Kisinn minn sálugi, hann Bambus, bjargaði líka lífi mínu fyrir rúmum áratug

Bambus, var síamsköttur í föðurætt, en persi í móðurættina. Hann var félagi minn og vinur í tíu ár, allt þar til ég neyddist til þess að láta svæfa hann, þar sem hann var kominn með krabbamein í lifur.
Það voru þung spor þegar ég fór með  hann, mikið veikan upp á  Dýraspítala, þar sem dýralæknirinn sagði mér, að Bambus væri kominn með svo langt gengið krabbamein, að ekki væri forsvaranlegt annað en að lina þjáningar hans, með svæfingu.

Bambus fór eitt sinn á kattasýningu, þegar hann var upp á sitt besta og gerði garðinn aldeilis frægan þar. Honum leið svo illa  í búrinu sínu og var svo hræddur við mannfjöldann, að veinin  í honum heyrðist alla leið út á götu. Sjónvarpsmenn sem komu á staðinn runnu á hljóðin og 'tóku að sjálfsögðu, viðtal' við 'Bambusinn'.  

Það var með naumindum, að hægt  væri að nema, það sem fréttamaðurinn, sem hélt á  hinum fræga Bambusi', sagði, sökum ærandi öskursins  sem þessi 'súperstjarna' gaf frá sér.   

Þó komst það til skila, að, 'Fressinum Bambusi, líkaði svo illa vistin á kattasýningunni, að hann lagði fyrst búrið sitt algjörlega í rúst og fór síðan fljótlega heim upp úr því'. 

Dóttir mín, hún Erla Ósk og frænka hennar Eva, sem höfðu farið með Bambus á sýninguna, voru alveg eyðilagðar yfir þessari dæmalausu framkomu kattarforsmánarinnar.
Sögðu þær báðar, þegar heim var komið, að  ef Bambus hefði aðeins getað haldið sér saman, hefði hann örugglega unnið fyrstu verðlaunin á sýningunni, með elegans. 

Það tók þær margar vikur að fyrirgefa Bambusi.

En svona var Bambus bara, hann lét alltaf vel í sér heyra ef það var eitthvað sem honum mislíkaði, eða þá langaði í.
Ég tala nú ekki um, ef að hann var svangur, þá gaf hann frá sér ærandi sírenuvæl, þar til hann fékk eitthvað að éta.

Samt var hann óttalegt krútt, hann Bambus minn og líka algjör hetja, því hann bjargðaði mér eitt sinn frá bráðum bana. 

Ég hafði ætlað að elda mér hafragraut, snemma morguns. En þar sem ég var grútsyfjuð hallaði ég mér í stofusófann meðan suðan kom upp á grautnum og steinsofnaði.

Ég vaknaði við það að Bambus klóraði mig í kinnina og sá þá að íbúðin var full af reyk, því kviknað hafði í hafragrautspottinum. 

Ég væri ekki til frásagnar nú, ef Bambusar hefði ekki notið við. Og Bambus varð svo frægur, að komast ekki bara í fréttirnar í sjónvarpinu fyrir frammistöðu sína á kattasýningunni, heldur líka á forsíðu DV, fyrir frækilega björgun úr lífsháska. 

 

 

 

 

Köttur bjargaði lífi eiganda síns

Athugasemdir

[halkatla, 2.8.2008 kl. 13:01]

vá, sá var svalur

[Sigurður Þórðarson, 2.8.2008 kl. 13:38]

Dýr eru yndisleg. Ég hef alltaf átt kött síðan ég hætti á sjónum.

[Svava frá Strandbergi , 2.8.2008 kl. 14:00]

Kettir eru þeir allra klárustu!   ,Anna Karen og Sigurður.

[Ásdís Sigurðardóttir, 2.8.2008 kl. 14:50]

Kisur er sko gáfaðar. Vildi sko ekki vera án kisu minnar.  á rauðu ljósi

[Kristín Katla Árnadóttir, 2.8.2008 kl. 15:01]

Æi leitt að heyra þetta með Bambus, kettir eru njög gáfaðir. Knús á þig Guðný mín.

[Svava frá Strandbergi , 2.8.2008 kl. 15:35]

Já, Ásdís, ég er viss um að hún kann alveg á umferðaljósin hún kisa þín.

Knús til baka, Katla mín.

[Svava frá Strandbergi , 2.8.2008 kl. 15:44]

Anna Karen, já Bambus var sko kúl og svalur. Ef hann væri uppi í dag hefði  hann farið létt með það, að slá út   frægasta kött á Íslandi, hann Mala svala, hans Sigga bróður.

[Jóna Á. Gísladóttir, 2.8.2008 kl. 17:59]

það eru forréttindi að eiga svo góðar minningar um vin sem er farinn. Takk fyrir þessa skemmtilegu frásögn

[Ragnhildur Jónsdóttir, 2.8.2008 kl. 18:48]

Bambus hefur greinilega verið mikill hetjuköttur og góður vinur. Ég á síamsblandaðar kisur og kannast við þessa háu rödd. Maður getur haldið uppi samræðum við þá tímunum saman (sérstaklega samræður um mat; vöntun á mat eða hvort það er rétt tegund af mat í dallinum...... 

Bara yndislegir vinir þessir kisuvinir

knús og kveðjur 

[Svava frá Strandbergi , 3.8.2008 kl. 12:09]

Takk sömuleiðis, Jóna.

Já. Ragnhildur, þessir kisuvinir eru  svo sannarlega yndislegir.

[Hilmir Arnarson, 3.8.2008 kl. 13:01]

Skemmtileg hetjusaga!  Þessir kettir eru alveg meiriháttar. Kötturinn minn heitir Róbert og hann biður kveðjur.

[Sigurður Þór Guðjónsson, 3.8.2008 kl. 19:12]

Mali greyið er víst alveg nautheimskur. Hann er líka huglaus. Sem sagt bæði huglaus og heimskur. En hann er samt mesta krútt norðan Alpafjalla - og líka fyrir sunnan þau, austan og vestan þau.  Mjá, það held ég nú.

[Svava frá Strandbergi , 3.8.2008 kl. 22:46]

Takk fyrir kveðjuna frá Róbert, Hilmar.

Mali er nú svo ungur ennþá, Siggi. Honum á örugglega eftir að eflast bæði vit og hugrekki.  

[www.zordis.com, 4.8.2008 kl. 13:04]

Kisur eru yndislegar!

Ég var með eina kisuflís á sýningunni og þótti hún flott og vakti eftirtekt!

Kisur eru æði, rétt eins og ömmur og börn með púðurlykt!

[Svava frá Strandbergi , 4.8.2008 kl. 22:05]

Zordís, hvernær ætlarðu að koma í heimsókn? Manstu, þú sagðist ætla að koam óvænt. I hope you will show up before our exhibiton.

[Ester Sveinbjarnardóttir, 4.8.2008 kl. 23:18]

Samhryggist, það er sárt að missa, en þetta er lífsins gangur.

[Svava frá Strandbergi , 4.8.2008 kl. 23:39]

Takk Ester. Já, það er sárt að missa og nú er kisinn minn hann Tító næstur í röðinni til að fara frá mér.
Hann er nú orðinn 10 ára eða sama sem sjötugur í mannsárum talið. En hann er samt betri nú, en oft áður af nýrnaveikinni og ég þakka fyrir hvern dag sem ég hef hann hjá mér. Hann er minn besti vinur.