Ég tók ljósmynd af Kristi

Ég horfði á myndina Stigmata í sjónvarpinu í gærkvöldi. Áhrifamikil mynd þar sem meginuppistaðan er boðskapur Tómasarguðspjalls sem fannst árið 1945.
En eins og flestir vita er talið að þetta guðspjall sem skrifað er á aramísku innihaldi milliliðalaust orð Jesú Krists sjálfs, þar sem hann lýsir því yfir að Guðsríki finnist ekki í höllum gerðum úr viði eða steini (kirkjum) t.d. heldur sé það innra með hverjum manni og allt um kring eins og inni í klofnum trjábútum og undir steinum og að þar finnum við einnig Hann.
En þessu hef ég einmitt alltaf hneigst til að trúa eins og meðal annara skáldið Steingrímur Thorsteinsson, sem  orti.

Trúðu á tvennt í heimi
tign sem hæsta ber.
Guð í alheimsgeimi.
Guð í sjálfum þér. 

Ég finn ekkert sérstaklega fyrir Guði í kirkjum. Mér finnst messurnar alltof stífar og mærðarlegar.
Jesús var örugglega aldrei mærðarlegur og stífur.
Hann hlýtur að hafa verið fullur af frumkvæði, gleði og ást því hann sjálfur var jú holdgerfingur ástar Guðs.  
Það er svo lítil gleði sem hljómar í kirkjunum. Bara þessi mónótóna svæfandi sálmasöngur og framandleg tónun.
Má ég þá heldur biðja um fjöruga Gospeltónlist helst sungna af blökkumönnum sem hún er jú runnin frá.
Ég finn Guð úti í náttúrunni, sem hann skapaði og meðal sakleysingja eins og barna og dýra einnig þegar ég horfi á stjörnurnar og norðurljósin, sólarupprás eða sólarlag þá sé ég Hann. Þess vegna segi ég að þessi ljósmynd mín af sólarlagi sé mynd af Jesú Kristi sjálfum.

Tító sneri á Dauðann og mig.

Ég sit hérna og blogga, með Tító í kjöltunni að vanda, Guði sé lof fyrir það, því í dag hélt ég að hann væri að deyja
Hann kastaði svolítið upp í gærkvöldi, svo lítið, að ég tók varla eftir því. En seinnipartinn í dag virtist hann vera orðinn fárveikur og ældi hvað eftir annað út um öll gólf.
Ég var þess fullviss að nú ætti hann skammt eftir ólifað þar sem hann hefur verið nýrnaveikur allt sitt líf, svo ég hringdi í móðursýkiskasti í dýralækninn sem þekkir hann best.
Dýralæknirin sagði að skyldi koma með Tító svo hægt væri að skoða hann og athuga hvað væri að.
Þessi orð hefur hún sagti u.þ.b. tíu þúsund sinnum áður við mig þegar ég hef hringt vegna hans og alltaf hef ég hlýtt henni. 
En fyrst hef ég þurft að elta Tító út um alla íbúð, því hann finnur alltaf á sér þegar fara á til dýralæknis, troðið honum svo grenjandi inn í teppið sitt, borið hann síðan þannig niður tröppurnar svo allir í stigaganginum opna dyrnar til að gá hvað gangi á og svo loks út í bíl sem sonur minn keyrir okkur í beint upp á Dýraspítala.
Tító hefur gengið í gegnum ótal blóðprufur sem sýna sí versnandi ástand á blóðinu hans. Æ meira þvag og eiturefni í því, sem veldur ógleði, þorsta og tannskemmdum enda er búið að draga úr honum fimm tennur. Nú má ekki svæfa hann oftar, því síðast þegar hann svæfður hætti hann að anda.

Kannski finnst einhverjum að ég sé eigingjörn að halda Tító á lífi og ég hef meira að segja spurt dýralækninn að því hvort ég sé það, en hún blæs bara á það. Hún segir að Tító sé ekkert sérlega slæmur til heilsunnar af svona hreinræktuðum ketti að vera. Hann sé ekki einu sinni kominn fast á stera ennþá.
 
En í þetta skipti gat ég ekki fengið af mér að láta Tító ganga einn einu sinni í gegnum óttann við dýralækninn og sprauturnar og öll ógnvekjandi dýrin á spítalanum.
Ég tók hann í fangið, lagðist með hann í sófann og lét höfuð hans hvíla í handarkrika mínum.
Svona sofnaði hann og stundi mikið í svefninum.
 Ég horfði á fallega andlitið hans og bjóst við dauða hans á hverri stundu og tárin læddust niður kinnar mína. En ég huggaði mig við það að hann væri ekki hræddur á dauðastundu sinni, því hann væri hjá mér sem elskaði hann út af lífinu.
Öðru hvoru opnaði hann samt augun til að gá hvort ég væri ekki örugglega þarna enn þá og ég strauk honum þá um höfuðið og sagði honum að ég elskaði hann.
Meira að segja Gosi graðnagli skynjaði hátíðleika þessarrar stundar og kom upp í sófa til okkar og malaði í eyrun á mér og Tító til skiptis.
Svo leið og beið og sífellt virtist draga meira af Tító því hann hrærði hvorki legg né lið lengur og ég var orðinn þess fullviss að nú væri búinn að gefa upp öndina. 
Loks mundaði ég titrandi vísifingur minn, með tárin í augunum, til þess að signa Tító sálugan, en þegar fingurinn snerti enni hans opnaði hann bláu augun sín og geyspaði síðan ógurlega. 
Svo stökk hann léttilega niður úr sófanum en ég fylgdist með honum furðulostin og enn með fingurinn á lofti, þar sem hann stökk upp á eldhúsborðið og fór að leita sér að leikfangi í einum opnum efri skáp.
 Síðan hefur hann ekki stoppað það sem eftir var dagsins, fyrr en nú þegar hann lagðist í kjöltu mína við tölvuna.
En ég ætla að reyna að  láta mér þetta að kenningu verða og hætta þessarri móðursýk og fara að trúa því sem sagt er, að kettir hafi virkilega níu líf.

Af hverju í fjáranum fæddist ég ekki á undan Pollock?

Ég hélt þegar ég var 14 ára að ég hefði fundið upp þá aðferð að hella málingunni á myndflötinn í stað þess að bera hana á með penslum.
En svona er lífið. Pollock var á undan.
(þó ég hefði á þessum tíma ekki hugmynd um að hann hefði verið til,  hvað þá að hann væri dauður.)
Þess vegna er ég ekki heimsfrægur listmálari sem getur selt myndirnar sínar fyrir milljarða, heldur aðeins fátæk myndlistarkona á Íslandi.
En teiknikennarinn minn var allavega hrifinn af fyrstu 'Pollock' myndinni minni. Hann hélt henni hátt á lofti, skoðaði hana í krók og kring og sagði svo andagtugur að 'þetta væri sannkalllað listaverk'
Myndin fór meira að segja á skólasýninguna um vorið.
Ég var rosalega montin af verkinu og fór aldrei langt frá því við opnunina. Ég hlakkaði svo til að heyra alla dást að þessarri dýrindis mynd minni.
En ég varð fyrir miklum vonbrigðum ALLIR sem létu svo lítið að berja listaverkið augum,  hristu annað hvort hausinn eða hlógu hæðnislega.
Ég var orðin ansi lítil í mér út af þessum óvæntu viðbrögðum svo þegar strák kvikindi nokkurt spurði mig  hreint út, hvort ég hefði málað þetta klessuverk, var mér allri lokið og lúskraðist heim háskælandi. 
Svona er að vera vitlaus manneskja á kolvitlausum stað. 

Frekari efasemdir um umdeild Pollock-verk

Réttindalaus, beltislaus og númeralaus.....

Þetta hefur greinilega verið vitlaus maður.

Réttindalaus og beltislaus á númerslausum bíl

Ísklumpur fyrirboði þess sem koma skal

Var þetta ekki bara ísmoli úr vínbolla einhvers guðanna? Líkast til eru þeir í svall og sorgarveislu vegna komandi Ragnaraka?  Því hér hleypur Andskotinn um meðal manna, eldrauður með horn og hala og æsir þá upp til voðaverka. 
Enda geisa hér stríð um veröld alla, flóðbylgjur hrifsa burt hundruð þúsunda manna, jörð skelfur, lofthiti hækkar uns hann verður eins og í Helvíti og allskonar ólifnaður viðgengst.

 

Ísklumpur af himnum

Tvískinningur

Guð minn góður, varð mér að orði þegar ég las þessa frétt.
 Ég skil ekki af hverju fuglgreyið fékk ekki að fara í friði þegar hún hætti að anda.
Nú á endilega að halda í henni lífinu allt fyrir duttlunga mannskepnunnar.
Ég er eiginlega bálreið út í þessa asna sem pína dýrið til að lifa til þess eins að friða eigin samvisku. Ætli það endi ekki með því að öndin sem átti að verða sunnudagasteik fær á endanum hátíðlega útför þar sem allir viðstaddir verða með vota hvarma. 

Lífseigri önd bjargað úr nýrri hættu

STórMáL (Stjórnmál)

Aðalmálið er
að hafa eitthvað
til málanna
að leggja

og það er mitt
hjartans mál
að ekki verði
mikið mál
að leysa vandamál
varðandi málefni
og stefnumál
flokksins

eða máls málanna

- sem er bundið mál

því tók ég til máls
um mál málanna
meðal málsmetandi
manna

gerður var góður rómur
að máli mínu
enda er ég rómuð fyrir
að vera vel máli farin
og hafa sannfærandi
málróm

kvisast hefur út orðrómur
um það
að málið sé í höfn

enda er það málið

er það mál manna
að ég hafi alfarið
tekið málin í mínar hendur

og þar með leyst málið

- sem er mjög gott mál

Bóndinn getur orðið súr í bragði...

.. ef ei býðst honum súrmeti í munn.

Það er bóndadagurinn í dag eins og allir vita og Þorrinn byrjaður samkvæmt okkar gamla mánaðatali. 
Það er því um að gera að nýta Þorra gamla til þess að raða í sig bráðhollum súrmatnum, það er að segja ef maður hefur efni á þess konar lúxus eða þá lyst til.
Því okkar gamli þjóðlegi matur sem 'hélt þjóðinni gangandi í aldir' eins og segir í Morgunblaðinu er merkilegt nokk orðinn munaðarvara í dag.

Ber þar harðfiskinn hæst, eins og vera ber, á um fimm þúsund krónur kílóið, en hákarlinn fylgir fast á eftir, á krónur fjögur þúsund og sexhundruð kílóið, í bitum það er að segja.
Hvað ætli einn meðalstór hákarl leggi sig þá á í krónum talið í heilu lagi? Mér er spurn?

Það er ekki þar með sagt að mér þyki hákarl góður á bragðið þó hann sé dýr enda verður maður víst að venjast bragðinu, segja menn.
 

En þar sem alsiða er að drekka íslenskt brennivín með hákarli venst hann víst bara furðuvel að sögn fróðra manna og skyldi engan undra er til virkni brennivínsins þekkir.
En það ku að sögn geta valdið hinum furðulegustu skyn - og bragðvillum og meira að segja hinum neyðarlegustu hegðunarvillum líka.

Get ég þar trútt um talað og um vitnað, því eitt sinn er ég var á þjóðhátíð í Eyjum, er ég var mjög ung stúlka og undir allmiklum áhrifum af okkar fyrrnefnda brennivíni, át ég í óðagoti annað eyrað af sviðakjamma nokkrum. 

Hafði ég þó aldrei látið slíkt ljúfmeti inn fyrir mínar varir fyrr en þarna. Sökum þess að  mér hafði ætíð orðið hugsað til eyrnamergs  (sem mér hugnast ekki til átu) þegar sviðakjammar með eyrum og öllu öðru sem hausum tilheyra, lentu óvart á disknum mínum.

Varð mér ekki um sel er við söguna bættist daginn eftir, að þegar ég hafði lokið við að gæða mér á áðurnefndu eyra með bestu lyst, hefði ég hent öllum afgangnum af svo til óétnum sviðakjammanum inn um næsta opna og upplýsta glugga sem á vegi mínum varð.

Síðan þetta gerðist hef ég ekki getað horft framan í nokkurn ærlegan sviðahaus án þess að skammast mín alveg niður í tær.

Þorramatinn hef ég líka látið algerlega í friði eftir þetta og sömuleiðis passað mig á brennivíninu. 

En verði ykkur hinum að góðu.

Kynferðislegt ofbeldi plús heimilisofbeldi

Ég hef fylgst með umræðum á blogginu um kynferðislegt ofbeldi gagnvart börnum eftir þessar hræðilegu fréttir um það sem gerðist í Heyrnleysingjaskólanum.

Lagði reyndar sjálf inn smá innlegg varðandi þessi mál hér á blogginu.
það eru mörg ár liðin síðan þessir glæpir voru framdir í Heyrnleysingjaskólanum en á þeim tíma voru svona hlutir þaggaðir í Hel. En sem betur fer hefur vaxandi umræða um þessi málefni orðið til þess að æ fleiri börn, konur og menn þora að segja sögu sína.

Áður fyrr var oft litið svo á að skömmin væri þeirra sem lentu í höndum glæpamannanna en ekki öfugt en það viðhorf hefur breyst með vaxandi umfjöllun þessarra ógeðfelldu mála.
Ekki síst má Þakka Thelmu Ásdísardóttur fyrir það hugrekki að segja sögu sína að fordómar gegn þeim sem lent hafa í þessum ósköpum hafa hreinlega gufað upp.
Einnig hafa samtökin Blátt áfram haft sitt að segja varðandi þetta efni með því að opna umræðuna enn frekar, bæði með fræðslu og einnig sérstaklega 'blátt áfram' auglýsingum í fjölmiðlum.

En það er annað ofbeldi sem ekki hlýtur eins mikla umfjöllun og það er heimilisofbeldi.
Þar eru það alla jafnan konur sem verða fyrir allskonar misþyrmingum og andlegri niðurlægingu jafnvel áratug eftir áratug af hendi eiginmanna sinna eða sambýlismanna.
Oftar en ekki eru þær konur sem verða fyrir þessu glæpasamlega atferli, ekki færar um að brjóta sér leið út úr svona sjúkum samböndum, því ósjaldan eru þær einmitt fyrrverandi þolendur kynferðislegs ofbeldis í æsku.
Og því miður bitnar heimilsofbeldi einnig á börnum sem verða vitni að því beint eða óbeint.

Því hvert það barn sem elst upp við það að geta ekki sofnað í rúmi sínu vegna ótta við það, að á hverri stundu geti það átt von á því að heyra hróp, grát eða hávaða af völdum átaka berast inn til sín, verður jafnan fyrir óbætanlegum skaða í lífi sínu.

Því tel ég mikla þörf á að stofnuð verði samtök sem ná til og vekja athygli á þessum börnum og konum sem búa við stríðsástand á heimili sínu, stað sem annars ættu að vera þeirra griðastaður.

þess konar samtök gætu vonandi eytt þeirri skömm sem fylgir þolendum heimilisofbeldis og komið í veg fyrir að allt of mörg börn verði á einhvern hátt undir í lífinu og jafnframt hjálpað mæðrum þeirra til þess að koma sér á réttan kjöl að nýju.
Síðast en ekki síst mætti komast fyrir þá óhamingju sem ofbeldisfjölskyldur lenda oft í sem er enn frekari upplausn og ósætti innan fjölskyldunnar t.d. milli hinna ógæfusömu mæðra og enn ógæfusamari barna þeirra.

Varðandi þá sem beita ofbeldinu ættu einnig að vera til hjálparsamtök og held ég að vænlegast til árangurs í þeim efnum væri tólf spora kerfið. Það er að segja eftir að þessir gerendur hafa tekið út sína refsingu eða meðferð.

Freistingar fyrrverandi stórreykingakonu

Ég skoppaði út í búð í dag á nýju skaflajárnunum mínum,  nei annars mannbroddar heitir þetta víst. En ég hef svona síðustu ár of t verið eitthvað einkennilega hrædd við það að detta í snjó og hálku og fjárfesti því nýlega í þessum bráðnauðsynlegu en nauðaljótu mannbroddum.

Annars var svo sem engin hálka í dag en nóg var aftur á móti af sköflunum.

Satt að segja hafði ég ekki farið út úr húsi alla helgina heldur legið yfir því að teikna og lesa. Nú og svo náttúrulega tölvunni minni, sem Tító kötturinn minn hatar, af því hann heldur að ég elski hana heitar en hann.

Ég  notaði  tækifærið og heimsótti vinkonu mína á leiðinni heim úr Bónus. Hún bauð mér upp á kaffi sem ég þáði með þökkum. En þegar hún dró upp sígarettupakka og kveikti sér í einni var ég fljót að finna afsökun til þess að koma mér út.  Ég er ekki svona fanatísk heldur svona tæp.  Því þó að ég hafi hætt að reykja 10. október á afmælisdegi systkina minna, tvíburanna blessaðra,  þá má ég varla sjá sígarettu án þess að langa til að hrifsa hana til mín og svæla henni svo oní mig. Því hef ég passað vel upp á það að eiga aldrei sígarettur og líka að fara aldrei aftur inn í reykingakompuna í vinnunni.

Annars er ég búin að vera afskaplega dugleg í tóbaksbindinu en því miður hef ég líka verið iðin við það að narta í mat á milli mála. Mér varð það ljóst þegar ég brá mér á útsölu fljótlega eftir áramótin að þessi nýtilkomni ávani minn, hafði haft mjög svo óæskilegar afleiðingar í för með sér. Ég þurfti nebbnilega tveimur númerum stærra í fatnaði en áður.

En ég hugsaði með mér þarna í búðinni þegar það rann upp fyrir mér að ég hafði blásið svona út, að það væri miklu skárra að vera smá feit heldur en bráðfeig og keypti mér svo með góðri samvisku glæsilegan leðurjakka eins og mig hefur alltaf langað svo í. Ég hafði auðvitað efni á að kaupa svona flottan jakka, af því að ég var hætt að reykja. Ég keypti mér meira að segja tvær blússur og eina meiriháttar peysu líka,  í sömu búðinni.

Já það segir fljótt til sín að maður/kona hefur meiri peninga milli handanna þegar hætt er að reykja. Þess vegna flýtti ég mér út frá vinkonu minni í dag því ég hef engan áhuga á því

að fara að reykja aftur með tilheyrandi bronkítis og jafnvel lungnabólgu og síðast en ekki síst blankheitum.

En við vinkona mín ætlum saman í bíó á morgun og ég ætla ekki með henni þegar hún fer út til þess að reykja í hléinu.

 ps. Ég byrja í líkamsrækt á miðvikudaginn.