinese the resulting litter were all always Balinese, thus qualifying it to be a 'pure breed'.

At this time they were still referred to as Long-Haired Siamese but soon were christened 'Balinese' not, as many think, because it came from Bali, but because the fanciers of the time thought so graceful and athletic a cat resembled the graceful Balinese dancers. In

1961 the Balinese was recognized and accepted for registration in the same colors as Siamese seal point, chocolate point, blue point and lilac point. Other colors such as red tabby, blue tortie, red cream, cinnamon, fawn, smoke, silver and all others were registered as Javanese, just as other colors of Siamese which emerged due to out-crossing, were registered as Oriental Shorthairs.

In the 1950s virtually all the Siamese and Balinese cats were what we think of today as the Traditional Siamese and Balinese, a heavier boned, rounder headed cat . But just as the ever changing whims of the show ring judges have dictated what body type is fashionable at any given time, the Traditional Balinese, like the Traditional Siamese, fell out of favor in the late fifties and early sixties and were gradually replaced with the modern version of the breed. The modern version is a smaller longer and thinner more angular cat with large ears and, in the case of the Balinese, a short coat on its body with the only long hair occurring on its plumy tail.

This look became popular with the show-oriented Balinese breeders, while other breeders, who preferred the Traditional look, continued to breed the larger, rounder-headed Traditional Balinese. These Traditional breeders found that their cats were no longer competitive in the show ring and stopped showing though they continued breeding with their existing purebred Balinese stock.

Currently, the Traditional Balinese is quite rare, though they are beginning to make a comeback as many pet buyers and breeders alike rediscover the Traditional Balinese many endearing qualities as top-notch companion cats. It should also be pointed out, that Traditional Balinese are purebred cats, descended from the original cats imported from Siam.

A pointed cat that you find in a shelter, though it may look Balinese, is probably not a Traditional Balinese. Enough purebred Siamese, Himalayan or other pointed and long-haired cats have interbred with domestic cats over the years that the gene which creates the pointing pattern and longer hair, is found in a large number of cats. So while some may look Balinese, they may have very little Balinese blood in them.

Who matters?

There comes a point in your life when you realize who matters,

who never did,

who won't anymore

... and who always will.

 

So, don't worry about people from your past,

there's a reason why they didn't make it to your future.

 

 'Be kinder than necessary because everyone you meet is fighting some kind of battle.'

Hvað er vinur?

.....Vinkona fer ekki í megrun vegna þess að þú ert feit.

Vinkona snýst aldrei til varnar eiginmanni sem gefur konu

sinni rafmagnspott í afmælisgjöf. 

Vinkona segir þér að hún hafi séð gamla kærastann þinn -

og hann sé kaþólskur prestur. 

 

                           
 

                
 

 

 

ERMA BOMBECK, f. 1927 

 

Erla, góða Erla...

Ég leyfði mér á sínum tíma, að tileinka þetta ljóð, eftir Stefán frá Hvítadal og sem ég skrifaði niður, þessar fyrstu línur af, fyrir svo löngu síðan, dóttur minni, henni Erlu Ósk

 

 

Erla, góða Erla, ég á að vagga þér.
Svíf þú inn í svefninn í söng frá vörum mér.
Kvæðið mitt er kveldljóð því kveldsett löngu er
kvæðið mitt er kveldljóð því kveldsett löngu er.

Úti þeysa álfar um ísi lagða slóð.
Bjarma slær á bæinn hið bleika tunglskinsflóð.
Erla, hjartans Erla, nú ertu þæg og góð.
Erla, hjartans Erla, nú ertu þæg og góð.

Æskan geymir elda og ævintýraþrótt.
Tekur mig með töfrum hin tunglskinsbjarta nótt.
Ertu sofnuð, Erla? Þú andar létt og rótt.
Ertu sofnuð, Erla? þú andar létt og rótt.

Hart er mannsins hjarta að hugsa mest um sig.
Kvöldið er svo koldimmt ég kenni’ í brjósti’ um mig.
Dýrlega þig dreymi og Drottinn blessi þig.
Dýrlega þig dreymi og Drottinn blessi þig.

 

                  Mamma 

 

Höfundur texta: Stefán frá Hvítadal

Rósin

Á fyrsta skóladegi mínum í framhaldsnámi hvatti kennarinn okkur til að kynnast nýju fólki gefa okkur á tal við ókunnuga og opna fyrir nýja vináttu og vingjarnleika.

Ég stóð upp og leit í kringum mig en þá fann ég fyrir hönd á öxlinni
minni og leit við.
Þarna stóð mjög gömul kona sem brosti eins og sólin framan í mig;
Hæ myndarlegi strákur!, sagði hún.
Ég heiti Rósa, ég er 87 ára. Má ég faðma þig?
Ég hló og jánkaði og hún kreisti mig að sér.

Hvers vegna ertu í skóla svona ung?, spurði ég. Hún svaraði glaðlega;
Því ég ætla að ná mér í ríkan eiginmann hérna og eignast með honum
nokkur börn!
Nei, í alvöru? spurði ég.
Hún svaraði; Mig langaði alltaf í stúdentspróf og nú læt ég þann draum
rætast! Við gengum saman um ganga skólans, spjölluðum og urðum
strax perluvinir.

Eftir þetta hittumst við alltaf, alla daga og töluðum út í eitt.
Mér fannst frábært að hlusta á hana og læra af henni.
Hún varð vinsælasti nemandi skólans, alls staðar geislaði hún
vingjarnleika sínum til fólks.
Hún elskaði að punta sig og naut sín í félagsskap okkar unga fólksins.
Í lok skólaársins vildum við nemendurnir að hún flytti lokaræðu
nemenda á skólaslitunum.

Hún kom í ræðustólinn og flutti ræðuna blaðlaust;
Við hættum ekki að leika okkur af því að við verðum gömul.
Við verðum gömul af því að við hættum að leika okkur.
Það eru aðeins fjögur leyndarmál til að halda sér ungum,
vera ánægður og ná árangri.

Þú verður að hlæja alla daga og sjá spaugilegar hliðar á öllum hlutum.
Þú verður að eiga þér draum. Ef þú átt þér ekki draum þá áttu ekkert líf.
Það eru svo margir lifandi dauðu lífi en fatta það ekki. Það er engin
gleði, enginn draumur. Engin tilbreyting.

Það er mikill munur á því að eldast og vitkast eða bara
að eldast og verða gamall.
Ef þú ert 19 ára,liggur í rúminu, gerir ekkert af viti í heilt ár, þá
verðurðu auðvitað tvítugur ári seinna.
Og ef ég er 87 ára og ligg í rúminu í heilt ár, þá verð ég auðvitað
88 ára, einu ári seinna.
Allir geta elst. Það þarf enga hæfileika til þess eða hæfni.
Best er þó að eldast með því að finna hvernig tíminn sem líður er
tækifæri til breytinga.
Þá er hreyfing á lífi þínu en ekki stöðnun.

Lifðu þannig að þú gerir alltaf þitt besta, aldrei að sjá eftir neinu.
Þegar eldra fólk lítur tilbaka sér það sjaldnast eftir því sem það gerði í
lífinu heldur því sem það gerði ekki.
Þeir sem óttast dauðann eru yfirleitt þeir sem láta ekki drauma sína
rætast, þeir lifðu ekki til fulls.

Í lok ræðunnar söng Rósa og hvatti nemendur til að vanda hvern dag
sem þeir lifðu
Lifa 100% lífi, eins og sá dagur væri sá síðasti.
Viku eftir útskrift lést Rósa í svefni, hún sofnaði mjúklega inn í
himnaríki.
Yfir 2000 nemendur fylgdu henni til grafar og sýndu orðum hennar
virðingu;
Það er aldrei of seint að vera sá/sú sem þú í rauninni ert.

Þessi orð fara nú manna á milli í minningu Rósu.
Þú mátt senda þau áfram til þeirra sem þú vilt blessa.
Og mundu- að eldast er óhjákvæmilegt en að eldast og vaxa í visku
er val. Með því að gefa fáum við tilbaka.

God promises a safe landing, not að calm passage. If God brings you
to it, he will bring you through it.

Góðir alvöru vinir eru eins og stjörnur á himni sem þú veist af en sérð
ekki alltaf.
Þeir skína best í myrkri, þegar þú þarft mest á þeim að halda.

Þú ert stjarnan mín.

--------------------------------------------------------------------------------

Explore the seven wonders of the world Learn more!

----------------------------------------------------------------------

Tveir viðburðaríkir dagar í röð

Í gær sló ég blettinn við blokkina og tók það um fimm klukkutíma. Grasið var orðið svo loðið meðan ég var í Danmörku að sláttuvélin var alltaf að drepa á sér. Þurfti ég að sæta færis þegar karlkyns mannvera átti leið framhjá og biðja um hjálp til að starta vélinni aftur og aftur og aftur... Svo þurfti ég að slá kantana á beðunum með sláttuorfi og líka grasið meðfram allri girðingunni.
En mikið assgoti var bletturinn fallegur þegar ég var búin að slá hann

Trén sem ég keypti eru orðin ansi stór, sérstaklega aspirnar. Það hafði brotnað ein grein á reynitrénu og rétt lafði hún við tréð á nokkrum tægjum.
Ég hjúkraði trénu, setti vatnsheldan plástur utan um greinina og margvafði svo grisju utan um allt saman svo greinin héldist uppi.
Ég hafði gert svipað áður þegar birkikvisturinn brotnaði á einum stað og það brot greri vel.

Birkikvisturinn skartaði meira að segja fallegum hvítum blómum það sumarið. Fjölæru blómin prýða garðinn  einnig mikið, túlípanar, hjartablóm, Himalajablágresi. burnirót, silfursóley, fjólur, valmúar og fl. og fl. Ég get verið reglulega stolt af garðinum sem ég hannaði og keypti allt í, ein, nema hengigullregnið, sem húsfélagið keypti. Það var meira að segja sagt á síðasta húsfundi að garðurinn væri okkar sómi.

Svo tók ég til í allri íbúðinn, öllum skápum meira að segja líka og gaf öndunum brauð, Já, gaf öndunum  brauð, sagði ég. Það eru andahjón sem halda sig hérna við blokkina og ég traktera þau á heilu brauðsneiðunum trekk i trekk.
Þegar ég var búin að gefa þeim þrjár brauðsneiðar sem þau úðuðu í sig fór ég inn í stofu og hélt áfram að taka til. En eftir smástund heyrði ég ákaft, bra, bra, fyrir utan gluggann. Stóðu þá ekki andahjónin staðföstu rétt við blettinn og störðu upp í svalagluggann til mín í von um meira góðgæti. En þegar ég var tilbúin með meiri birgðir og ætlaði að kasta til þeirra hófu þau sig til flugs og hurfu fyrir hornið á næstu blokk, skammirnar þær arna.

Seinna um daginn þegar ég leit út um gluggann sá ég að svört og hvít læða sem ég kannast aðeins við, af því hún er skotin í Gosa,  var að gæða sér á brauðinu á blettinum, að því er virtist með bestu lyst. Í miðjum klíðum var hún ónáðum með háu gargi í starra sem þóttist hafa allan rétt til þessa lostætis og skammaði hann kisu með mikilli frekju, sitjandi bísperrtur á einum af  girðingarstaurunum. 

Kisa lúskraðist í burtu og faldi sig inni i runnaþykkni, greinilega í veiðihug. Svo þegar starrinn settist  hjá brauðmolunum rauk hún undan runnanum og ætlaði sér auljóslega eftir allt saman starrann sjálfan í matinn en ekki brauðdraslið, en starragreyið slapp með skrekkinn, sem betur fer.
Þá hafði kisa þóst hafa áhuga á brauðinu til þess að espa upp fuglana með þessari óvenjulegu hegðun sinni og ætlað sér allan tímann að sæta færis í runnunum til þess að veiða þá.
Kettir eru sko klókir finnst mér og það finnst örugglega fleirum held ég líka.

Þegar ég kom inn frá því að slá blettinn um kl. hálf tíu um kvöldið hringdi sonur minn í mig og óskaði mér til hamingju með að hafa eignast enn eitt  barnabarnið , sem fæddist klukkan hálftíu um morguninn. 14 marka strák og allan kafloðinn!! Sagði hann?? Ég vona bara að hann hafi aðeins átt við höfuðhárið á barninu!
Þetta er fimmta barnabarnið mitt og svo er dóttir mín og tengdasonur eftir þegar þau eru búin að prufa það að búa í útlöndum, eða svo segja þau.

Í mögun vaknaði ég hálf átta og kláraði að taka til og brá mér svo í búðir og keypti mér æðisleg náttföt, eldrauð og flott. Ég skrapp líka aðeins í vínbúð og keypti smábjór. þar hitti ég fyrrverandi nemanda minn, sem er snillingur í myndlist og skutlaði hann mér heim í grenjandi rigningunni. Á leiðinni fræddi hann mig um leyndardóma ásatrúarnnar,  en hann er eldheitur heiðingi og bætti Þórs nafninu við nafnið  sitt, þegar hann gekk í ásatrúarsöfnuðinn. Svo er hann lika algjört séní í kollinum að öllu öðru leyti eins og allrir sannir snillingar auðvitað eru 

Ég montaði mig af garðinum við hann og hann kom út úr jeppanum sínum þegar heim til mín var komið til þess að skoða dýrðina. Ég smellti kossi á kinnina á honum með þakklæti fyrir bíltúrinn og hann klappaði mér vinalega á bakið í staðinn og ók svo á brott með  bjórbirgðir sínar, heim til sín,  til þess að horfa á einhvern andskotans fótboltaleik!! 

Í kvöld fór ég svo á kaffihús með vini mínum frá Danmerkurferðinni. Við fórum fyrst á Kaffi Viktor, en þar sem þar var varla nokkur sála færðum við okkur yfir á Café Paris.
Við fengum okkur Sviss Mocca, algjört nammi, namm og síðan sinn hvorn bjórinn og skáluðum fyrir velheppnaðri Danmerkurferð og kjöftuðum um stærðfræði, (en hann er algjör stærðfræðigúru), heimspeki og ljóðlist. Svo ætluðum við að færa okkur yfir á annan bar þar sem vinahópur hans heldur vanalega til, en ákváðum á síðustu stundu að fara að dúlla okkur heim.
Við ákváðum áður en við kvöddumst að fara svo fljótlega í bíó og sjá Beðmál í borginni.

Tító liggur íi fanginu á mér núna á meðan ég blogga og við erum orðin grútsyfjuð. Gosi er löngu sofnaður frammi í stofu, en Tító fer náttúrulega ekki uppí rúm fyrr en ég,  hún mamma hans, drattast með barnið i  bólið. Góða nótt öll og sofið rótt.

Heimkoma

Þá er maður komin heim frá Danmörku úr yndislegri ferð í sól og hita allan tímann, allt upp í 24 gráður.
Ég er gengin upp að hnjám, þrátt fyrir óteljandi lestarferðir,  eftir margskonar rannsóknarleiðangra í ýmsum þorpum í nágrenni Kaupmannahafnar, þar sem við skoðuðum bæði Kronborgar kastala og Frederiksborgar kastala. Í  Kronborgarkastala paufaðist ég meira að segja upp óendanlegan hringstiga, alla leið upp í topp á turni,  þrátt fyrir lungnabólguna. 'Ég get nú það sem ég ætla mér.'

Úr turninum sá  út yfir alla Kaupmannahöfn og svo náttúrulega til Svíþjóðar. En frá Helsingör þar sem Kronborg er staðsett og yfir til  Helsinborg hinum megin við sundið er styst á milli Danmerkur og Svíþjóðar. Svo stutt að gemsinn minn bauð mig meira að segja velkomna til Sverige.

Ég tók með mér hluta af Kronborgarkastala, af því ég tímdi ekki að kaupa mér minjagripi,  stærðarinnar stein sem ég boraði með  þó nokkurri fyrirhöfn upp úr steinlagðri gangstétt í kastalanum.
Ég var auðvitað logandi hrædd um að einhver öryggismyndavél væri á verði og ég yrði handtekin fyrir að stela konungbornum steini. En ég slapp sem betur fer - og þó,  því það kom víst niður á þeim sem síst skyldi,  því  Holger den danske sem er grafinn í katakombunum undir kastalanum,  sneri sér svo harkalega við í gröf sinni við þennan gjörning minn, að bröltið í honum olli víst  jarðskjálfta  hér á Íslandi???
Það er nebbnilega þa!!  Erfitt að hafa stærðarinnar jarðskjálfta á samviskunni.

Svo kíktum við aðeins heim til Frederiks og Mary, krónprinsins og krónprinsessunnar að Fredensborg, en kjarkinn brast þegar við sáum lífverðina og létum við því nægja að sjá höllina að utan.
En mikið andskoti eru þau öll sæt, á myndunum,  sem eru á annarri hverri blaðsíðu, af þessari litlu fjölskyldu í dönskum blöðum. Og Christian litli prins, verðandi ellefti, kóngur, er mega mikið krútt og ennþá minni, prinsessu systirin líka.
'Það er munur að vera konungborinn og vera líka svo heppinn að líta út eins og súpermodel', sagði einn ferðafélagi minn hálf súr í bragði.

Við skoðuðum einnig  gamalt munkaklaustur og nýlistasafnið  í Humlebæk, sem heitir Louisana safnið. Þar var æðisleg yfirlitssýning á verkum Zesanne og Giogamatte.

Við boðuðum ennfremur á útiveitingastað á bryggjusporðinum í einu þorpinu. Æðislega síld og fiskefrikadeller.  Ungur og hungraður mávur fylgdist náið með borðhaldinu  með sínum gulu glyrnum, frá einum bryggjustaurnum. Og í fyrsta skipti á ævinni vorkenndi ég mávi, svo ég fleygði til hans síldarbita og endaði með  því að gefa honum mestallan matar afganginn hjá mér.
Borðfélagi minn bætti svo um betur og skenkti mávagerinu, sem birst  hafði eins og hendi væri veifað,  úr lausu lofti, alla kartöfluafgangana okkar.
Okkur fannst þetta auðvitað bráðskemmtilegt, en fannst  samt soldið skrýtið  að fólkið á borðunum í kring gaf okkur illt auga??

Mér fannst landslagið í Danmörku yndislegt eins og alltaf,  stórkostlegir skógar með margvíslegum trjám, sem  sum eru eins há og fjöll, blómstrandi sírenur, eldrautt blóðbeyki og gullsóparnir þarna voru ekki runnar eins og hér á landi, heldur hálfgerð tré. En rhodondren runnarnir með hvítum, bleikum og bláum blómum báru af. Svo inná milli skógarlundanna lágu friðsæl vötn umlukin bylgjandi hæðum.

Ekki mátti sleppa því að fara í  Tívoli þegar við komum til Kaupmannahafnar og þar brá ég mér, með einum félaga mínum í rosalegan rússibana, (að mér fannst að  minnsta kosti)  og ég var svo hrædd að ég öskraði og gargaði eins og ungabarn með magakrampa.
Ferðaélaga mínum sem var af hinu sterkara kyni fannst víst ekki eins mikið til þessa rússibana koma eins og mér og dekstraði mig til að koma með sér í 'Killer rússíbanann,'  þar sem maður þeytist um í háalofti, á hvolfi í óratíma, en ég sagði blákalt nei við þvi góða boði. Ég var búin að fá nóg adrenalín kikk í bili.  Í lokin sprönguðum við um á Strikinu og götunum þar í kring og kíktum í búðir.
Í Köben snæddum við líka síðustu kvöldmátíðina í Danmörku,  í 15 stiga hita , á  útiveitingastað sem heitir Jensens böfhus

Við borðuðum úti í bókstaflegri merkingu á hverju kvöldi og eyddum svo síðustu stundum hvers kvölds, öll saman í sitthverjum sumarbústaðnum við 'ástir, söng og vín'!.  En mikið déskoti bregður  manni við að koma heim frá hinni gróðursælu, blómstrandi Danmörku og hingað heim í rigninguna síðastliðna nótt. 

Mig langar óskaplega að flytja til Danmerkur í smátíma. Leigja út íbúðina mína uppí íbúð í yndislegu þorpi í nágrenni Kaupmannahafnar. En maður sér nú til, það er aldrei að vita hvað verður???

Bloggað fyrir svefninn

Ég hélt smá grillveislu fyrir son minn, dóttur og tengdason á sunnudaginn. Mér finnst gaman að grilla, þó að ekki eigi ég neitt grill, kaupi alltaf skyndigrill þegar ég grilla. Ég er svo logandi hrædd við að hafa gasgrill á svölunum, er smeyk um að það springi  í loft upp og  það kvíkni í íbúðinni. Svo logar alltaf, alltof of glatt í stórum kolagrillum, þess vegna nota ég þessi skyndigrill. 

Ég var ekki byrjuð að grilla þegar krakkarnir komu, en kveikti í kolunum fljótlega og svo fengum við okkur bjór og skáluðum fyrir myndunum sem Erla Ósk dóttir mín og Rafn sonur minn höfðu gert og komið með, með sér,  alveg að springa úr monti, til að sýna mömmu sinni.

Ég var alveg orðlaus þegar ég sá myndirnar. það lá við að ég færi í fýlu, því mér fannst þær svo miklu flottari en mínar myndir, samt hafa þau ekkert lært myndllist nema í grunnskólanum.  En ég harkaði af mér og hrósaði þeim í hástert. Mikið andskoti eru þau góð í þessu hugsaði ég þræl öfundsjúk, en svo rann það upp fyrir mér að kannski hefðu þau erft einhver gen frá mér og þá lak fýlan af mér, sem reyndar staldraði bara við eitt augnablik.

Erla Ósk, sem er viðskiptafræðingur eins og kærastinn, ætlaði reyndar að verða gullsmiður eftir að hún úrskrifaðist úr menntaskóla. Hún hafði gert framúrskarandi hluti í málmsmíði í grunnskóla og erlendum  kennurum sem heimsóttu skólann voru sýndir gripirnir hennar.
Ég fór með Erlu Ósk til Jens gullsmiðs á sínum tíma, en hann sagði að það væri enginn leið fyrir hana,  til að komast nokkurs staðar að í gullsmíðanám.

Svo til þess að læra  nú eitthvað fór hún í 'hallæri' í Háskóla Íslands og lærði þar fyrst ferðamálafræði og síðan viðskiptafræði. Svo þegar hún keypti íbúðina með kærastanum vantaði þau matarstell og þá brá hún sér á glernámskeið hjá Glit og bjó sér til matarstell.

Það var flott matarstellið, en aðrir hlutir og skrautdiskar sem hún gerði voru hreint út sagt,  'uniq' , svo yndislega fallegir og allt, allt öðruvísi en allt það sem aðrir glerlistamenn eru að gera. Hún hefur alveg einstakan stíl í verkum sínum. Já, Erla hefur svo sannarlega myndlistarhæfileika, ég man að þegar hún var fimm ára gat hún teiknað eftir fyrirmynd bangsa sem var nákvæmlega eins og fyrirmyndin.

Nú er hún að fara til Þýskalands bráðum með kærastanum til þess að vinna og kannski læra meira og ég spurði hana af hverju hún skellti sér ekki í hönnunarnám þar í landi, þar sem hún væri svona klár.
'Neihei, sagði hún, ég kæri mig ekkert um að fá minna í  launaumslagið mitt'
Blessað barnið og ég sem er viss um að hún gæti orðið frægur hönnuður. Ég hugga mig við það að listin kalli á hana seinna í lífinu, annars er þetta hennar líf en ekki mitt.

Rafn sonur minn hefur alltaf verið listrænn og hugmyndaríkur. Þegar ég sá fyrir mér um tíma með því að gera myndir á túristaboli, kom hann alltaf með frábærar hugmyndir og krítiseraði myndirnar óspart og hann hafði alltaf rétt fyrir sér.  Hann er eftirsóttur silkiprentari og fyrirtækin hafa slegist um hann og boðið  í hann.

Einu sinni fékk hann alveg spes verkefni, en það var að prenta blómamynstur á kjólaefni úr silki, sem úr var saumaður kjóll fyrir tískusýningu sem haldin var í París.
Myndirnar hans eru líka  fallegar  og  það leikur allt í höndunum á  honum . Hann  hannaði  sér t.d. vínrekka úr plexigleri og smíðaði hann og hann er með óteljandi hugmyndir að allskonar húsgögnum sem hann langar að búa til.
Nú er hann líka orðinn forfallinn garðræktandi eins og ég og  hefur eytt undanförnum vikum við að endurhanna garðinn við raðhúsið sitt.

Ég var með lambalærissneiðar í matinn og kartöflusalat með olívum og sóþurrkuðum tómötum, salat og grillaða tómata og hvítlaussósu.  Ég sem varla get borðað lambakjöt af því ég fer alltaf að hugsa um litlu nýfæddu lömbin sem fæðast á vorin eins og t.d. núna, missti algjörlega lystina þegar ég sá að kjötið var ennþá hrátt. Og ekki bara mitt kjöt, heldur hjá öllum hinum líka. Ég skellti lambalæris sneiðunum á pönnu með olívuolíu í þrjár mínútar og þá voru þær orðnar fínar.

Ég ætlaði reyndar ekki að borða neitt kjöt, út af blessuðum saklausu lömbunum en slysaðist til að stinga upp í mig einum bita. Það var svo braðggott að ekki var aftur snúið og ég klaraði af disknum minum, svo ég stóð á blístri.
Ég hugsaði með mér til að bæta samviskuna, að lambið væri hvort sem er dautt og því væri allt í lagi að éta það, því það hefði enga hugmynd um það, að það hefði verið étið.

Samt datt mér í hug sagan sem ég myndskreytti 'Ævintýri í sveitinni' Í einum kaflanum fer smalinn úr Reykjavíkað leita að lambi sem týnst hafði og fann það, þar sem það hafði fest aðra afturlöppina í gaddavírsgirðingu. Hann losaði lambið og þar sem það var sært og gat ekki gengið bar hann það á herðunum langar leiðir heim í bæ. Nú voru allir á bænum voða góðir við  litla særða lambið og það var gert að heimalning. 

 

Svo rann upp gangnadagur og gangnamenn og þar á meðal stráksi fengu sérstaklega góðan mat áður en þeir lögðu upp í göngurnar, ilmandi nýja kjötsúpu. Strákur át með  bestu lyst þar til það rann upp fyrir honum að þetta, sem hann var að borða,  var ltla lambið vinur hans,sem hann hafði borið heim sært og veikt og hlúð að og gefið pela. 

Við fengum okkur ís með heitri súkkulaðisósu í desert og kláruðum rauðvínið og bjórinn okkar, en Erla drakk bara botnfylli af rauðvíni, af því hún þurfti að keyra heim

En næst á dagskrá er að bregða sér til útlanda í smátíma og skvetta almennilega úr klaufunum.

Bros til þín

'Arrggg! Someone dial 911! I´am being mauled by a troll!!

 

'I swear a Big Doberman busted in and tore the place up'!! 

 

How to tell when it´s time to make the kids sleep in their own beds

 'Ahhhhh, the fresh relaxing aroma of feet

 'Harlem Clobetrotters! Here I come!

There´s no explaing love

 'Will you be my friends?

'Hellooooooo!!' 

 'Par-tay, par-tay, par-tay!'

Mad skills

 þau vita hver ræður

 Og síðast en ekki síst, þau eru fyrst og fremst öll góðir vinir.

 

 

Vinátta og friður eða Ying og Yang

Hve ég vildi óska að allir menn í heiminum ekki bara í landinu okkar væru eins góðir vinir eins og hann Tító minn og hann Gosi minn, sem hér lúra saman eins og þeir gera svo oft.

 

það berast sífellt hræðilegar fréttir utan úr heimi, eins og t.d. frá Austurríki, þar sem hver hörmungaratburðurinn rekur annan. Mannvonskan virðist  oft ekki eiga sér nein takmörk.

Jarðskjálftar skekja Kína þar sem fólk liggur grafið undir rústum og á sér enga lífsvon og í Mjanmar eða Búrma voru nýlega hryllileg flóð þar sem tugþúsundir ef ekki hundruð þúsund manna létu lífið. 

Hér heima er allt á niðurleið, kreppan farin að segja til sín og fólki sagt upp störfum í tugatali. Lóðir sem fólk hefur keypt er skilað og óseldir bílar hrannast upp. 

Og borgarstjórnin okkar er í bullandi upplausn, því þar er hver höndin upp á móti annarri, enda hafa sjálfstæðismenn tapað miklu fylgi meðal borgarbúa.

En þó skein sólin í dag í Reykjavík og túlípanarnir úti í garði opnuðu krónur sínar mót sólinni, lífgjafa okkar allra. Hunangsflugurnar sveimuðu á milli þeirra á fullu við að safna hunangi og börnin léku sér  á hjólunum sínum og hrópuðu og kölluðu glaðlega sín á milli, á pólsku.  

 

Ég horfði á þau og hugsaði með mér, hve allt er breytingum undirorpið. það eru ekki nema svona rúmur áratugur síðan flestallir Íslendingar voru innbornir hér á landi. En í dag er mannflóran orðin litríkari. Börnin hér í hverfinu og fullorðna fólkið líka, er orðið alla vegana á litinn, hvítt, brúnt, gult og svart.  Og það heyrir til undantekninga að sjá litla glókolla að leik, hvað þá rauðhausa.

En mér er nokk sama hvernig fólk er á litinn, það er innrætið sem skiptir mestu máli en ekki hörundsliturinn og sjálf á ég þrjú  barnabörn sem eru asísk í móðurætt,. Ég sé þau bara alltof sjaldan og bráðum bætist meira að segja eitt barn við hjá þeirri fjölskyldu.
En svo á ég eitt barnabarna í viðbót, sonarson sem er ljóshærður og með þau bláustu augu sem ég hef  á ævi minni séð.,( fyrir utan augun hans Tíós.)  En öll barnabörnin mín standa samt hjarta mínu jafnnærri. 

Dóttir mín og tengdasonur sem fara utan á næstunni til þess að víkka sjóndeildarhringinn munu ekki gefa mér barnbörn næstu tvö árin sagði dóttir mín. Ég hugsa stundum hvort 'heilaþvottur' minn á henni þegar hún var lítil telpa hafi dugað svona vel eða hvort allt sem hún hefur gert sé alfarið frá henni sjálfri komið?
Ég innrætti henni  fyrst og fremst að mennta sig vel, fá sér góða vinnu, eignast eigið húsnæði og sjá heiminn og svo skyldi hún  fyrst þar á eftir,  fara að huga að barneignum. 

Allt hefur þetta gengið eftir hjá henni og nú er komið að því að búa í útlöndum. Svo eru þau líka að fara í sumar í tveggja vikna frí til Parísar. Þau fóru sniðuglega að því, þar sem þau hafa íbúaskipti við Parísarbúa. 

Já, allt gengur sinn vanagang í heiminum þrátt fyrir stríð og ógnaröld og ég er bráðum á leiðinni út í heim líka. þó að ekki fari ég  langt, aðeins til Danmerkur, en þangað er alltaf jafngaman að koma. Ég hef ekki áhyggjur af þeim Tító og Gosa á meðan, því börnin mín ætla að skiptast á um að koma til þeirra, (svo þarf auðvitað að vökva blómin mín á meðan líka.)

En fyrst og fremst munu kislingarnir mínir gæta hvors annars á meðan ég er í burtu, leika sér í blómskrúðinu á svölunum og kúra sig að hvor öðrum meðan þeir bíða þess að 'mamma' komi heim.

Ó hve það er góð tilfinning, að einhver muni sakna manns þegar maður skreppur frá í smátíma.