Prom dress

**Dad makes prom dress out of

 

 

condoms**

 

About the time you thought

 

 

you had seen it all,

 

here's a 'safe sex' dress!

 

Pretty original,

 

 

to say the least…

 

Hvers vegna Guð gaf okkur gæludýr

 Þau líta eftir börnunum okkar.

 Þau líta eftir þeim sem eru minni máttar.

 Þau hugsa jákvætt.

Þau hjálpa þér þegar þú ert langt niðri. 

þau elska bangsana sína. 

Þau eru til í að testa vatnið fyrir þig. 

Þau sýna okkur hvernig á að slappa af. 

Og öll vita þau hver nær við þurfum á brosi að halda. 

I´m in love, I´m in love, I´m in love!

Wiht this cat.

Þetta er ragdoll læða sem á heima í Svíþjóð. Litirnir og feldurinn minna mig á Tító minn. Ég ætla að eignast svona kisu þegar elsku Tító minn er allur, en hann verður alltaf slappari og slappari. Það eru tveir aðilar sem rækta þessa tegund katta hér á Íslandi, en ég veit ekki hvort þeir eru með þennan lit sem minnir mig svo á Tító. Ég hef séð einn sem heitir Xantos á Kynjakattasýingunni, en hann er því miður blár og hvítur. Svo veit ég um annan ræktanda sem á ragdoll  kisu með dökka grímu. En ég get beðið þar til þessi brúntóna og hvíti litur kemur til Íslands, því ég verð örugglega lengi að jafna mig eftir að Tító yfirgefur mig, svo á hann vonandi eitthvað eftir elsku vinurinn minn.

Tító örmagnaðist og datt í gólfið og bakið og mjöðmin að drepa mig.

 

Ég sef ekki vel þessar næturnar, þar sem ég stend mikið við að mála og er af þeim sökum, frá af kvölum á næturnar. Í fyrra leiddi verkurinn út frá bakinu niður í vinstri fót. En ég er með kölkun í hryggnum og þar hefur vaxið  beinhnúður sem þrýstir á mænuna.
Ég þurfti að nota hækju fyrst á morgnana meðan verkjalyfin voru að virka. Þetta ands... tauga verkjakast stóð yfir í 4 mánuði. Læknirinn var tvisvar, búinn að ákveða að skera mig, en ég tregðaðist við, því ég vissi að ég gæti verið ár að ná mér, þar til loks sem betur fer að verkirnir gengu til baka.

En nú er ég komin með taugaverk út frá mænuþrengslunum niður í hinn fótinn. Helv.. verkurinn leiðir frá mjóbakinu niður í mjöðm og þaðan niður utanverðan fótlegginn og líka framanverðan, þaðan frá, niður í ökkla að framan og hæl að aftan. Það virkar ekki einu sinni á verkina að taka tvær parkódín forte og liggja á hitapúða og ég er síkveinandi upp úr svefninum. Þess vegna liggja Tító og Gosi þétt upp við mig til þess að hlýja mér, kannski sjálfum sér líka? En alla vega vekja þeir mig stundum þegar þeim finnst vanlíðan mín orðin einum of skuggaleg. 

Samt dugir ekki að vorkenna sjálfri sér, því ég er ekki ein um að vera með  gigt á þessu heimili. Og ég hef meiri áhyggjur af þeim aðila, þar sem hann getur ekki tjáð sig um sína verki og hvernig honum líður. Þetta er hann Tító minn sem liggur alltaf á ofninum og dýralæknirinn segir að það sé af því að hann sé  þjáður af gigt.
Mér fannst það þó taka út yfir allan þjófabálk þegar Tító var búinn að dvelja svo til samfleytt á ofninum í fimm daga. Var meira að segja algjörlega hættur að elta mig um allt. Svo var hann að horast svo mikið.

Dýralæknirinn sagði mér, þegar ég hringdi í hann, að gefa Tító hálfa steratöflu í fjóra daga og svo hálfa töflu eftir það annan hvern dag.
Það var eins og við manninn mælt að Tító reis upp af sjúkrabeði sínum, því í morgun vaknaði ég við ofboðslegan hávaða  í þeim Gosa, þar sem þeir voru í æsilegum eltingaleik út um alla íbúð.

Ég lagðist aftur á koddann og var þakklát fyrir það að Tító liði betur og sagði þess vegna takk fyrir, við þann Hæsta. En ég var ekki fyrr búin að mæla þau orð, en ofboðsleg hræðsluvein bárust frá hinum sporlétta Tító.
Ég kallaði í hann og sagði, 'Hvað er að kallinn minn?' 'Komdu hérna ljúfurinn', og fleira í þeim dúr, en Tító herti því meir á gólinu, svo ég skakklappaðist fram úr rúminu til að sjá hvað væri eiginlega að litla kútnum mínum.

þegar ég kom fram á gang sá ég mér til skelfingar, að Tító lá marflatur á gólfinu og gat sig hvergi hrært, svo ég tók hann upp og bar hann upp í rúm. Hann horfði á mig stórum augum og það var ótti í augnaráði hans.
Ég var nýbúin að tala við dýralækninn og segja henni frá leikgleði Títós á gamals aldri, en hringdi nú aftur í hana og sagði henni farir Títós ekki sléttar.  'Grey kallinn', sagði dýralæknirinn. 'Sterarnir gera það að verkum að honum líður betur og hann heldur að hann geti allt sem hann langar til, en hann hefur bara ekki meira þrek, en þetta.' Þú verður að passa vel upp á að hann fari sér ekki að voða með svona eltingaleikjum við Gosa, bætti hún svo við.

Það er ósköp aumt að horfa upp á elskað lítið dýr sem stendur hjarta manns nærri, tærast upp og þjást svo af verkjum að það liggi dag eftir dag á heitum miðstöðvarofninum. Og verða svo vitni að hræðslu þessa litla dýrs þegar það uppgötvar í miðri gleði sinni í skemmtilegum eltingaleik, að allt í einu getur það ekki leikið sér svona lengur. 

Ég er þakklát fyrir sterana sem gefa Tító betri líðan, þeir draga úr bólgum í liðunum og þar af  leiðandi líka verkjunum. En sterarnir hafa sínar dökku hliðar. Tító kemur til með að fitna alltof mikið af þeim og á, á hættu að fá sykursýki.

Ég vona að Guð leiðbeini mér með það, hvenær lífið hans Títós er orðinn honum meiri byrði, heldur  en ánægja 

Vinir. Uppstilling í sandstormi

 

Sannir vinir eru þeir sem halda ekki þegar þú hefur orðið þér til skammar, að þú hafir gert það í eitt skipti fyrir öll.

Dýrabælið

 

                                          Tító

Ég hef átt dýr alla mína ævi og get ekki án þeirra verið. Dýrin eru sannir vinir og Gosi minn og Tító horfa oft á mig svo ástríku augnaráði , að halda mætti að þeir elskuðu mig út af lífinu. Gæludýrin okkar eru algjörlega upp á mennina komin og treysta okkur því fullkomlega til þess, að sjá vel um sig. Og það er mannvonska og ljótt ,að fara illa með þessa smælingja og vini okkar.

Öll dýr hafa mismunandi persónuleika og þar með hafa þau óneitanlega sál. Þau eru okkur náskyld í anda. eini munurinn er sá að sálir þeirra eru yngri en sálir okkar mannanna. Ég hef lesið það, að gæludýr og reyndar einnig húsdýr taki geysi mikið stökk í sálarþroska þegar þau lifi í svo nánu sambandi við manninn.

Þess vegna fæðast þessi dýr, sem frumstæðir menn í næsta lífi. Síðan þroskast sálir þeirra enn frekar eftir því sem þau lifa fleiri líf

það er ekkert til sem heitir skynlaus skepna, því öll æðri dýr hafa sál og sinn sérstaka persónuleika. Ég hef átt marga ketti og hunda um ævina og allir hafa þeir verið mismunandi karakterar. Það voru alltaf dýr á heimilinu hjá foreldrum mínum. Við áttum alltaf kött eða hund, gullhamstur áttum við einu sinni, 7 litla páfagauka líka og svo björguðum við mörgum villtum dýrum.

T.d. kom pabbi einu sinni heim að hausti með veika kríu. Hún bjó hjá okkur í þægilegum pappakassa undir eldavélinni og við mötuðum hana á ýsustrimlum. Einnig tókum við eitt sinn að okkur olíublauta önd sem var þvegin hátt og lágt og svo látin oní baðkarið hjá eldri bróður mínum sem var í freyðibaði, þeim báðum til mikillar skemmtunar, Bróðir minn lá á bólakafi oní baðkarinu en öndin synti alsæl um í froðunni á yfirborðinu. Mamma bjó svo um öndina fyrir nóttina í lokuðum pappakassa. En öndin braust út í skjóli myrkurs. Og þegar við fórum á fætur á sunnudagsmorgni, daginn eftir freyðibaðið, þa´sat öndin í miðri stórri grautarskál með sveskjugraut í, sem mamma hafði stillt út í eldhúsglugga, til kælingar og ætlaði að hafa í hádegismatinn.

Dúfu sem var eitthvað veik veittum við einnig húsaskskjól eina nótt meðan hún var að jafna sig. á veikndunum.  Reyndar var nú eldsti bróðir minn búinn að snúa hana úr hálsliðunum áður til þess að lina þjáningar hennar og fleygði henni svo útí tunnu. En þegar mamma fór næst út með rusl flaug dúfan upp úr ruslatunnunni upprisin. Svo þá urðum við náttúrulega að bjarga henni. Andarunga fundum við einu sinni niður við tjörn, villtan frá móður sinni. Við krakkarnir sinntum honum á daginn og ef við lögðumst uppí sófa með hann vildi hann alltaf kúra í hálsakoti okkar, En á nóttunni svaf hann hinsvegar undir stóra eyrnasneplinum á hvolpinum okkar. og voru þeir báðir alsælir með hvorn annan sem rekkjunaut.

Verum góð við dýrin, þau eiga það skilið

Deilt með öðrum

 

Vinir, félagar og elskendur líta ótakmarkaða verðleika okkar sömu augum og við sjálf. Þeir eru nánari okkur en aðrir, skilja best hvaða merkingu lífið hefur fyrir okkur, finna til með okkur eins og við sjálf, eru bundnir okkur jafnt í upphefð og niðurlægingu og leysa okkur úr álagafjötrum einsemdar.

 

Henry Alonzo Myers 

 

Sorgin getur annast sig sjálf, en ef þú vilt njóta gleðinnar til fulls, þarftu að fá einhvern til að deila henni með þér. 

 

Mark Twain (1835 1910) 

Leiftur liðins tíma

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oft er það svo þegar maður lítur um öxl að maður sér að margt hefði mátt betur fara í lífinu. Vinir hafa komið og farið og svo á við um ástvini líka.

Hann Bjössi refur, sambýlismaður minn til 2ja ára og vinur í raun í 13 ár, er mér ofarlega í huga þessa dagana, nú þegar mér hefur af vissum orsökum liðið mjög illa.

Alltaf stóð hann eins og klettur við hliðina á mér á hverju sem gekk í lífi mínu  og sá ætíð til þess að mér liði sem allra best.
Þó við bærum ekki gæfu til að búa lengur saman en í tvö ár, gat ég alltaf leitað til hans ef eitthvað bjátaði á og margt skemmtilegt brölluðum við

saman.
Eins og til dæmis þegar hann gerðist fyrirsæta hjá mér, nýkominn heim úr vinnunni, drullugur upp fyrir haus.

Ég kom mér fyrir liggjandi á gólfinu og sagði honum til. Á nokkrum myndanna vildi ég hafa hann sofandi og hann lék það óaðfinnanlega. Svo greiddi ég hárið á honum út og suður og sprayjaði það með hárlakki og smellti svo af og það urðu vægast sagt skemmtilegar myndir.

 

Ég ætlaði á sínum tíma að halda sýningu á Mokka á þessum myndum af Bjössa, undir þemanu Hláturinn lengir lífið, en einhvern veginn varð aldrei neitt af því.

Hann er 14 árum eldri en ég hann Bjössi refur, en samt er hann eins ungur í anda og nýsyndur andarungi á  fögru vori.

Sífellt var hann í góðu skapi og tók lífinu létt, sagði margan brandarann og hló þá manna hæst að honum sjálfur, oft svo mikið að brandarinn varð algjörlega óskiljanlegur. Hann kom ekki orðunum út úr sér fyrir hlátri, en það var allt í  góðu, því þá varð Bjössi refur, bara sjálfur aðalbrandarinn.

Hann kallaði mig alltaf, annað hvort, Elsku hjartasta blómadýrðin mín, eða þá Smyrðin mín. Og ég minnist alltaf hlýjunnar sem fylgdi þessum orðum hans.

Nú er Bjössi fluttur fyrir tveimur árum á elliheimilið í sinni heimabyggð í kauptúni á austurlandi, en við erum alltaf í símasambandi og hann er ennþá að segja brandara sína, núna í gegnum símann og hann hlær  oft svo hátt að ég verð að halda tólinu langt frá eyranu meðan mestu rokurnar ganga yfir.

 

Bjössi trúir á Maríu Guðsmóður og hafði alltaf styttu af henni, sem ég gaf honum á náttborðinu sínu. Hann sagði mér oft að hann væri engill og hefði verið sendur til jarðarinnar til þess  eins að gerast verndarengill minn og það væri hans eini tilgangur í þessu lífi og ég trúi honum alveg.

Lítil börn sem sáu Bjössa í fyrsta sinn, kannski nýfarin að ganga, staðnæmdust oft fyrst við hné hans og litu upp á andlit hans. Síðan skriðu þau upp í fang hans og steinsofnuðu svo upp við breiða brjóstið hans.
Daníel sonarsonur minn elskaði Bjössa og klifraði alltaf upp í fang hans og kallaði hann afa og það var ekki laust við að raunverulegi afinn, fyrrverandi maðurinn minn, væri afbrýðisamur eitt sinn þegar hann heyrði Daníel kalla Bjössa afa,  í barnaafmæli hjá syni mínum.

Hann Bjössi refur, er og hefur verið, mér vinur í raun síðan við hittumst fyrst og enn get ég hallað mér upp að breiða brjóstinu hans í anda, þar sem hann er svo fjarri og heyrt hjartað hans slá. Hjartað hans sem er úr skíragulli eins og í öllum englum Guðs. 

Alla leið upp til Guðs!

Sonur minn var sendur einn með flugvél frá Vestmannaeyjum til

Reykjavíkur þegar hann var lítill drengur. Langamma hans, sem tók á

móti honum á áfangastað, spurði hann hvort flugvélin hefði ekki farið

voða hátt upp í loftið.  'Jú, alveg uppí himininn,' svaraði drengurinn

rogginn.

'Sástu Guð? Spurði langamman. Drengurinn játti því, ákaflega upp með

sér.

'Og talaðirðu við Hann? Spurði, gamla konan.

'Nei, flugvélin stoppaði ekki'. svaraði sá stutti.

Bolluveislan og 'Skín við sólu jökulskalli' þrykk og olía

Ég bauð krökkunum mínum í bollukaffi í dag. Ég var reyndar búin að lofa pönnukökum líka og ég skammast mín fyrir að segja það, að þegar til kom nennti ég ekki að baka þær. Krakkarnir voru hálf spældir, sérstaklega tengdasonurinn,

það lak af honum andlitið,

þegar ég sagði honum, að það yrðu engar pönnukökur eftir allt saman.

Bollurnar og mjólk með, yrðu að duga. Annars held ég að þau hafi öll farið í hálfgerða fýlu því enginn borðaði nema eina bollu.
'Letin í mér alltaf og ómerkilegheitin. lokka þau hingað með loforði um pönnsur og standa svo ekki við loforðið.
Annars er þetta svo sem mér líkt, en æ ég er alltaf svo þreytt eitthvað.'

Svo fékk ég rosamóral og útskýrði fyrir þeim að ég hefði ætlað að vera búin að baka pönnukökurnar löngu áður en þau komu og hita þær svo upp. Það væri alltaf best, en ég hefði gleymt því og nú væri  ómögulegt að standa bullsveitt yfir bakstrinum þegar þau væru komin, enda væri ég nýkomin úr baði.

þau fengju örugglega pönnukökur næst, þegar ég myndi eftir að baka þær fyrirfram, lofaði ég svo upp í ermina á mér.

Ég var svo að prófa myndavélina sem sonur minn ætlar að lána mér því mín myndavél er ómöguleg. allavega kann ég ekkert á hana og hún virkar bara alls ekki. 

Ég tók eina mynd af dóttur minni. Svo þegar ég leit á myndina skildi ég ekkert í því

að risastór bleik blaðra huldi megnið af myndinni. Krakkarnir sprungu úr hlátri þegar ég sagði í

undrunartón.

                                                              'Það er einhver bleik blaðra á myndinni'!!

 'Hvað getur þetta verið'??

 'þetta er þumalputtinn á þér', sagði sonur minn þurrlega,       vitandi það, að ég er nú eins og ég er. 

'Mikið andskoti er ég vitlaus maður. Hver skyldi trúa því að ég hafi lært ljósmyndun og framköllun á einni önn í Myndlista og handíðaskólanum á sínum tíma. En svona fer þegar aldurinn færist yfir mann. Ójá og já.'

Við sátum þarna og spjölluðum þegar dóttir mín sagði allt í einu. 'Rosalega er fín myndin af fálkanum framan á Fréttablaðinu, þar sem hann er að éta fíl.'

'Éta fíl'!  Hrópaði ég,  'vá maður, hvernig í fjáranum gat hann ráðið niðurlögum heils fíls'? 

'Mamma', sagði dóttir mín rólega og leit á mig  eldsnöggu viðvörunar augnaráði. 'Hann er ekki að éta fíl, heldur fýl.' 

'Já, svoleiðis, það hlaut að vera', sagði ég og mér varð allt í einu svo ofboðslega heitt í framan að ég rauk út á svalir og opnaði  gluggann. 

Restin af bolluveislunni gekk þrautalaust fyrir sig og ég tók fullt af ljósmyndum af ,myndunum mínum. Ég var líka mjög stolt af því að aldrei þessu vant var allt mjög hreint og fínt hjá mér. Enda hafði ég tekið til á örskotsstundu  þ. e. a. s. hent mesta ruslinu inn í skápana og meira að segja sprayjað húsgagnabóni út í loftið til að fá góða lykt.
Svo þegar ég ætlaði að bæta aðeins við anganina og sprayja meira fann ég ekki helvítis brúsann. En skítt með það, þetta hlaut að duga.

Loks kvöddu krakkarnir með virktum og þökkuðu  fyrir mjólkina og meðlætið með kossi.
Ég var ekki lengi að rífa mig úr öllum fötunum þegar þau voru farin og klæða mig í heimagallann.  síðar silkináttbuxur  sem ég held mikið uppá og  bláa blússu sem er öll út í málningarslettum. Mér líður bara einfaldlega best í þessum fötum, þegar ég er svona ein með sjálfi mér og köttunum mínum.

Svo tók ég mjólkina af borðinu og ætlaði að setja hana inn í ísskáp svo hún súrnaði ekki. Það fyrsta sem blasti við augum mínum, þegar ég opnaði ísskápinn, var húsgagnabóns úðabrúsinn sem stóð í efstu hillunni þar sem mjólkin er vön að  vera. 

Set hér inn eina af myndunum mínum.

  Hún heitir 'Skín við sólu jökulskalli'