Elsta barnið, sönn dæmisaga handa trúlofuðum stúlkum

Þegar krakkarnir voru litlir þurfti ég alltaf að mata þau öll fjögur á matmálstímum, því ekkert þeirra var komið á þann aldur að geta borðað sjálft.
Yngsta barnið var átta mánaða stelpa svo átti ég tvíbura, sták og stelpu sem voru rúmlega einsoghálfs árs og svo var elsta barnið, þrjátíuogeins árs gamall strákur.
Það var engin smávinna að koma matnum oní alla þessa krakka.
Ég var líka farin að hafa áhyggjur af því að þrjátíuogeins árs barnið hlyti að vera eitthvað misþroska, því ég vissi til þess að börn á fertugsaldri voru almennt farin að borða sjálf.
Það hlaut því að vera eitthvað meira en lítið bogið við þennan elsta strák minn. Satt að segja var ég líka orðin dauðþreytt á því að mata allan þennan krakkaskara. Ég hafði varla tíma til þess að borða nokkuð sjálf og þess utan voru krakkaskammirnar svo matgráðug að það var aldrei agnarögn eftir handa mér, þegar þau voru loksins búin að ljúka sér af.
Ég ákvað því að gera tilraun með að hætta að mata elsta strákinn og tékka á því hvort hann gæti ekki bjargað sér smávegis sjálfur. Mér fannst þetta reyndar dálítið grimmdarlegt af mér en eitthvað varð ég að taka til bragðs til þess að ýta undir þroska ósjálfbjarga ungans míns. Ekki myndi hann eiga sér viðreisnar von í lífinu ef það þyrfti alltaf að mata hann.
En litli púkinn var ekki eins ósjálfbjarga og hann vildi vera láta. Hann laumaðist til þess að stela af matarpeningunum og læðupokaðist svo út í sjoppu og keypti sér pulsu og kók.
Ég varð eiginlega ekkert ill út í hann í fyrstu því gleðin yfir því hve úrræðagóður hann virtist vera þegar á reyndi yfirgnæfði reiði mína. Þó var ég svolítð óánægð með það að hann skyldi ekki bjóða systkinum sínum með sér, fyrst hann stóð í essu  á annað borð. Nóg tók hann allavega af peningum, því peningakrukkan var alltaf hálftóm eftir hann.
En illu heilli komst það upp í vana hjá blessuðum drengnum að fara einn út að borða. Hann hélt áfram að stela af matarpeningunum svo ég átti nánast aldrei eftir neina aura fyrir mat handa aumingja yngri börnunum.
Ég varð sífellt óánægðari með hann. Þó ég verði nú að játa það, að innst inni var ég svolítið stolt af stráknum yfir því að hafa mannast svo mikið að hafa nú loksins orðð vit á þvi að næra sig sjálfur, þó svo að óneitanlega kæmi það niður á yngri systkinum hans.
Einn góðan veðurdag tilkynnti hann mér svo að hann ætlaði að flytja út. Nú vissi hann hvernig ætti að fara að því að borða hjálparlaust og hann gæti því örugglega komið sér áfram í lífinu án minnar aðstoðar.
Svo nú þarf ég aðeins að mata þrjú börn á matmálstímum og það er ekki hægt að neita því að borðhaldið er mér miklu auðveldara en áður því það  munar alveg órtúlega mikið um þann elsta.

Athugasemdir

[Svava frá Strandbergi , 20.5.2007 kl. 17:46]

Já takk kommenta aftur. Það var bráðnauðsynlegt að breyta fyrrisögninni
vegna allra ólofuðu og lofuðu stúlknanna svo þær  átti  sig  í  tíma á hættunni við að verðandi eiginmaður  geti  orðið  þeim sannkallaður fjötur  um fót  sem
elsta barnið í fjölskyldunni.

[gerður rósa gunnarsdóttir, 20.5.2007 kl. 20:54]

Ég var nú eitthvað sein að fatta að þetta væri eiginmaðurinn - fannst samt fremur mikill aldursmunur á milli elsta og yngsta ;)

[Svava frá Strandbergi , 20.5.2007 kl. 21:47]

Jamm en þetta er nú skáldskapur eða á að heita svo. Þú mátt kannski búast við því að ég droppi við hjá þér snemma næsta sumars ef ég og þú verðum í stuði.

Kveðja til asnanna. 

[gerður rósa gunnarsdóttir, 21.5.2007 kl. 14:05]

Það verður gaman :)