Náði kettlingnum undan bústaðnum með gúllasdós

Þegar ég las þessa frétt skaut upp gamalli minningu í huga mér. Þegar ég var 12 ára dvaldi ég með foreldrum mínum og systkinum í sumarbústað við Hreðavatn eitt sumar.  Dag einn kom faðir okkar heim í bústað,  með kettling sem hann hafði tekið hálfvilltan frá móður sinni í vöruskemmu í Borgarnesi.

Þetta var ósköp sætur kettlingur, svartur og hvítur en frekar mannfælinn og þegar við fórum með hann út til þess að leika við hann, slapp hann frá okkur og stökk beint strik, undir sumarbústaðinn.
Við  krakkarnir vorum óhuggandi og margreyndum að lokka hann til okkar, en ekkert gekk allan daginn.
Kisi litli sat sem fastast undir bústaðnum.  Við vorum orðin viss um, að næðist hann ekki myndi hann leggjast út í hrauninu í kringum Hreðavatn og verða að villiketti. 

En þar sem við vorum þrautgóð á raunastund datt okkur í hug að lokka kattarómyndina til okkar með mat. Kettlingurinn hlyti að vera orðinn svangur eftir að vera búinn að dúsa heilan dag undir húsinu.
Ég fékk  dós með  lyktsterku  gúllasi  hjá  mömmu og lagðist síðan niður í grasið við opið undir bústaðinn og kallaði á kettlinginn. Ég sá að hann var þarna ennþá því  ég sá ég glitta í augun á honum, svo ég skreið aðeins inn undir bústaðinn. Þó hryllti mig við því að skríða þarna í moldinni þar sem örugglega væri allt fullt af pöddum og köngulóm og  kannski rottum líka?

En ég lét mig hafa það,  því að  ég varð að ná kettlingnum. Kisi litli hörfaði eftir því sem ég kom nær, en ég var nú komin inn undir miðjan bústaðinn og þar var aðeins meira rými. Tók ég þá til bragðs að henda gúllasdósinni í átt að kettlingnum sem stóðst ekki mátið og byrjaði að háma í sig matinn.

En þá voru örlög hans líka ráðinn,  því einhvern veginn lyfti ég mér upp á hnén og spyrnti við fótum og bókstaflega henti mér í loftinu á kettlinginn, eins og rándýr sem stekkur á bráð. Ég miðaði höndunum á hálsinn á honum og náði góðu taki og negldi hann fastann við jörðina.Höggið var svo mikið,  að litli líkaminn  lyftist frá jörðu þar sem ég keyrði hausinn á honum niður í moldina. 

Ég var heppin að kettlingurinn meiddist ekki neitt enda ætlaði ég mér það aldrei, ætlaði aðeins að ná þessum litla,  hálfvillta þrjóskubolta.

 

Ég bar svo kettlinginn inn í bústaðinn og klappaði honum og strauk í bak og fyrir. Kisi litli virtist gera sér grein fyrir því að leikurinn væri tapaður því hann lá kyrr eins og lítið ljós í höndum mér.

Fjölskyldan, sérstaklega systkini mín voru ósköp fegin að fá kettlinginn óhultan til baka, því ekki hefði verið gæfulegt að missa hann frá sér.

Kettlingurinn lauk við að éta upp úr gúllasdósinni þegar inn var komið.  Ég held að það hafi runnið upp fyrir honum, að  líklega væri betra fyrir hann að búa hjá þessum ókunnugu mannverum,  sem gáfu honum að éta og leyfðu honum að kúra á ullarteppi inni í hlýjunni, heldur en að húka í kuldanum undir  híbýlum þeirra. 

En eftir þessa óskemmtilegu reynslu var kisi litli ætíð bundinn með snæri við staur, þegar hann fór út að viðra sig, fyrir utan bústaðinn,  eins og væri  hann hundur. 

Meintur innbrotsþjófur reyndist kattaeigandi

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 17.5.2008 kl. 20:09]

Litla skottið, honum hefur örugglega liðið vel hjá þér.    

[Marta B Helgadóttir, 17.5.2008 kl. 23:07]

Skemmtileg mynd.