'Römm er sú taug'

Ég horfði á kvikmynd Páls Steingrímssonar og Magnusar Magnussonar í kvöld en þar var fjallað um ginklofann, sjúkdóminn hræðilega sem herjaði á eyjarnar St.Kilda og Vestmannaeyjar á 19. öld.
Það var skrýtið að sjá hve landslagið á þessum eyjum var keimlíkt og eins lifnaðarhættirnir og fólkið sjálft.
Margar voru minningarnar úr Eyjum, en þar er ég borin og barnfædd, sem rifjuðuðust upp fyrir mér þegar ég horfði á þessa einstöku kvikmynd.
Mér finnst til dæmis alltaf hafa verið sól og sumar í Vestmannaeyjum.
En stundum voru veður þó fljót að skipast í lofti.
Eins og einn heitan júlídag þegar við frændsystkinin vorum að leika okkur á Vallargötunni, léttklædd í blíðunni, þá vissum við ekki fyrri til en á okkur skall haglél á stærð við byssukúlur.

Svona eru Eyjarnar mínar stundum óútreiknanlegar en þó eru þær fyrst og fremst svo ótrúlega vinalegar og ægifagrar.

Ég ætla ekki að telja upp fleiri minningar úr Eyjum hér, til þess myndi mér ekki endast kvöldið og engin heldur nenna að lesa um þær.

En ég læt þetta ljóð um að tjá tilfinningar mínar, úr fjarlægð, til Æfintýraeyjunnar minnar.

Heimaey

Bárunnar blúndukögur
skrýðir dimmbláa
klettaströnd
þar sem svarthvítir
bjargfuglar sveima
við hljómþýðan
söngleik vindanna.

Í þverhníptu bergi óma
ótal vonglaðar raddir
vorsins sígrænu drauma.

Hugur minn horfir og saknar
er ung ég undi og unni
-í faðmi þér
fagra eldborna eyja.

Athugasemdir

[Svava frá Strandbergi , 5.2.2007 kl. 21:40]

Þú verður endilega að drífa þig þig Eyja einhvern tímann Arna Hildur. þú munt ekki sjá eftir því.

Kveðja

 Guðný Svava. 

[Svava frá Strandbergi , 5.2.2007 kl. 21:49]

Já Hásteinsvegur er til í Eyjum en við þann veg átti ég einmitt heima sem lítið barn. Kannski hefurðu verið að moka uppi á þaki á húsinu sem ég átti heima  í.  Það er langstærsta og hæsta húsið við götuna. Það var oft kallað Stóra húsið hér áður fyrr.