Hún dáist að umbúðunum en hirðir ekki um innihaldið

Þetta er nú meiri yfirborðsmennskan Jennifer Lopes dáist mjög að stíl og tískuskyni Viktoríu Beckham en minnist ekki einu orði á útlit hennar að öðru leyti. 

 Hvað þá það sem undir býr eða sálartetrið eins og mannkosti eða hvort hún hafi eitthvert vit inni í sínum 'hárlengda-kolli', en slíkt skiptir víst minnstu máli hvort eð er hjá 'stjörnunum.' í Hollywood.
þessi orð Jennifer´s  segja annars allt sem segja þarf um útlitsdýrkunina sem tröllríður ekki bara Hollywood heldur einnig öllum heiminum.  

Mér finnst það svo sem fínt að líta sæmilega út og vera þokkalega til fara. En að það teldist mér helst til tekna að vera einhver glansfígúra myndi mér finnast vera þungur áfellisdómur.
Ég vil vera metin fyrir hvers konar persónu ég hef að geyma en ekki fyrir ytri umbúðir.
Það verður enginn ánægður við morgunverðar borðið þegar hann kemst að því að eggið hans er bara skurnin tóm.  

JLo bætist í hóp aðdáenda Beckham-hjónanna

Þetta er ekkert nýmæli myndi Hrói Höttur segja

Ég veit ekki betur en að Hrói Höttur og allt hans lið hafi verið í sokkabuxum, að vísu voru þær grænar. En hver veit nema við eigum eftir að sjá karlana spranga um göturnar í lauf-grænum sokkabuxum. Ég er viss um að það verður næsta  'trendið.' Og þá er bara eftir að koma fjaðrahöttum í tísku líka og við munum sjá Hróana út um allar trissur. Vonandi samt ekki rænandi og ruplandi.

Sokkabuxur fyrir karlmenn

'Römm er sú taug'

Ég horfði á kvikmynd Páls Steingrímssonar og Magnusar Magnussonar í kvöld en þar var fjallað um ginklofann, sjúkdóminn hræðilega sem herjaði á eyjarnar St.Kilda og Vestmannaeyjar á 19. öld.
Það var skrýtið að sjá hve landslagið á þessum eyjum var keimlíkt og eins lifnaðarhættirnir og fólkið sjálft.
Margar voru minningarnar úr Eyjum, en þar er ég borin og barnfædd, sem rifjuðuðust upp fyrir mér þegar ég horfði á þessa einstöku kvikmynd.
Mér finnst til dæmis alltaf hafa verið sól og sumar í Vestmannaeyjum.
En stundum voru veður þó fljót að skipast í lofti.
Eins og einn heitan júlídag þegar við frændsystkinin vorum að leika okkur á Vallargötunni, léttklædd í blíðunni, þá vissum við ekki fyrri til en á okkur skall haglél á stærð við byssukúlur.

Svona eru Eyjarnar mínar stundum óútreiknanlegar en þó eru þær fyrst og fremst svo ótrúlega vinalegar og ægifagrar.

Ég ætla ekki að telja upp fleiri minningar úr Eyjum hér, til þess myndi mér ekki endast kvöldið og engin heldur nenna að lesa um þær.

En ég læt þetta ljóð um að tjá tilfinningar mínar, úr fjarlægð, til Æfintýraeyjunnar minnar.

Heimaey

Bárunnar blúndukögur
skrýðir dimmbláa
klettaströnd
þar sem svarthvítir
bjargfuglar sveima
við hljómþýðan
söngleik vindanna.

Í þverhníptu bergi óma
ótal vonglaðar raddir
vorsins sígrænu drauma.

Hugur minn horfir og saknar
er ung ég undi og unni
-í faðmi þér
fagra eldborna eyja.

Ég tók ljósmynd af Kristi

Ég horfði á myndina Stigmata í sjónvarpinu í gærkvöldi. Áhrifamikil mynd þar sem meginuppistaðan er boðskapur Tómasarguðspjalls sem fannst árið 1945.
En eins og flestir vita er talið að þetta guðspjall sem skrifað er á aramísku innihaldi milliliðalaust orð Jesú Krists sjálfs, þar sem hann lýsir því yfir að Guðsríki finnist ekki í höllum gerðum úr viði eða steini (kirkjum) t.d. heldur sé það innra með hverjum manni og allt um kring eins og inni í klofnum trjábútum og undir steinum og að þar finnum við einnig Hann.
En þessu hef ég einmitt alltaf hneigst til að trúa eins og meðal annara skáldið Steingrímur Thorsteinsson, sem  orti.

Trúðu á tvennt í heimi
tign sem hæsta ber.
Guð í alheimsgeimi.
Guð í sjálfum þér. 

Ég finn ekkert sérstaklega fyrir Guði í kirkjum. Mér finnst messurnar alltof stífar og mærðarlegar.
Jesús var örugglega aldrei mærðarlegur og stífur.
Hann hlýtur að hafa verið fullur af frumkvæði, gleði og ást því hann sjálfur var jú holdgerfingur ástar Guðs.  
Það er svo lítil gleði sem hljómar í kirkjunum. Bara þessi mónótóna svæfandi sálmasöngur og framandleg tónun.
Má ég þá heldur biðja um fjöruga Gospeltónlist helst sungna af blökkumönnum sem hún er jú runnin frá.
Ég finn Guð úti í náttúrunni, sem hann skapaði og meðal sakleysingja eins og barna og dýra einnig þegar ég horfi á stjörnurnar og norðurljósin, sólarupprás eða sólarlag þá sé ég Hann. Þess vegna segi ég að þessi ljósmynd mín af sólarlagi sé mynd af Jesú Kristi sjálfum.

Tító sneri á Dauðann og mig.

Ég sit hérna og blogga, með Tító í kjöltunni að vanda, Guði sé lof fyrir það, því í dag hélt ég að hann væri að deyja
Hann kastaði svolítið upp í gærkvöldi, svo lítið, að ég tók varla eftir því. En seinnipartinn í dag virtist hann vera orðinn fárveikur og ældi hvað eftir annað út um öll gólf.
Ég var þess fullviss að nú ætti hann skammt eftir ólifað þar sem hann hefur verið nýrnaveikur allt sitt líf, svo ég hringdi í móðursýkiskasti í dýralækninn sem þekkir hann best.
Dýralæknirin sagði að skyldi koma með Tító svo hægt væri að skoða hann og athuga hvað væri að.
Þessi orð hefur hún sagti u.þ.b. tíu þúsund sinnum áður við mig þegar ég hef hringt vegna hans og alltaf hef ég hlýtt henni. 
En fyrst hef ég þurft að elta Tító út um alla íbúð, því hann finnur alltaf á sér þegar fara á til dýralæknis, troðið honum svo grenjandi inn í teppið sitt, borið hann síðan þannig niður tröppurnar svo allir í stigaganginum opna dyrnar til að gá hvað gangi á og svo loks út í bíl sem sonur minn keyrir okkur í beint upp á Dýraspítala.
Tító hefur gengið í gegnum ótal blóðprufur sem sýna sí versnandi ástand á blóðinu hans. Æ meira þvag og eiturefni í því, sem veldur ógleði, þorsta og tannskemmdum enda er búið að draga úr honum fimm tennur. Nú má ekki svæfa hann oftar, því síðast þegar hann svæfður hætti hann að anda.

Kannski finnst einhverjum að ég sé eigingjörn að halda Tító á lífi og ég hef meira að segja spurt dýralækninn að því hvort ég sé það, en hún blæs bara á það. Hún segir að Tító sé ekkert sérlega slæmur til heilsunnar af svona hreinræktuðum ketti að vera. Hann sé ekki einu sinni kominn fast á stera ennþá.
 
En í þetta skipti gat ég ekki fengið af mér að láta Tító ganga einn einu sinni í gegnum óttann við dýralækninn og sprauturnar og öll ógnvekjandi dýrin á spítalanum.
Ég tók hann í fangið, lagðist með hann í sófann og lét höfuð hans hvíla í handarkrika mínum.
Svona sofnaði hann og stundi mikið í svefninum.
 Ég horfði á fallega andlitið hans og bjóst við dauða hans á hverri stundu og tárin læddust niður kinnar mína. En ég huggaði mig við það að hann væri ekki hræddur á dauðastundu sinni, því hann væri hjá mér sem elskaði hann út af lífinu.
Öðru hvoru opnaði hann samt augun til að gá hvort ég væri ekki örugglega þarna enn þá og ég strauk honum þá um höfuðið og sagði honum að ég elskaði hann.
Meira að segja Gosi graðnagli skynjaði hátíðleika þessarrar stundar og kom upp í sófa til okkar og malaði í eyrun á mér og Tító til skiptis.
Svo leið og beið og sífellt virtist draga meira af Tító því hann hrærði hvorki legg né lið lengur og ég var orðinn þess fullviss að nú væri búinn að gefa upp öndina. 
Loks mundaði ég titrandi vísifingur minn, með tárin í augunum, til þess að signa Tító sálugan, en þegar fingurinn snerti enni hans opnaði hann bláu augun sín og geyspaði síðan ógurlega. 
Svo stökk hann léttilega niður úr sófanum en ég fylgdist með honum furðulostin og enn með fingurinn á lofti, þar sem hann stökk upp á eldhúsborðið og fór að leita sér að leikfangi í einum opnum efri skáp.
 Síðan hefur hann ekki stoppað það sem eftir var dagsins, fyrr en nú þegar hann lagðist í kjöltu mína við tölvuna.
En ég ætla að reyna að  láta mér þetta að kenningu verða og hætta þessarri móðursýk og fara að trúa því sem sagt er, að kettir hafi virkilega níu líf.

Af hverju í fjáranum fæddist ég ekki á undan Pollock?

Ég hélt þegar ég var 14 ára að ég hefði fundið upp þá aðferð að hella málingunni á myndflötinn í stað þess að bera hana á með penslum.
En svona er lífið. Pollock var á undan.
(þó ég hefði á þessum tíma ekki hugmynd um að hann hefði verið til,  hvað þá að hann væri dauður.)
Þess vegna er ég ekki heimsfrægur listmálari sem getur selt myndirnar sínar fyrir milljarða, heldur aðeins fátæk myndlistarkona á Íslandi.
En teiknikennarinn minn var allavega hrifinn af fyrstu 'Pollock' myndinni minni. Hann hélt henni hátt á lofti, skoðaði hana í krók og kring og sagði svo andagtugur að 'þetta væri sannkalllað listaverk'
Myndin fór meira að segja á skólasýninguna um vorið.
Ég var rosalega montin af verkinu og fór aldrei langt frá því við opnunina. Ég hlakkaði svo til að heyra alla dást að þessarri dýrindis mynd minni.
En ég varð fyrir miklum vonbrigðum ALLIR sem létu svo lítið að berja listaverkið augum,  hristu annað hvort hausinn eða hlógu hæðnislega.
Ég var orðin ansi lítil í mér út af þessum óvæntu viðbrögðum svo þegar strák kvikindi nokkurt spurði mig  hreint út, hvort ég hefði málað þetta klessuverk, var mér allri lokið og lúskraðist heim háskælandi. 
Svona er að vera vitlaus manneskja á kolvitlausum stað. 

Frekari efasemdir um umdeild Pollock-verk

Réttindalaus, beltislaus og númeralaus.....

Þetta hefur greinilega verið vitlaus maður.

Réttindalaus og beltislaus á númerslausum bíl

Ísklumpur fyrirboði þess sem koma skal

Var þetta ekki bara ísmoli úr vínbolla einhvers guðanna? Líkast til eru þeir í svall og sorgarveislu vegna komandi Ragnaraka?  Því hér hleypur Andskotinn um meðal manna, eldrauður með horn og hala og æsir þá upp til voðaverka. 
Enda geisa hér stríð um veröld alla, flóðbylgjur hrifsa burt hundruð þúsunda manna, jörð skelfur, lofthiti hækkar uns hann verður eins og í Helvíti og allskonar ólifnaður viðgengst.

 

Ísklumpur af himnum

Tvískinningur

Guð minn góður, varð mér að orði þegar ég las þessa frétt.
 Ég skil ekki af hverju fuglgreyið fékk ekki að fara í friði þegar hún hætti að anda.
Nú á endilega að halda í henni lífinu allt fyrir duttlunga mannskepnunnar.
Ég er eiginlega bálreið út í þessa asna sem pína dýrið til að lifa til þess eins að friða eigin samvisku. Ætli það endi ekki með því að öndin sem átti að verða sunnudagasteik fær á endanum hátíðlega útför þar sem allir viðstaddir verða með vota hvarma. 

Lífseigri önd bjargað úr nýrri hættu

STórMáL (Stjórnmál)

Aðalmálið er
að hafa eitthvað
til málanna
að leggja

og það er mitt
hjartans mál
að ekki verði
mikið mál
að leysa vandamál
varðandi málefni
og stefnumál
flokksins

eða máls málanna

- sem er bundið mál

því tók ég til máls
um mál málanna
meðal málsmetandi
manna

gerður var góður rómur
að máli mínu
enda er ég rómuð fyrir
að vera vel máli farin
og hafa sannfærandi
málróm

kvisast hefur út orðrómur
um það
að málið sé í höfn

enda er það málið

er það mál manna
að ég hafi alfarið
tekið málin í mínar hendur

og þar með leyst málið

- sem er mjög gott mál