Er Guð faðir, móðir eða meyja eða kannski stóll eða ljósapera?

Ég veit það ekki en ég trúi því að Guð sé allt hið góða i heiminum. Guð í alheimsgeimi, Guð í sjálfum þér eins og skáldið sagði. Guð er upphafskrafturinn að baki því sem er til staðar í öllum veröldum, tíma og rúmi og eflaust ótal fleiri víddum sem við þekkjum ekki.
Guð er ekki persóna þar sem hann er yfir það hafinn og þar af leiðandi er hann ekki Guð faðir þar sem hann er hvorki karlkyns né kvenkyns. Hann er andi eða afl, sterkasta aflið sem til er í alheimi, sem er kærleikurinn.
Guð finnum við ekki eingöngu né endilega í kirkjum. Við finnum hann allt eins þegar við erum úti í náttúrunni eða ein með sjálfum okkur eða í samneyti við börnin okkar, annað fólk eða gæludýrin okkar. Jafnvel andspænis eða áheyrandi að miklum listaverkum eða fallegu handverki, fögrum görðum eða öðru því sem vel er gert af mannahöndum og sem er í raun ekkert annað en kraftbirting þess sköpunarneista sem Guð gaf mannkyninu.
Ef einhver trúir aftur á móti að ljósapera eða stóll sé tákn hins góða er það allt í lagi svo lengi sem hann trúir því af öllu hjarta og breytir samkvæmt því.
Það er ekki trúin sem skiptir máli heldur breytnin en flest virðumst við samt þurfa  að halda í eitthvað okkur æðra og kalla það Guð.
Því skiptir það ekki heldur máli hvort við erum kristinnar trúar, múslimar, gyðingar, búddistar, hindúar eða enn annarar trúar því Guð er eins og fjall sem er klifið. Það breytir engu hvort haldið er af stað á tindinn úr norðri, suðri, austri eða vestri. Allar leiðirnar enda á toppi fjallsins, hjá Guði.