Sam-Fara-Skermur

Ekki get ég varist því að í hvert sinn sem ég geri mér ferð í Kolaportið til þess að kaupa mér harðfisk og lyktin leggur á móti mér svo yndislega stæk að mér detti ekki gamall elskhugi minn í hug.
Reyndar var hann sá síðasti í röðinni af langtíma bólfélögum mínum og þó nokkur ár liðin frá því við slitum okkar samvistum.
En harðfisksins vegna er ekki svo auðvelt að afmá minninguna um eldheita ástarfundi í vistarverum þessa fyrrverandi kærasta míns. En hann bjó um þessar mundir í einu herbergi með aðgangi að baði í kjallaranum hjá ömmu sinni í hrörlegu húsi í miðborg Reykjavíkur
Það var smá aldursmunur á okkur honum í vil en ekki fann ég fyrir því, nema þá í bólinu, en þar eyddum við megninu af tíma okkar í þessum niðurgrafna en þó funheita kjallara.
Kjallari þessi var sannkallað ástarhreiður því við pældum ekki í neinum óþarfa eins og að ganga þokkalega um eða vaska upp  enda óhægt um vik því sökum þrengsla neyddist ástmögur minn til þess að nýta herbergi sitt jafnframt sem geymslu og forðabúr.
Það var einna helst skortur á birtu sem hrjáði okkur því skerminn vantaði á eina lampann í herberginu og þar sem glóandi perann skar í augun, kusum við að kveikja aldrei ljósið.
Það krafðist því oft hinnar ýtrustu lipurðar að skakskjóta sér upp í rúm, sér til yndisauka því allt um kring, var staflað hinum ýmsu nauðsynjavörum sem menn þurfa á að halda sér til lífsviðurværis.
Má þar til dæmis nefna fiskibollur í dósum sem við átum kaldar beint upp úr dósinni, kartöflustrimla einnig í dósum og ýmislegt annað matarkyns sem ekki þurfti eldunnar við.
Það var aðeins í hádeginu á sunnudögum sem svo mikið var við haft að prímusinn var dreginn fram undan rúminu og soðin ilmandi kjötsúpa sem okkur þótti hin mesti hátíðamatur.
Staflar af hreinlætisvörum stóðu svo hér og þar um herbergið og entust þær birgðir öll þau ár sem við héngum saman að undanskildum skeinipappírnum sem endurnýjaður var reglulega eins og lög gera ráð fyrir. En silfurskotturnar á baðgólfinu setti ég dálítið fyrir mig til þess að byrja með, þó lærðist mér fljótlega að óþarfi væri að óttast  þau kvikindi  því þær hurfu undantekningarlaust eins og unglingar sem eiga að fara út með ruslið um leið og ljósið var kveikt.
En hvar kemur þá harðfiskurinn inn í myndina? Jú, unnusti minn elskaði harðfisk næstum því jafn heitt og mig sjálfa og þess vegna þótti mér hann líka einstaklega góður. Best þótti okkur að spæna hann í okkur í bælinu, þegar við lágum þar örmagna eftir unað og erfiði ástarleikjanna og nenntum ómögulega á lappir.
Roðinu hentum við svo undir rúm en þar harðnaði það og gegnum þurrkaðist í hitanum frá rúmstæðinu uns frá því  lagði með tíð og tíma hina yndælustu angan um allt herbergið.

Langt er síðan sá ég hann..... En heyrt hef ég að þessi fyrrverandi ástarpungur minn sem var sannkallaður listamaður á fleiri sviðum en bólfiminn einni saman, búi ekki lengur í kjallaraholunni, - - hann hafi grætt offjár á einkaleyfi á forláta lampaskermi úr fiskroði.

Athugasemdir

[Bergur Thorberg, 12.1.2009 kl. 19:27]

Ha ha ha ha......

[www.zordis.com, 14.1.2009 kl. 12:56]

Þú ert yndi og hann líka! Fékk hann virkilega einkaleyfi á hreisturskermana?

[Ragnhildur Jónsdóttir, 14.1.2009 kl. 14:41]

Hahahha rómantískt! haha

[Svava frá Strandbergi , 14.1.2009 kl. 15:17]

Zordís, þetta er svona mest allt rétt og satt í grunninn, en endirinn er algjör skáldskapur.  Annars ert þú líka algjört yndi Zordís mín.

Kaffi og Ragnhildur, takk fyrir kommentin ykkar.