Enn um Tító

Tító er aðeins farinn að taka við sér af sprautunum en hann er samt öðruvísi en hann á að sér að vera. Það er eins og öll gleði sé horfin úr augunum hans. Hann borðar sama og ekkert og þegar ég reyni að leika við hann sýnir hann lítinn áhuga.

Mér fannst í dag eins og ég gæti ekki meir og var eitthvað svo pirruð á öllu. Mig langaði að garga.
Ég skammaðist mín fyrir þennan pirring og fannst eins og ég væri vond manneskja.
En svo reyndi ég að standa með sjálfri mér og sagði við sjálfa mig  'Svava þú ert búin að þola þessi hryllilegu veikindi hans Títós bráðum í níu ár og þú hefur bara staðið þig vel miðað við þessar aðstæður.'  'Það kemur líka sá tími hjá öllum að þeim finnst þeir ekki geta meir.'

Tító er að deyja,  hægt og hægt verða nýrun hans æ verr á sig komin og næst þegar honum hrakar enn meir ætla ég að kalla á dýralækninn heim og biðja hana að svæfa Tító svefninum langa. 
Ég læt hann liggja í kjöltu minni og klappa honum og tala blíðlega við hann. Dýralæknirinn á svo að setjast við hliðina á okkur og strjúka Tító líka og spjalla við  hann áður en hún sprautar hann með kæruleysissprautunni sem hann fær áður en hún gefur honum dauðasprautuna.

Guð minn góður ég verð að vera dugleg og gera þetta svo Tító getið dáið með reisn. þá þarf hann ekki lengur að berjast við ógleðina og uppköstin og hræðsluna við Gosa sem er byrjaður að leggja hann í einelti af því að hann finnur að hann er veikur fyrir. Náttúran er oft svo grimm.

Tító veinar oft af hræðslu þegar Gosi stekkur á eftir honum Áður var Tító kóngurinn sem réði yfir Gosa, en hann var aldrei vondur við hann samt.
Nú er hann Tító minn orðinn eins og lítið barn sem eltir mig vælandi um allt og leitar skjóls hjá mér titrandi á beinunum ef Gosi er í banastuði.
 
Ég veit að þegar Tító er dáinn verð ég í mikilli sorg og mun ekki síst sakna hans þegar ég fer að sofa. Þá mun mig vanta Tító minn upp við brjóstið mitt með aðra framlöppina um hálsinn á mér.
Ég mun sakna malsins hans og ég mun sakna litlu loppunnar hans á kinn minni þegar hann er að endurgjalda blíðuhót mín. 

En mest af öllu mun ég þó sakna þess að geta ekki lengur horft í þessi ótrúlega safírbláu augu og séð ástina sem skín úr þeim né strokið flauelsmjúka feldinn hans sem eins og fílabein að lit roðagulli slegið.
Síðast en ekki síst mun ég sakna huggunarinnar sem hann veitir mér þegar mér líður eitthvað illa,því þá kemur hann alltaf til mín og leggst í fang mér.

 

                                      Huggun

                Þú kemur til mín ósköp hægt og hljótt
                    er húmið dökka sest um sefa minn.
                    Í hjarta mér þá helköld ríkir nótt
                    en heit mín tár sem falla á fölva kinn.
                    Þá lýsa mér þín augu blíð og blá
                    svo björt og hrein þar skín mér ástin þín
                    sem glæðir aftur gleymda von og þrá.
                    Þú göfga litla, hjartans kisan mín.

Athugasemdir

[Svava frá Strandbergi , 7.2.2007 kl. 23:44]

Þakka þér fyrir Guðmundur minn.