Öndin sem elskaði freyðibað og sveskjugraut

Aumingja öndin hugsaði ég með mér þegar ég las þessa frétt en þó át ég stundum endur hér áður fyrr með góðri lyst.
Elsti bróðir minn var mikill skotveiðimaður og oft kom hann heim með fugla í jólamatinn, oftast gæsir og endur sem voru besti jólamatur sem ég hef nokkru sinni smakkað.
Einu sinni kom hann meira að segja heim með ungan svan sem hann hafði skotið í 'ógáti'.
Þó skömm sé frá að segja fannst mér svanurinn mesta lostætið að hinu fiðurfénu ólöstuðu.
En þó við værum fuglaætur í fjölskyldunni vorum við líka hinir mestu fuglavinir. Eitt sinn kom annar bróðir minn heim með olíublauta önd sem hann hreinsaði eftir bestu getu.
Öndin var mjög spræk eftir björgunina og fylgdi bróður mínum eftir þetta eins og væri hún hundur. Þegar hann fór svo í ærlegt freyðibað um kvöldið linnti hún ekki látum fyrr en hún fékk að fara ofan í baðkarið til hans.
Þetta var mjög kósý hjá þeim, hann lá ofan í vatninu en hún synti ofan á því og undi sér hið besta innan um sápukúlur og froðu.
Það var svo mikill hasar hjá þeim að þetta sjónarspil minnti mann einna helst á smábarn að leika sér alsælt í baði með gúmmíöndina sína. 
En mamma var ekki eins og hrifin af öndinni og við systkinin en þó bjó hún um hana eftir bestu getu fyrir nóttina í lokuðum pappakassa inni í eldhúsi.
En öndinni tókst að brjótast út úr prísundinni og finna sér huggulegri stað til að hvílast á.
Mamma hafði búið til sveskjugraut um kvöldið og sett skálina með grautnum út í eldhúsgluggann til þess að kæla hann yfir nóttina og einmitt þar í miðri grautarskálinni kom mamma að andarskömminni morgunin eftir.
Það er líklega óþarfi að taka það fram að við fengum engan sveskjugraut þann daginn en það lá við að mamma fengi því framgengt að það yrði andarsteik í staðinn.  

Önd lifði byssuskot og tveggja daga dvöl í ísskáp