'Þar sem jökulinn ber við loft'

Þar sem jökulinn ber við loft hættir landið að vera jarðneskt, en jörðin fær hlutdeild í himninum, þar búa ekki framar neinar sorgir og þessvegna er gleðin ekki nauðsynleg''Þar ríkir fegurðin ein ofar hverri kröfu'

Þessi orð skáldsins Halldórs Laxness komu upp í huga mér í dag þegar ég var að velta fyrir mér öllum þessum neikvæðu og sorglegu fréttum sem dynja á okkur í fjölmiðlum og ég nota þessa vatnslitamynd mína til þess að tjá hið fyrirheitna land.

Hverstu langur tími ætli líði uns maðurinn þarf ekki lengur að búa við neinar sorgir og þess vegna verði gleðin honum  ekki nauðsynleg?
Ætli það verði nokkurn tíma meðan hann býr á þessari jörð? Ætli við þurfum ekki fyrst að ganga á fjallið (jökulinn) og finna þar Guð okkar áður en hin harðneskjulega jörð sem við höfum skapað okkur sjálf með verkum okkar getur líka fengið hlutdeild í himninum með fegurð og  friði meðal okkar jarðar barna.

Bölmóður og barningur kalkaða einbúans

Íbúðin mín er nánast í niðurníðslu því það er svo er margt sem þarf að laga og dytta að.
Til dæmis hefur þvottahúsið mitt ekki borið sitt barr síðan Albanirnir á neðstu hæðinni stungu barkanum á þurrkaranum sínum í samband við loftræstikerfið.
Og þeir þurfa sko svo sannarlega að þvo því þeir búa þarna þrettán saman í fjögurra herbergja íbúð, bæði karlar, konur og börn.
Ég vildi óska að ég ætti svona stóra fjölskyldu þá kæmist kannski eitthvað í verk á mínu heimili.  
því það gerir mig eitthvað svo lata að búa svona ein og svo veitir mér heldur ekkert af smáhjálp með alla mína krankleika. 
Ég var einmitt að þvo sjálf þegar Albanirnir fengu þá hugljómun að loftræstiopið á þvottahúsinu hjá þeim væri sérhannað til þess að sía burt raka úr þvotta-þurrkurum
þessvegna var allt fullt af raka í mínu þvottahúsi, þegar drullan úr loftræstikerfinu puðraðist út og lak svo niður nýmálaða veggina og yfir allt draslið á hillunum í  brúnum leðjutaumum.  
Ég hefði þurft að fá áfallahjálp, ég sé það núna eftirá, þegar ég snemma morguninn eftir opnaði dyrnar til að líta eftir þvottinum.
Ég reyndi að tala við Albanina um þetta mál. Spurði hvort þeir væru ekki með tryggingu og svoleiðis.
En hvort sem tungumála erfiðleikum var um að kenna eða þrjósku beggja aðila, þá var ég gerð afturreka fyrir fullt og allt með erindi mitt, í þriðja skiptið sem ég dirfðist að banka uppá hjá þeim.
Sonur minn var svo vinsamlegur að taka niður veggföstu hillurnar og þvottasnúrurnar mínar.

Ég hringdi svo í málara og spurði hógværlega hversu mikið hann tæki fyrir að mála eitt ponsulítið þvottahús. Þrjátíu þúsund svaraði málarinn fyrir utan undirbúningsvinnu.
Mér var ekki lítið brugðið maður grípur ekki þrjátíu þúsund krónur upp af götu sinni, fyrir málun á einu þvottahúsi, sem var rétt nýbúið að mála.

Svo ég bar allt draslið úr þvottahúsinu, þvottakörfurnar og fleira dót sem þar hafði dagað uppi inní stofu. Svo fór ég að þrífa undir nýja málun á þvottahúsinu, alein og yfirgefin og kettirnir horfðu á, auðvitað, þeir þrífa ekkert nema sjálfa sig.

En þar sem ég er með kölkun í baki og mænuþrengsl hafa þrifin ekki gengið sem skyldi. Já og ég gleymdi að minnast á það að ég var líka svo óheppin að fá drep í sár á fæti sem er nú nýlega gróið eftir sjö mánaða sýklalyfjagjöf.
En hvað með það þetta gengur bara alls ekki nógu vel hjá mér.
þó er ég löngu búin að rífa burt gólflistann í þvottahúsinu svo hægt sé að skipta um gólfdúk. En þá kom í ljós að þar undir var fullt af lími sem ég er búin að vera að dunda mér við í rólegheitum að skrapa af og bursta svo flötinn á eftir með stálbursta.
Steinrykið var ekki beint heppilegt fyrir lungun mín þar sem ég er nýbúin að vera á spítala með lungnabólgu en það verður bara að hafa það. Bakið heimtaði líka alltaf sterk verkjalyf eftir hverja törn. 

Og enn sé ég ekki fyrir endan á þvottahúsinu. það á eftir að þrífa meira, mála, festa hillur, festa lítið borð, skera til og líma á gólfdúk, setja nýja gólflista og nýjan vask.
Og alltaf er draslið úr þvottahúsinu mér til ama í stofunni því ég nenni ekki að vera að bera það sífellt fram og til baka.
En ef allt gengur að óskum verð ég kannski búin að þessu fyrir næstu jól, hver veit?

Svo kom að því að það þurfti nauðsynlega að olíubera parketið í stofunni og alrýminu. En það hefur ekki enn komist í verk þar sem ég þekki engan sem getur borið húsgögnin inn í eitt herbergið á meðan.
En parketið er farið að springa eftir endilöngu af ofþornun, meira að segja yfir þröskuldana.
Ég er svona að hugleiða að leigja mér búslóðaflutningamenn til þess að flytja til húsgögnin fyrir mig.

 

                           Ég er farin að kalka bæði hausnum í og hrygg
                           því húki mest í bælinu og þar eins og skata ligg.
                           Hugsanirnar út og suður hringla í kolli mér.
                           Þó held ég-að mitt nafn sé-Svava og sendi kveðju þér.
                                            

Enn um Tító

Tító er aðeins farinn að taka við sér af sprautunum en hann er samt öðruvísi en hann á að sér að vera. Það er eins og öll gleði sé horfin úr augunum hans. Hann borðar sama og ekkert og þegar ég reyni að leika við hann sýnir hann lítinn áhuga.

Mér fannst í dag eins og ég gæti ekki meir og var eitthvað svo pirruð á öllu. Mig langaði að garga.
Ég skammaðist mín fyrir þennan pirring og fannst eins og ég væri vond manneskja.
En svo reyndi ég að standa með sjálfri mér og sagði við sjálfa mig  'Svava þú ert búin að þola þessi hryllilegu veikindi hans Títós bráðum í níu ár og þú hefur bara staðið þig vel miðað við þessar aðstæður.'  'Það kemur líka sá tími hjá öllum að þeim finnst þeir ekki geta meir.'

Tító er að deyja,  hægt og hægt verða nýrun hans æ verr á sig komin og næst þegar honum hrakar enn meir ætla ég að kalla á dýralækninn heim og biðja hana að svæfa Tító svefninum langa. 
Ég læt hann liggja í kjöltu minni og klappa honum og tala blíðlega við hann. Dýralæknirinn á svo að setjast við hliðina á okkur og strjúka Tító líka og spjalla við  hann áður en hún sprautar hann með kæruleysissprautunni sem hann fær áður en hún gefur honum dauðasprautuna.

Guð minn góður ég verð að vera dugleg og gera þetta svo Tító getið dáið með reisn. þá þarf hann ekki lengur að berjast við ógleðina og uppköstin og hræðsluna við Gosa sem er byrjaður að leggja hann í einelti af því að hann finnur að hann er veikur fyrir. Náttúran er oft svo grimm.

Tító veinar oft af hræðslu þegar Gosi stekkur á eftir honum Áður var Tító kóngurinn sem réði yfir Gosa, en hann var aldrei vondur við hann samt.
Nú er hann Tító minn orðinn eins og lítið barn sem eltir mig vælandi um allt og leitar skjóls hjá mér titrandi á beinunum ef Gosi er í banastuði.
 
Ég veit að þegar Tító er dáinn verð ég í mikilli sorg og mun ekki síst sakna hans þegar ég fer að sofa. Þá mun mig vanta Tító minn upp við brjóstið mitt með aðra framlöppina um hálsinn á mér.
Ég mun sakna malsins hans og ég mun sakna litlu loppunnar hans á kinn minni þegar hann er að endurgjalda blíðuhót mín. 

En mest af öllu mun ég þó sakna þess að geta ekki lengur horft í þessi ótrúlega safírbláu augu og séð ástina sem skín úr þeim né strokið flauelsmjúka feldinn hans sem eins og fílabein að lit roðagulli slegið.
Síðast en ekki síst mun ég sakna huggunarinnar sem hann veitir mér þegar mér líður eitthvað illa,því þá kemur hann alltaf til mín og leggst í fang mér.

 

                                      Huggun

                Þú kemur til mín ósköp hægt og hljótt
                    er húmið dökka sest um sefa minn.
                    Í hjarta mér þá helköld ríkir nótt
                    en heit mín tár sem falla á fölva kinn.
                    Þá lýsa mér þín augu blíð og blá
                    svo björt og hrein þar skín mér ástin þín
                    sem glæðir aftur gleymda von og þrá.
                    Þú göfga litla, hjartans kisan mín.

Tító veikur eftir allt saman.

Ég minntist á það hér um daginn á blogginu að Tító hefði snúið á Dauðann og mig. Ég hefði haldið hann vera veikan en svo hefði ekkert verið að honum.
Þetta var ekki allskostar rétt hjá mér því Tító var orðinn veikur í alvöru daginn eftir.
Ég fór með hann upp á Dýraspítala í morgun og dýralæknirinn sagði að svona balinese kettir yrðu í mesta lagi 9 - 13 ára gamlir en Tító verður einmitt 9 ára í nóvember næstkomandi.
Ég sagði m. a. við  dýralækninn þegar hann var að skoða Tító að mér hefði verið gefinn hann sem kettlingur, af konu sem tók hann og systkini hans að sér þegar átti að farga þeim öllum í einu lagi.
Ég hefði samt aldrei hugsað út í það fyrr en nú að það hefði verið eitthvað undarlegt við það að farga heilu goti af rándýrum kettlingum.
Dýralæknirinn varð hálfskrýtinn á svipinn við þessi orð mín,  en sagði svo undirfurðulega.  'Ætli þetta hafi ekki verið systkingot?' 
Þá rann upp fyrir mér ljós, auðvitað! þarna var hún loksins komin, skýringin á erfðagallanum í nýrunum og endalausu veikindunum hans Títós!
Fyrst fann ég fyrir mikilli reiði í garð konunnar sem gaf mér Tító á sínum tíma og hugsaði með mér að þarna hefði hún gert mér Bjarnargreiða. 
En mér rann fljótlega reiðin þegar ég fór að hugsa málin og nú sé ég ekki eftir neinu.
Ekki því að vaka oft heilu næturnar yfir Tító veikum, öllum áhyggjunum,  né þeim háu fjárhæðum sem ég hef pungað út vegna heilsufars hans.
Tító hefur nefnilega gefið mér svo miklu meira en hann hefur kostað mig. Hann hefur gefið mér skilyrðislausa ást.
Nú er Tító kominn á 6 daga sprautukúr og ég sprauta hann sjálf einu sinni á dag.
Dýralæknirinn sagði að ef hann lagast ekki að þeim tíma liðnum,  yrðum við kannski að fara búa okkur undir það,  'að taka til annarra ráða'. 
Men,  þangað til hugsa ég bara - 'Den tid den sorg.'

  

Tító sneri á Dauðann og mig.

Ég sit hérna og blogga, með Tító í kjöltunni að vanda, Guði sé lof fyrir það, því í dag hélt ég að hann væri að deyja
Hann kastaði svolítið upp í gærkvöldi, svo lítið, að ég tók varla eftir því. En seinnipartinn í dag virtist hann vera orðinn fárveikur og ældi hvað eftir annað út um öll gólf.
Ég var þess fullviss að nú ætti hann skammt eftir ólifað þar sem hann hefur verið nýrnaveikur allt sitt líf, svo ég hringdi í móðursýkiskasti í dýralækninn sem þekkir hann best.
Dýralæknirin sagði að skyldi koma með Tító svo hægt væri að skoða hann og athuga hvað væri að.
Þessi orð hefur hún sagti u.þ.b. tíu þúsund sinnum áður við mig þegar ég hef hringt vegna hans og alltaf hef ég hlýtt henni. 
En fyrst hef ég þurft að elta Tító út um alla íbúð, því hann finnur alltaf á sér þegar fara á til dýralæknis, troðið honum svo grenjandi inn í teppið sitt, borið hann síðan þannig niður tröppurnar svo allir í stigaganginum opna dyrnar til að gá hvað gangi á og svo loks út í bíl sem sonur minn keyrir okkur í beint upp á Dýraspítala.
Tító hefur gengið í gegnum ótal blóðprufur sem sýna sí versnandi ástand á blóðinu hans. Æ meira þvag og eiturefni í því, sem veldur ógleði, þorsta og tannskemmdum enda er búið að draga úr honum fimm tennur. Nú má ekki svæfa hann oftar, því síðast þegar hann svæfður hætti hann að anda.

Kannski finnst einhverjum að ég sé eigingjörn að halda Tító á lífi og ég hef meira að segja spurt dýralækninn að því hvort ég sé það, en hún blæs bara á það. Hún segir að Tító sé ekkert sérlega slæmur til heilsunnar af svona hreinræktuðum ketti að vera. Hann sé ekki einu sinni kominn fast á stera ennþá.
 
En í þetta skipti gat ég ekki fengið af mér að láta Tító ganga einn einu sinni í gegnum óttann við dýralækninn og sprauturnar og öll ógnvekjandi dýrin á spítalanum.
Ég tók hann í fangið, lagðist með hann í sófann og lét höfuð hans hvíla í handarkrika mínum.
Svona sofnaði hann og stundi mikið í svefninum.
 Ég horfði á fallega andlitið hans og bjóst við dauða hans á hverri stundu og tárin læddust niður kinnar mína. En ég huggaði mig við það að hann væri ekki hræddur á dauðastundu sinni, því hann væri hjá mér sem elskaði hann út af lífinu.
Öðru hvoru opnaði hann samt augun til að gá hvort ég væri ekki örugglega þarna enn þá og ég strauk honum þá um höfuðið og sagði honum að ég elskaði hann.
Meira að segja Gosi graðnagli skynjaði hátíðleika þessarrar stundar og kom upp í sófa til okkar og malaði í eyrun á mér og Tító til skiptis.
Svo leið og beið og sífellt virtist draga meira af Tító því hann hrærði hvorki legg né lið lengur og ég var orðinn þess fullviss að nú væri búinn að gefa upp öndina. 
Loks mundaði ég titrandi vísifingur minn, með tárin í augunum, til þess að signa Tító sálugan, en þegar fingurinn snerti enni hans opnaði hann bláu augun sín og geyspaði síðan ógurlega. 
Svo stökk hann léttilega niður úr sófanum en ég fylgdist með honum furðulostin og enn með fingurinn á lofti, þar sem hann stökk upp á eldhúsborðið og fór að leita sér að leikfangi í einum opnum efri skáp.
 Síðan hefur hann ekki stoppað það sem eftir var dagsins, fyrr en nú þegar hann lagðist í kjöltu mína við tölvuna.
En ég ætla að reyna að  láta mér þetta að kenningu verða og hætta þessarri móðursýk og fara að trúa því sem sagt er, að kettir hafi virkilega níu líf.

Af hverju í fjáranum fæddist ég ekki á undan Pollock?

Ég hélt þegar ég var 14 ára að ég hefði fundið upp þá aðferð að hella málingunni á myndflötinn í stað þess að bera hana á með penslum.
En svona er lífið. Pollock var á undan.
(þó ég hefði á þessum tíma ekki hugmynd um að hann hefði verið til,  hvað þá að hann væri dauður.)
Þess vegna er ég ekki heimsfrægur listmálari sem getur selt myndirnar sínar fyrir milljarða, heldur aðeins fátæk myndlistarkona á Íslandi.
En teiknikennarinn minn var allavega hrifinn af fyrstu 'Pollock' myndinni minni. Hann hélt henni hátt á lofti, skoðaði hana í krók og kring og sagði svo andagtugur að 'þetta væri sannkalllað listaverk'
Myndin fór meira að segja á skólasýninguna um vorið.
Ég var rosalega montin af verkinu og fór aldrei langt frá því við opnunina. Ég hlakkaði svo til að heyra alla dást að þessarri dýrindis mynd minni.
En ég varð fyrir miklum vonbrigðum ALLIR sem létu svo lítið að berja listaverkið augum,  hristu annað hvort hausinn eða hlógu hæðnislega.
Ég var orðin ansi lítil í mér út af þessum óvæntu viðbrögðum svo þegar strák kvikindi nokkurt spurði mig  hreint út, hvort ég hefði málað þetta klessuverk, var mér allri lokið og lúskraðist heim háskælandi. 
Svona er að vera vitlaus manneskja á kolvitlausum stað. 

Frekari efasemdir um umdeild Pollock-verk

Réttindalaus, beltislaus og númeralaus.....

Þetta hefur greinilega verið vitlaus maður.

Réttindalaus og beltislaus á númerslausum bíl

Ísklumpur fyrirboði þess sem koma skal

Var þetta ekki bara ísmoli úr vínbolla einhvers guðanna? Líkast til eru þeir í svall og sorgarveislu vegna komandi Ragnaraka?  Því hér hleypur Andskotinn um meðal manna, eldrauður með horn og hala og æsir þá upp til voðaverka. 
Enda geisa hér stríð um veröld alla, flóðbylgjur hrifsa burt hundruð þúsunda manna, jörð skelfur, lofthiti hækkar uns hann verður eins og í Helvíti og allskonar ólifnaður viðgengst.

 

Ísklumpur af himnum

Tvískinningur

Guð minn góður, varð mér að orði þegar ég las þessa frétt.
 Ég skil ekki af hverju fuglgreyið fékk ekki að fara í friði þegar hún hætti að anda.
Nú á endilega að halda í henni lífinu allt fyrir duttlunga mannskepnunnar.
Ég er eiginlega bálreið út í þessa asna sem pína dýrið til að lifa til þess eins að friða eigin samvisku. Ætli það endi ekki með því að öndin sem átti að verða sunnudagasteik fær á endanum hátíðlega útför þar sem allir viðstaddir verða með vota hvarma. 

Lífseigri önd bjargað úr nýrri hættu

STórMáL (Stjórnmál)

Aðalmálið er
að hafa eitthvað
til málanna
að leggja

og það er mitt
hjartans mál
að ekki verði
mikið mál
að leysa vandamál
varðandi málefni
og stefnumál
flokksins

eða máls málanna

- sem er bundið mál

því tók ég til máls
um mál málanna
meðal málsmetandi
manna

gerður var góður rómur
að máli mínu
enda er ég rómuð fyrir
að vera vel máli farin
og hafa sannfærandi
málróm

kvisast hefur út orðrómur
um það
að málið sé í höfn

enda er það málið

er það mál manna
að ég hafi alfarið
tekið málin í mínar hendur

og þar með leyst málið

- sem er mjög gott mál